Goedemorgen, goede avond, goedemiddag allemaal,
Voor mij is het net middag als ik aan deel 7 begin en ik ben 2,5 uur geleden alweer uit de narcose gekomen. Vanaf vandaag klopt trouwens ook de titel van het blog :-)
Ik had gisteren m'n zus nog even op Whatsapp, die is vandaag jarig. Jammer, kan niet eens even bellen.... Ook maar via een appje gedaan. En nu dan ook even via m'n blog: VAN HARTE GEFELICITEERD MAYRA! Love you!!!
Ik had gisteren m'n zus nog even op Whatsapp, die is vandaag jarig. Jammer, kan niet eens even bellen.... Ook maar via een appje gedaan. En nu dan ook even via m'n blog: VAN HARTE GEFELICITEERD MAYRA! Love you!!!
Precies nu is dan de tijd van voorlopig mondje dicht houden aangebroken, en dat terwijl ik eigenlijk vorige week Vrijdag op de planning stond.
Gaat moeilijk worden hoor, mondje dicht houden, denk ik. Ik merkte van de week dat ik tijdens het tikken van m'n berichtjes ook vaak mee zit te mompelen.... En net toen ik aan dit blog begon, neigde ik daar ook al weer maar toe.
Het had eigenlijk echt veel meer pijn moeten doen, klinkt raar maar ik meen het wel, op deze manier voel je niet dat er iets is om rekening mee te houden. Het zit gewoon niet in je systeem. Oh en dat het weinig pijn doet is niet om stoer te doen, want dan wil ik het voorbeeld baard weglaseren met Elos wel even aanhalen: Hurts like Hell!!! Dat doet echt ontzettend zeer en daar wordt heeeel erg over gelogen in al die foldertjes en op de websites met al die lachende dames zonder haar. Daar schieten zonder dat je er iets aan kan doen je ogen vol met tranen van. De dame die mij behandeld durft het niet eens op haar eigen arm te doen. Nee ik meen het, de operatie van vanmiddag is peanuts, voelt als een mild keelpijntje tijdens een verkoudheid, meer niet. Het zware werk komt nu pas.
Maar de instructies zijn duidelijk geweest; De eerste week gewoon geen geluid! Hier de eerste foto van mijn comahoofd net uit de narcose, die op fb vandaag was van iets later:
Maar de instructies zijn duidelijk geweest; De eerste week gewoon geen geluid! Hier de eerste foto van mijn comahoofd net uit de narcose, die op fb vandaag was van iets later:
Voor de opratie is de dokter nog even bij me geweest en heeft de hele procedure nogmaals uitgelegd. Ik heb dus dat getril, geflubber, zoals ik het eerder noemde. Dat komt omdat de ene wat korter was als die andere en ook nog wat dikker dan eigenlijk hoort. Oorzaak is gewoon gewenning. Ik gebruikte met praten meer kracht over 1 kant. Vergelijk het maar met fitnessen, waarbij je de ene arm met meer gewicht traint als de andere arm, dan wordt die ene ook sterker en de spieren ook groter (en korter). Daarom is die analyse zo belangrijk, hij moet dit soort dingen weten om te kunnen bepalen wat, hoeveel en waar er precies weggehaald moet worden. Bij moest ie dus de vorm, de lengte en de dikte gelijk maken.
Nou het hele verhaal doorgenomen en dat ook ik dat ik over 7 dagen nog even terug moest voor de botox injecties in de stembandjes.
"Eh, beste man, dan ben ik weer thuis bij m'n poesjes in Nederland", legde ik uit.
Ow, dan moeten we dat morgen even doen, geen probleem.
Dat wist ik al, maar dat was hij even vergeten, daar heeft hij Jessie dan ook voor die had dat al lang ingepland. Ik weet trouwens dat er een dokter in Nederland zit (in Leiden) en die behandeld een zus van m'n oma aan haar stembandverlamming en dat doet hij ook met botoxinjecties in de stembanden. Het had een optie kunnen zijn om het aan hem te vragen, maar ik heb liever dat ze het hier doen.
Die botox is trouwens om tijdelijk mijn overmatige getril stil te leggen, zodat ik daar straks, tijdens de training de eerste maanden geen last van heb en in die periode vervolgens zelf leer (door op de juiste manier te spreken) dit onder controle te krijgen. Wat ie ook voorspelde, en uitkwam, was dit ik tijdelijk een enigszins gevoelloos tongetje en lippen zou kunnen ervaren. Ze brengen dus wel degelijk een soort microscoop in om alles goed te vergroten en die knelt het eea af. Je krijgt dus ook een gebitsbeschermer in en de waarschuwing dat je tanden een beetje los kunnen zitten na de ingreep. Al die verschijnselen zijn binnen maximaal een aantal dagen weg. Nou het tintelende tongetje heb ik, maar wordt al minder, lipjes ook een beetje, maar tanden zitten gelukkig nog goed vast.
Nou het hele verhaal doorgenomen en dat ook ik dat ik over 7 dagen nog even terug moest voor de botox injecties in de stembandjes.
"Eh, beste man, dan ben ik weer thuis bij m'n poesjes in Nederland", legde ik uit.
Ow, dan moeten we dat morgen even doen, geen probleem.
Dat wist ik al, maar dat was hij even vergeten, daar heeft hij Jessie dan ook voor die had dat al lang ingepland. Ik weet trouwens dat er een dokter in Nederland zit (in Leiden) en die behandeld een zus van m'n oma aan haar stembandverlamming en dat doet hij ook met botoxinjecties in de stembanden. Het had een optie kunnen zijn om het aan hem te vragen, maar ik heb liever dat ze het hier doen.
