Deze keer even geen blog in de serie ontstemd en ook niet het beloofde blog over mijn email contact met het VUmc. Maar niet getreurd die volgens snel weer hoor.
Vandaag is het Coming Out Day. Voor mij wordt dit een druk dagje, want eerst neem ik mijn zus, moeder en nicht mee naar de expositie die we in COC de Kroon Leiden hebben georganiseerd samen met fotograaf Petra v. Velzen. Daarna naar de Nederlandse editie van het Bruiloftsfeest van Michiel en Helena, wat toch ook een soort afscheidsfeest is. Dat klinkt allemaal misschien een beetje raar, maar zij hebben zich eerder dit jaar in Korea gevestigd, zijn daar toen getrouwd en hebben dat daar toen natuurlijk ook al gevierd. Dus na morgenavond gaan we die twee niet zo heel vaak meer zien. Gelukkig hebben we facebook :-)
Daarna mag ik nog even richting de Sleutel, waar Dan ons maandelijks Café avondje houdt, morgen doet die arme man dat voor het grootste deel alleen, ben benieuwd hoe hem dat afgaat ;-)
Ik heb trouwens best wel lang zitten verzinnen of ik zelf nog iets speciaals zou moeten doen voor Coming Out Day en ineens wist ik het; Ik plaats mijn eigen Coming Out brief in mijn blog.
Ik heb deze brief op 19-08-2013 geschreven terwijl ik aan het werk was. Eigenlijk stond alles binnen 10 minuten op papier en later zijn er alleen nog wat kleine spelfoutjes uitgehaald en wat minuscule dingetjes gewijzigd. In eerste instantie was hij eigenlijk bedoeld voor mijn directe collega's, maar toen ik de brief voor het eerst aan wat mensen had laten lezen en hun reacties zag, besloot ik daarna deze brief aan iedereen in mijn omgeving gegeven.
Nadat ik de familie en naaste vrienden eerst op de hoogte heb gebracht, haha het lijkt zo simpel als je het zo even opschrijft, heb ik daarna telkens aan een paar mensen deze brief gegeven en zo langzaam maar zeker iedereen (collega's, zakenrelaties, buren, kennissen etc) op de hoogte gebracht.
Voor sommigen, misschien zelfs wel veel van jullie is het dus een bekend verhaal, maar voor een aantal zeker nog niet. Die weten wel dat ik in transitie ben, maar niet hoe het allemaal begonnen is.
Nou zo dus;
Langs
deze weg wil ik jullie iets meedelen over mijzelf, mijn verleden en de toekomst
zoals deze er nu uitziet.
Ik ga er
zomaar vanuit dat jullie, zonder iemand verkeerd in te willen schatten, hier
geen bal van gaan begrijpen en dat snap ik heel goed. Ik wil iig dat jullie weten
dat ik iedere reactie zal accepteren zoals die komt, dat hoort er nou eenmaal
bij.
Ik zal
snel ter zake komen, dan is het er maar uit;
Al op hele jonge leeftijd begon bij mij het besef dat er iets niet klopte in mijn bestaan, ik denk rond een jaar of 3-4. Het was een gevoel anders te zijn en er niet echt helemaal bij te horen. Je snapt er dan eigenlijk niet heel veel van, maar op een gegeven moment wist ik dat ik eigenlijk bij de meisjes hoorde.
Toen ik rond de 4,5-5 jaar was dacht ik tijdens een bezoek aan opa en oma, waar mijn tante en mijn ouders ook bij waren, dat ik dat maar eens moest zeggen. Ik heb toen in hun bijzijn gezegd ik eigenlijk een meisje was en liever Diana wilde heten. Dat was misschien een heel slecht moment achteraf en wellicht ook beschamend voor mijn ouders, want iedereen reageerde boos en lacherig, waardoor ik besefte dat ik misschien wel iets heel raars had gezegd. En hoe dat soort dingen precies werken weet ik niet, maar dan voel je schaamte en wordt je afgewezen op basis van een oprechte uitspraak. Ik heb er daarna nooit meer met iemand over durven spreken.
Het is ook wel apart dat mijn ouders zich dit niet meer weten te herinneren, terwijl mijn oma nog weet te vertellen dat ze van mijn moeder had gehoord dat ik wel eens kleren van haar aan trok en ook mijn broer weet zich dat nog te herinneren (en ik dacht dat ik het allemaal goed verborgen hield). Maar goed er waren 3 kinderen waar ze voor moesten zorgen en die hadden allemaal hun eigen aandachtspunten waarbij dit waarschijnlijk als een gekke bui werd geïnterpreteerd oid. Maakt ook helemaal niets meer uit. Het was toen ook een nét iets andere tijd dan nu, ik kan mensen moelijk kwalijk nemen dat ze er toen niets van begrepen en niets mee konden.
Maar goed het gevoel gaat dus niet weg, het wordt een soort bedreiging voor jezelf omdat het je beperkt om te zijn wie je bent en omdat je constant probeert aan het verwachtingspatroon te voldoen van de omgeving. Je pikt de stereotype voorbeelden op en doet je best om zo gewoon mogelijk met de rest mee te doen.
Ik was vroeger een heel verlegen kind, maar op de een of andere manier kwamen positieve zaken die je maatschappelijk verder brengen als vanzelf aangewaaid en kon ik daardoor makkelijk aan de verwachtingen om me heen voldoen. Op school hoefde ik nooit mijn best te doen (alleen rekenen was een draak), totdat ik naar de middelbare school ging. Ik had geen focus, kon niet leren, maar had het op zich ook wel gezellig. Allemaal tegenstrijdigheden die mij constant deden twijfelen aan mezelf en mijn standpunt om me er maar gewoon doorheen te slaan. Ik heb het in die periode ook tot 2 keer toe bijna opnieuw durven te vertellen, maar destijds waren er ook wat zaken die tussen mijn ouders speelden en ik was bang dat ze dit er niet bij konden hebben en natuurlijk als de dood voor de gevolgen.
Als ik echt alles wat er met je gebeurt en hoe je dingen ervaart moet gaan vertellen kan ik wel een boek schrijven en daar heb ik voorlopig weinig zin in. Wat ik wel kan zeggen is dat ik gelukkig bezat over een gigantisch relativeringvermogen en een rotsvast vertrouwen in God om iig tot zover te zijn gekomen. Wat er verder met je gebeurt is dat je verandert in een emotieloze huls die doet wat er verwacht wordt en verder alleen maar weggedoken in je eigen gedachtewereld zit (ook heel leuk voor je partner). De buitenwereld laat je precies zien wat jij denkt dat ze ervan verwachten, maar van binnen dreunt het maar door. Na alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd en het onbegrip over de scheiding met name richting Angeliek is het mij (gelukkig) ook eindelijk te veel geworden en ben ik een aantal weken geleden behoorlijk tegen de muur aangelopen. Ik kon en WILDE niet meer zo verder en besloot het (opnieuw) iig tegen mijn moeder te zeggen. Dit was eigenlijk een soort van opnieuw geboren worden en daar, waar ik ervan overtuigd en erop voorbereid was alles kwijt te raken, was het tegenovergestelde waar. Inmiddels weten alle mensen die belangrijk voor me zijn wat er aan de hand was en is en iedereen steunt me. Hier begrijp ik dan weer helemaal geen bal van en hoewel ik ontzettend opgelucht was, dat het er eindelijk uit was, heb ik nu het gigantische spijtgevoel waarom ik het niet eerder heb gezegd.
Ik besta eindelijk, voel nu zo veel energie en heb eindelijk ook de benodigde focus om dingen te kunnen en te willen bereiken. Ik begrijp het nog steeds heel goed als er mensen zijn die het niet kunnen accepteren en /of begrijpen, maar dat is niet langer mijn probleem. Ik MOET voor mezelf de tijd die me nog gegeven is in de juiste vorm en vanuit het juiste perspectief kunnen benutten en dat ga ik ook doen. Als jullie hier vragen over hebben stel ze dan, alles is voor mij bespreekbaar.
Groeten en veel liefs,
Diana
En dat laatste is wel nieuw, want ik heb de brief toentertijd niet afgesloten met mijn naam en nu wel :-)
Het is overigens nog steeds zo dat ik voor alle vragen open sta, dus wil je wat weten, vraag het gewoon.
Groetjes en tot het volgende blog xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten