En wat kun je snel aan een land en de manier van leven gewend raken terwijl het toch zo wezenlijk verschilt van het dagelijks leven in je eigen land. Ik baalde aanvankelijk ontzettend dat het consult verzet moest worden en daarmee de operatie een week werd uitgesteld, maar het gaf me nu wel de kans om écht even los te komen van alle dingen die ik het het afgelopen jaar heb meegemaakt en om daadwerkelijk de stad en de mensen in de buurt waar ik zat een beetje te leren kennen. Als ik na één dag al niet meer had kunnen praten en overal rekening mee had moeten houden had ik heel veel dingen niet kunnen doen. Dan had ik dat heuvel op, heuvel af geklauter niet kunnen doen en al lange wandelingen niet kunnen maken, minder makkelijk met de mensen kunnen communiceren en zeker niet van al die lokale lekkernijen kunnen genieten.
Ik had daarbij het geluk, denk ik, dat ik eigenlijk gewoon in een volksbuurt zat in het Gangnam-Gu Office gebied. In dit deel, zoals de naam al zegt, zitten héél veel kantoren en bedrijven. Daar werken héél veel Koreanen vanuit heel de stad en daarom puilde het uit van de eethuisjes, barretjes, koffiehuizen, bakkerijen, bistro's en kleine kruidenierswinkeltjes. Al die mensen gaan tussen de middag en 's avonds na het werk even wat eten met wat collega's en natuurlijk de mensen die zelf in de wijk wonen ook. Ging je even de wijk uit en liep je 400 meter verder dan was de knusheid weg en werd alles groot, modern en eigenlijk gewoon helemaal westers, dan zaten daar gewoon de H&M, Starbucks, American Apperal, de Mcdonalds etc
V&D en de Hema ben ik niet tegen gekomen, maar het zou me niet eens verbaasd hebben. Vlak bij mijn hotel zat ook gewoon een Koffiehuis waar je Brabantse Wafels kon eten volgens traditioneel Belgisch recept of omgekeerd, dat weet ik nou niet meer precies, maar dat maakt ook niet uit. En er was één toverwoord dat nog altijd een leuke uitwerking had: "Guus Hiddink"
Ja hoor die kennen ze daar wel.
Ik ga die geweldige stad echt missen, want alles is er, binnen het wijkje waar ik zat kon je voor zeer weinig geld alles krijgen wat je nodig had en ja de mensen, ik vind het moeilijk om te vergelijken. Ik had het er met mijn zusje en toevallig ook met mijn broer over op Whatsapp en toen maakte ik de opmerking:"Het lijkt wel alsof ze allemaal een opvoeding hebben gehad." Dat omschrijft misschien nog wel het beste als je het met ons gepeupel hier wil vergelijken. Niet dat iedereen hier asociaal is ofzo, maar 85 procent van de bevolking is naar mijn idee wel volslagen debiel, en dat zeg ik dan ;-)
Die interesseren zich voor helemaal niets of niemand en weten van voren niet waar ze van achteren mee bezig zijn, is slechts mijn idee hoor, maar ik kom aardig in de buurt van de waarheid denk ik.
Maar goed, inmiddels is het alweer Woensdag 1 Oktober als ik verder ga met m'n blog (Ben er wel Maandag al aan begonnen hoor) maar het valt niet mee hoor om het hier vol te houden.
Ben het wel van plan, maar of het lukt om hier iedere dag een stuk tekst te tikken vraag ik me af.
Daar was alles nieuw, beleef je alles dus ook intenser en zijn een hoop dingen gewoon fundamenteel écht heel anders dan hier. In zo'n omgeving ben je automatisch scherper en alerter en vallen er veel meer dingen op.
Dat heb je in je eigen stadje, wijkje, huisje veel minder. Alles is min of meer routine, veel dingen gaan op de automatische piloot en dat is eigenlijk jammer. Je mist daardoor toch een hoop details omdat je de veel dingen gewoon niet meer oppakt. Misschien moet ik wel proberen om dat te gaan veranderen. Ha, misschien zou iedereen dat eens moeten proberen.
Ik merkte bijvoorbeeld als ik daar op mijn kamertje zat met de tv aan (in het Koreaans) dat het bloggen veel makkelijker ging. Zo'n hele dag kon ik als een film weer in gedachten afspelen en alles kwam dan weer kraakhelder terug. Toen ik Maandag thuis in de woonkamer met de tv aan probeerde de terugreis en de laatste dag in een blog te verwerken zat ik een uur later, en met slechts 1 alinea tekst verder, vertwijfeld naar mijn scherm te kijken. "Dit wordt niks", dacht ik en ben er toen maar mee gestopt. Misschien nog wat last van de jetlag, te veel afleiding, te veel ruis eromheen, maar die focus moet toch uit jezelf komen, bedacht ik mij. Wat is dan het verschil?
Ik dacht even dat het kwam omdat ik hier de tv aan had en dat het Nederlandstalig is en dat het daarom heel de tijd afleid. Maar aan de andere kant, die tv programma's daar zijn al helemáál niet normaal.
Die zijn megadruk, hysterisch, hilarisch en echt volledig over de top. Van alle ingetogenheid, zoals die daar op straat in het dagelijks leven heerst, blijft op tv echt he-le-maal niets meer over. Dat lijkt echt een soort uitlaatklep voor die mensen te zijn. Allemaal telekids-achtige spelshows (uit de Carlo- en Irene tijd), maar dan met volwassenen en nogmaals, echt totaal niet overeenkomstig met het beeld dat je van de Koreaan op straat hebt. Wel heel grappig om dezelfde mensen zo contrasterend te zien.
Maar heel apart, die herrie en chaos leidde mij daar totaal niet af, en hier....
Ik zit nu in mijn bedje, zonder de tv aan, en dan lukt het wel weer. Daar zat ik ook op het bed, dus misschien is dat het geheim wel. Toch ga ik proberen om hier in mijn dagelijks leven ook die scherpte terug te brengen, de details meer op te pakken en niet alles als vanzelfsprekend te laten zijn en uit aannames te laten bestaan. Want zoals een ouwe collega van mij altijd zei:"Assumptions are the mother of all fuck-ups". En da's best wel waar.....
Ow ff wachten 'n kleine interruptie ik word weer gebeld en nu ga ik het even officieel melden:
Ik heb mijn broertje min of meer uitgedaagd op Facebook door, nadat hij vorige week schreef dat hij me vanaf de volgende (dus deze) week heel de week zou gaan bellen, daar op te reageren met de opmerking: Dat niemand zo'n dreigement van hem serieus zou nemen omdat ie zijn telefoon gewoon helemaal nooit gebruikt.
En ja hoor ik ben nog geen dag in Nederland, gaat mijn telefoon: Mijn Broertje. Ik schoot gelijk half in de lach. Dus ik sms terug:"Homo!", niet echt netjes natuurlijk, maar dat geeft niet want het is m'n broertje. Komt er een appje achteraan met, nou ja, kijk zelf maar:
Is niet echt gelukt, maar goed, één keer kan misschien niet zo'n kwaad hoop ik maar.
Maar het houdt niet op he, belofte maakt schuld zal het motto wel zijn.
Ik krijg nu dus iedere dag een paar telefoontjes, gevolgd door wat appjes. Maar ja ook met dit soort dingen leer je leven, hoop ik....
Goed, even terug naar de laatste dag in Seoul
Ik was de volgende ochtend na de operatie, wederom verbaasd door de weinige pijn die ik ervoer.
Eigenlijk nagenoeg niets in mijn keel, alleen mijn tong was behoorlijk dikker dan de dag ervoor en best wel gevoelloos. Iemand vroeger wel eens coke gebruikt? Hihi, ik had even een deja-vuutje in ieder geval ;-)
Ik moest 's middag rond 17:00 terug naar het Yeson voor een laatste check-up en de botox injecties en tot die tijd heb ik mijn koffers alvast ingepakt en natuurlijk ook nog even wat kleren apart gehouden die ik 's avonds na het douchen aan zou doen. Het koelde best wel af 's avonds en ik ging naar een ietwat koeler klimaat in Nederland, dus daar hield ik maar alvast rekening mee.
Tegen 14:15 ben ik naar mijn vriend de Koreaanse Chinees gewandeld en heb ik daar gewoon lekker zitten eten. Ja hoor 1 dag na de operatie! Heerlijke ossenhaas stukken, die best wel groot waren, maar ook zo mals dat het geen enkel probleem opleverde met mijn nieuwe stembandjes.
Kimchi is een soort zuurkool; Ingemaakte kool en wordt in heel Korea gegeten.
Is het lekker? De eerste keer niet heel erg, maar eet je het toch op. De tweede keer ben je gewend aan de smaak en gaat het makkelijker. En daarna is het eigenlijk gewoon lekker. Je krijgt het ook bij bijna ieder gerecht dat geserveerd wordt.
Ik maakte trouwens wel een ontzettende blunder daar. In dit restaurant kreeg je een kan Chinese thee geserveerd ipv water. Dus ik schenk thee in en neem een flinke slok en mede omdat het de eerste warme drank was die ik dronk na de operatie ging er gelukkig een lampje branden. "Geen koffie of thee", had Jessie gezegd en het stond ook in de instructies die ik had meegekregen. En ja hoor de eerste de beste gelegenheid zit ik thee te drinken. Ik gelijk wuiven naar die ober en m'n blad met vertalingen te voorschijn gehaald.
Een uurtje later was ik klaar en was het ook al bijna half vier, dus ben ik naar mijn kamer gegaan om nog even te checken of alles al voorbereid was voor mijn vertrek en om me klaar te maken voor een taxirit tijdens de spits.
Je doet er tijdens de spits gewoon vijf keer langer over, bijna net zo lang als lopend. Alleen dat risico wilde ik niet nemen. Heuvel op en af. Ik mocht me niet te veel inspannen en al die uitlaatgassen zouden ook geen goed doen had ik bedacht. Dus toch maar met de taxi.
In het Yeson kwam Jessie gelijk aangelopen en ze vroeg hoe het ging. Ik stak maar twee duimen op met een geluidloze lach erbij en toen liepen we naar dr. Kim. Weer slangetje met camera via de neus, ach je went eraan, en alles zag er goed uit. Hij kon zien dat ik een paar keer gehoest had (en ik had daarna ook gepoogd te vloeken), omdat ze wat opgezwollen waren, maar de hechtingen zaten goed, geen bloeding, alles zag er verder prima uit. "No worries, just don't try to speak or make any sounds", zei hij.
Hij vroeg of ik verder nog ergens last van had, en toen ik noemde mijn tong. Die mocht ik toen even naar hem uitsteken, en hij vroeg aan zijn assistente iets aan te reiken. Dat was een soort naald met een zwarte substantie erop. En daarmee tipte hij een aantal plekjes op mijn tong aan. Hij zei erbij dat het pijnlijk kon zijn, maar ik proefde alleen een hele bittere smaak en kreeg er een tintelend gevoel bij, alsof je een 9 volt batterij tegen je tong houd. Daarna was het klaar en toen kreeg ik ook eigenlijk binnen 5 minuten meer dan de helft van het gevoel terug in mijn tong.
Daarna gingen we naar een andere ruimte, waar de botox geïnjecteerd zou gaan worden. Dat vond ik wel een beetje eng. Hoppa zo van buiten met een naald door je strotje, je stembanden in. Dat moest wel pijn doen, dacht ik. Maar ook dat viel reuze mee. Er klonk een geluid als van een geigerteller (ik denk een soort audiosignaal waardoor hij wist waar hij prikken moest) naarmate hij met de naald dichterbij kwam en toen; lichte druk, klein prikje en klaar. Toen de volgende en het was gebeurt.
Ik was wederom verbaasd vanwege het heit dat ik er bijna niks van voelde. Dr. Kim zei vlak van tevoren nog wel vriendelijk lachend, "Don't worry, it won't hurt you". Maar ja, hij werd niet geprikt.