Die botox is trouwens om tijdelijk mijn overmatige getril stil te leggen, zodat ik daar straks, tijdens de training de eerste maanden geen last van heb en in die periode vervolgens zelf leer (door op de juiste manier te spreken) dit onder controle te krijgen. Wat ie ook voorspelde, en uitkwam, was dit ik tijdelijk een enigszins gevoelloos tongetje en lippen zou kunnen ervaren. Ze brengen dus wel degelijk een soort microscoop in om alles goed te vergroten en die knelt het eea af. Je krijgt dus ook een gebitsbeschermer in en de waarschuwing dat je tanden een beetje los kunnen zitten na de ingreep. Al die verschijnselen zijn binnen maximaal een aantal dagen weg. Nou het tintelende tongetje heb ik, maar wordt al minder, lipjes ook een beetje, maar tanden zitten gelukkig nog goed vast.
Trouwens, ik heb hieronder nog even een link naar het Ziekenhuis in Leiden, geplaatst, dan kun je even zelf lezen wat ze in NL met je uitspoken voor een tijdelijk resultaat van stemverbetering. Dit is niet helemaal de operatie voor stemvervrouwelijking, denk ik (hoop ik tenminste), maar het Yeson is ooit begonnen als kliniek voor stemverbetering en die maken geen "Luikje", door je strot, zoals ze dat in Leiden zo mooi noemen. Daarom heb ik dus gekozen voor de optie in het buitenland. En dan hebben ze het over kosten; In Nederland lig je er, ivm de kans op complicaties, 3-4 dagen voor in het ziekenhuis. Zal verder niet het hele verhaal vertellen anders hoeven jullie het zelf niet meer te lezen, en het is best een leuk stukje.
Ter vergelijk, dit is de fysieke uitwendige schade die ik heb opgelopen; Een roodbruin puntje van de infuusnaald op die dikke ader en, de verpleegster had 'm met zwarte pen omcirkeld, een minuscuul gaatje van een (iets pijnlijker) allergieprikje. Ik geloof dat die was om te kijken of ik een eventuele antibiotica allergie had.
Dat is het en 's avonds gewoon weer naar huis. Wat zou het kosten in Nederland 3-4 dagopnames?
Ik werd trouwens wel wakker gemaakt uit de narcose, dat was minder prettig, maar ja anders bestaat misschien wel het risico dat ik even niet had geweten waar ik was, en wat er gebeurt was, en dan had ik misschien wel gaan liggen roepen, en dat was niet zo best geweest natuurlijk.
Verder was het voornamelijk een beetje whatsappen, facebooken en wachten tot het tijd was om heengezonden te worden. Voordat het zover was moest de dokter om 18:00 nog 1 keer kijken via de neus, en kon ik even later ook zien hoe ze eruitzagen. Van tevoren hoorde en las ik de verhalen over nabloedingen enzo, maar bij mij geen drupje te zien, wel lekker opgezwollen maar ja dat kan ook niet anders. En terwijl ik toch gedurende de dag 2 keer een aanzet maakte om woordjes te mompelen. "Fuck" en "Kutzooi" om precies te zijn, maar dat resulteerde gelijk in een soort blokkade, gevolgd door de neiging om te hoesten, maar dat lukt dan gelukkig niet. Dat komt denk ik door de zwelling (gelukkig maar). En de dokter was tevreden, hij had twee hele mooie kortere (maar nu even lange) en strak getrokken (dus dunnere) stembandjes afgeleverd. O ja en vanavond ontsnapte er een hoestje ;-) een kleintje maar, zonder kracht, kon er niets aan doen, was te laat, deed ook geen pijn, gevolgd door "oh gvd." Ik kon em niet afmaken, want het blokkeerde bij de g gelijk weer. Maar moet wel oppassen natuurlijk. Zo'n hoestje kan wel eens gebeuren, maar mag eigenlijk niet. En ook al is het somd niet te controleren, ik moet dan niet in een domme reactie m'n mondje gebruiken.
Goed toen ik vanmiddag in het ziekenhuis klaar was, mocht eindelijk die mega grote pyjama uit, krijg je trouwens ook allemaal van hun, fohntje, borsteltje, setje om je tanden te poetsen, gewoon alles wat je nodig hebt, alles is geregeld.
Van Jessie kreeg ik 4 blaadjes vol met alle vragen die ik zou willen stellen en dingen die ik zou willen zeggen in het Koreaans, netjes verdeeld in de 3 categorieën; Tourist, Airport, Shopping en alles lekker groot en ook nog per vraag of opmerking in een apart kader. Weer een zorg minder, hier ga ik wel mee thuiskomen.
Daarna kwam ze nog even met de instructies voor een goed herstel en met de medicijnvoorschriften.
Die info zal ik nog even met jullie delen via twee fotootjes en daarna ga ik nog even een uurtje chillen en lekker slapen. Morgen is m'n laatste dagje en Zaterdag vroeg om 0:50 vlieg ik weer terug.
Normaal heb ik dan net m'n blog af, dus ik denk dat er morgen en Zaterdag even niet geblogd wordt. Zaterdag doe ik niks, beetje boodschappen, was wegwerken, kroelen met m'n poesjes en verder niks.
O ja ik eet bij paps en mams, want oh, oh, ik ben natuurlijk ontzettend gemist (gelukkig wel).
Dit was mijn afscheidspakketje van Jessie, medicijnen voor 1 week, 3 kleine zakjes met pilletjes en drie grote zakjes met een sappie per dag :
Nou welterusten en tot snel in NL
Diana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten