Vanmorgen ben ik met drie goede vrienden naar België geweest.
Wij gingen naar een kerkdienst vanwege het overlijden van iemand die ons allen in de korte tijd dat we elkaar kenden zeer dierbaar was geworden.
Het wrange was alleen dat degene waar wij afscheid van gingen nemen iemand was die wij totaal nog nooit ontmoet hadden en dus ook eigenlijk helemaal niet kenden.
De kerkdienst was ter nagedachtenis van een voor ons volslagen onbekende man, terwijl de persoon die afgelopen Dinsdag zichzelf van het leven beroofde voor ons altijd een vrouw was geweest.
De keren dat wij haar zagen waren telkens weer een feest, ze was altijd vrolijk, hartelijk en als ze ergens binnenkwam was de ruimte gelijk gevuld met haar aanwezigheid.
Ik was echt totaal van m'n stuk toen ik het nieuws net hoorde maar toen later de details bekend werden kreeg ik het echt koud. Wat zij had gedaan was bijna hetzelfde scenario dat ik ooit voor mezelf had bedacht. Alle sporen van de geweldige vrouw die ze was waren uitgewist. Alle kleding was weg, d'r schoenen en make up, álles was weg. Alsof ze nooit had bestaan. Ook was het huis opgeruimd, de auto schoongemaakt en netjes volgetankt en had ze de hele kerkdienst voorbereid.
Ik was verbijsterd, dit was geen bevlieging, dit was allemaal zorgvuldig gepland en uitgevoerd.
En maar om een reden: omdat ze niet geaccepteerd werd door de directe familie. De rest van de familie zal waarschijnlijk zelfs nooit weten dat ze bestaan heeft...
Haar vrouw en dochters hadden haar nog niet zo lang geleden voor het eerst ontmoet en daar was ze eigenlijk vrij positief over, maar haar zoons wilden er niets van weten.
Ik heb ze vandaag allemaal gezien en in de ogen kunnen kijken, maar iedereen was gebroken en intens verdrietig, niemand had dit aan zien komen. Deze versie kent helaas geen happy end, voor niemand.
Had het niet anders af kunnen lopen, vraag je jezelf dan af. Ja natuurlijk had dat gekund, maar niet in de maatschappij zoals die nu is. Wijk je af van de norm dan heb je al snel met vooroordelen en afwijzing te maken en als die afwijzing van je eigen familie komt, wat moet je dan? Dan wordt de innerlijke strijd voor sommigen een dusdanige zware uitputtingsslag dat ze er op een bepaald moment klaar mee zijn en dan voor rust kiezen. Permanente rust, zodat zij niemand meer pijn kunnen doen en niemand hen nog pijn kan doen. Toch zag ik heel veel pijn vandaag en die is voorlopig nog niet weg en ik vraag me ook af of die ooit weg zal gaan. Alle direct betrokken familie zal met zoveel vragen en schuldgevoel blijven zitten. Eén van haar dochters kwam aan het eind wel ons allemaal de hand schudden en bedanken voor onze komst. Als ik het goed heb begrepen wilden zij en haar moeder ook een keer mee naar Dordrecht komen om ons te ontmoeten, zodat ze eens konden zien wat voor soort mensen wij eigenlijk zijn. Nou dat zegt wel wat over het beeld dat er bij velen dus over ons bestaat. En enerzijds begrijp ik dat ook, de beeldvorming in de media helpt ook niet altijd even lekker mee en dat is toch hetgeen waar velen het mee moeten doen. En hoewel er de laatste tijd veel goede dingen gebeuren blijft er nog een lange weg te bewandelen. Namelijk de weg naar maatschappelijke acceptatie.
Ik kan hier nog een heel lang betoog houden over van alles en nog wat en me heel erg boos maken over alle zaken die beter kunnen en moeten maar ik ben er voor nu ook even klaar mee.
Vandaag heb ik alleen maar verliezers gezien, zeer triest maar ook zeer waar.
Ik sluit af met wat statistieken dat is waar onze lieve schat nu ook toe behoort. Het zijn cijfers uit Amerika, maar helaas komen die ernstig overeen met de cijfers in Europa.
Ik heb ze vandaag allemaal gezien en in de ogen kunnen kijken, maar iedereen was gebroken en intens verdrietig, niemand had dit aan zien komen. Deze versie kent helaas geen happy end, voor niemand.
Had het niet anders af kunnen lopen, vraag je jezelf dan af. Ja natuurlijk had dat gekund, maar niet in de maatschappij zoals die nu is. Wijk je af van de norm dan heb je al snel met vooroordelen en afwijzing te maken en als die afwijzing van je eigen familie komt, wat moet je dan? Dan wordt de innerlijke strijd voor sommigen een dusdanige zware uitputtingsslag dat ze er op een bepaald moment klaar mee zijn en dan voor rust kiezen. Permanente rust, zodat zij niemand meer pijn kunnen doen en niemand hen nog pijn kan doen. Toch zag ik heel veel pijn vandaag en die is voorlopig nog niet weg en ik vraag me ook af of die ooit weg zal gaan. Alle direct betrokken familie zal met zoveel vragen en schuldgevoel blijven zitten. Eén van haar dochters kwam aan het eind wel ons allemaal de hand schudden en bedanken voor onze komst. Als ik het goed heb begrepen wilden zij en haar moeder ook een keer mee naar Dordrecht komen om ons te ontmoeten, zodat ze eens konden zien wat voor soort mensen wij eigenlijk zijn. Nou dat zegt wel wat over het beeld dat er bij velen dus over ons bestaat. En enerzijds begrijp ik dat ook, de beeldvorming in de media helpt ook niet altijd even lekker mee en dat is toch hetgeen waar velen het mee moeten doen. En hoewel er de laatste tijd veel goede dingen gebeuren blijft er nog een lange weg te bewandelen. Namelijk de weg naar maatschappelijke acceptatie.
Ik kan hier nog een heel lang betoog houden over van alles en nog wat en me heel erg boos maken over alle zaken die beter kunnen en moeten maar ik ben er voor nu ook even klaar mee.
Vandaag heb ik alleen maar verliezers gezien, zeer triest maar ook zeer waar.
Ik sluit af met wat statistieken dat is waar onze lieve schat nu ook toe behoort. Het zijn cijfers uit Amerika, maar helaas komen die ernstig overeen met de cijfers in Europa.