Daarna kreeg ik nog even wat herhaalde instructies, dat ik rond Februari/Maart, als de botox uit begint te werken en zodra ik last krijg van vreemde sensaties tijdens het praten en bijv. vermoeidheidsverschijnselen op m'n stembanden, aan de pilletjes moest die ik mee zou krijgen. Ik moet hun rond die periode ook een filmpje sturen met hoe ik dan klink. Hij kan dan aangeven of ik nog een keer botox nodig heb of niet. Nou ik ben mooi van plan om met de logopedie en de oefeningen die ik van hun zou krijgen aan de gang te gaan en mijn "tremor" zelf onder controle te krijgen.
Eindelijk klaar dacht ik. Maar dat was slechts bijna zo, ik mocht mee naar weer een andere ruimte, voor het Voice Programm van het Yeson zelf. Dit bestaat uit een aantal oefeningen die ik straks moet gaan doen om de pitch en resonantie van mijn stem te trainen. Die werden netjes uitgelegd en voorgedaan door de logopedie mevrouw van het Yeson, en gelukkig kreeg ik ze ook op papier, want dat ging ik nooit allemaal onthouden anders.
Een uurtje later waren we echt klaar en moesten Jessie en ik alleen nog even naar de apotheek aan de overkant om de pilletjes voor ná de botoxperiode op te halen. Toen was het inmiddels alweer half zeven en moest ik snel nog even een paar sandwiches halen en daarna gauw terug naar het Hotel.
Ik wilde rond 20:00 toch echt uitchecken en een taxi naar het vliegveld nemen. Ik moest tenslotte nog zonder te kunnen spreken de weg naar de bagage drop off en de juiste gate zien te vinden.
Nou eigenlijk moet ik zeggen dat de hele terugreis heel erg voorspoedig ging. Toen ik na een snelle douche en me omgekleed te hebben met mijn koffers beneden kwam riep de receptioniste direct Sam erbij en die rende de deur uit om een taxi te halen. Dus ik stond buiten het hotel en dacht ik, laat ik hier ook nog even een foto van maken, mijn koffers die klaarstaan voor de terugreis.
Sam zei je bent maximaal rond de 70.000 KRW kwijt. Ja en nou niet lachen, op de heenweg mocht ik 170.000 f#cking KRW aftikken. Dat was toen dus even snel verdiend door die rat.
Maar o.k. er was niets meer aan te doen het was gebeurt en ik lach mezelf dan ook maar gewoon uit op zo'n moment.
O ja, en wil je een Koreaan echt in verlegenheid brengen; Geef ze fooi! Taxichauffeurs zijn het wel een beetje gewend, maar Sam ging volledig in een stuip. Toch stond ik erop dat ie het aannam, want hij had me gewoon een aantal keer erg goed geholpen en tenslotte accepteerde hij het toch, maar echt niet van harte. Ik schreef op dat dat hij er maar met het team van uit eten moest gaan en dat vond ie wel een leuk idee geloof ik.
Nou nog een laatste hand gegeven en gezwaaid tot we de straat uitreden en na ongeveer anderhalf uur later kwamen we aan op Incheon. Ik werd nog een keer extra aan de rat van mijn eerste rit herinnerd, omdat de hele rit nu maar 58.000 KRW had gekost. Ik gaf haar 70.000 en gebaarde dat het zo goed was. Mijn vorige rit kostte er 100.000 meer (nou voorruit dan, een kleine € 80,- meer dus), dus dit was een prima deal vond ik.
Op Incheon ging alles gelukkig ook bijzonder voorspoedig, ik had de KLM incheckbalie snel gevonden, daar moest je ook je koffers inleveren, daarna weer de drie verdiepingen naar beneden, vervolgens weer met het treintje mee. En daarvandaan was ook de weg naar de gate makkelijk te vinden. Alles verliep helemaal volgens het geplande tijdsschema, we leken even nog wat later te vertrekken, maar dat bleek ook niet waar, en dus stegen we precies op tijd op.
Vervolgens landde het vliegtuig na een wederom erg rustige vlucht om precies 04:45 en konden we om 04:55 het vliegtuig uit.
En het is heel raar, maar zodra ik de terminal instapte was het net of ik helemaal niet weg geweest was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten