Ontstemd deel 7 (O.K. nu ff sssst)

Goedemorgen, goede avond, goedemiddag allemaal,

 

Voor mij is het net middag als ik aan deel 7 begin en ik ben 2,5 uur geleden alweer uit de narcose gekomen. Vanaf vandaag klopt trouwens ook de titel van het blog :-)
Ik had gisteren m'n zus nog even op Whatsapp, die is vandaag jarig. Jammer, kan niet eens even bellen.... Ook maar via een appje gedaan. En nu dan ook even via m'n blog: VAN HARTE GEFELICITEERD MAYRA! Love you!!!

Precies nu is dan de tijd van voorlopig mondje dicht houden aangebroken, en dat terwijl ik eigenlijk vorige week Vrijdag op de planning stond.

Gaat moeilijk worden hoor, mondje dicht houden, denk ik. Ik merkte van de week dat ik tijdens het tikken van m'n berichtjes ook vaak mee zit te mompelen.... En net toen ik aan dit blog begon, neigde ik daar ook al weer maar toe.

Het had eigenlijk echt veel meer pijn moeten doen, klinkt raar maar ik meen het wel, op deze manier voel je niet dat er iets is om rekening mee te houden. Het zit gewoon niet in je systeem. Oh en dat het weinig pijn doet is niet om stoer te doen, want dan wil ik het voorbeeld baard weglaseren met Elos wel even aanhalen: Hurts like Hell!!! Dat doet echt ontzettend zeer en daar wordt heeeel erg over gelogen in al die foldertjes en op de websites met al die lachende dames zonder haar. Daar schieten zonder dat je er iets aan kan doen je ogen vol met tranen van. De dame die mij behandeld durft het niet eens op haar eigen arm te doen. Nee ik meen het, de operatie van vanmiddag is peanuts, voelt als een mild keelpijntje tijdens een verkoudheid, meer niet. Het zware werk komt nu pas.
Maar de instructies zijn duidelijk geweest; De eerste week gewoon geen geluid! Hier de eerste foto van mijn comahoofd net uit de narcose, die op fb vandaag was van iets later:

Voor de opratie is de dokter nog even bij me geweest en heeft de hele procedure nogmaals uitgelegd. Ik heb dus dat getril, geflubber, zoals ik het eerder noemde. Dat komt omdat de ene wat korter was als die andere en ook nog wat dikker dan eigenlijk hoort. Oorzaak is gewoon gewenning. Ik gebruikte met praten meer kracht over 1 kant. Vergelijk het maar met fitnessen, waarbij je de ene arm met meer gewicht traint als de andere arm, dan wordt die ene ook sterker en de spieren ook groter (en korter). Daarom is die analyse zo belangrijk, hij moet dit soort dingen weten om te kunnen bepalen wat, hoeveel en waar er precies weggehaald moet worden. Bij moest ie dus de vorm, de lengte en de dikte gelijk maken.
Nou het hele verhaal doorgenomen en dat ook ik dat ik over 7 dagen nog even terug moest voor de botox injecties in de stembandjes.
"Eh, beste man, dan ben ik weer thuis bij m'n poesjes in Nederland", legde ik uit.
Ow, dan moeten we dat morgen even doen, geen probleem.
Dat wist ik al, maar dat was hij even vergeten, daar heeft hij Jessie dan ook voor die had dat al lang ingepland. Ik weet trouwens dat er een dokter in Nederland zit (in Leiden) en die behandeld een zus van m'n oma aan haar stembandverlamming en dat doet hij ook met botoxinjecties in de stembanden. Het had een optie kunnen zijn om het aan hem te vragen, maar ik heb liever dat ze het hier doen.
Die botox is trouwens om tijdelijk mijn overmatige getril stil te leggen, zodat ik daar straks, tijdens de training de eerste maanden geen last van heb en in die periode vervolgens zelf leer (door op de juiste manier te spreken) dit onder controle te krijgen. Wat ie ook voorspelde, en uitkwam, was dit ik tijdelijk een enigszins gevoelloos tongetje en lippen zou kunnen ervaren. Ze brengen dus wel degelijk een soort microscoop in om alles goed te vergroten en die knelt het eea af. Je krijgt dus ook een gebitsbeschermer in en de waarschuwing dat je tanden een beetje los kunnen zitten na de ingreep. Al die verschijnselen zijn binnen maximaal een aantal dagen weg. Nou het tintelende tongetje heb ik, maar wordt al minder, lipjes ook een beetje, maar tanden zitten gelukkig nog goed vast.

Trouwens, ik heb hieronder nog even een link naar het Ziekenhuis in Leiden, geplaatst, dan kun je even zelf lezen wat ze in NL met je uitspoken voor een tijdelijk resultaat van stemverbetering. Dit is niet helemaal de operatie voor stemvervrouwelijking, denk ik (hoop ik tenminste), maar het Yeson is ooit begonnen als kliniek voor stemverbetering en die maken geen "Luikje", door je strot, zoals ze dat in Leiden zo mooi noemen. Daarom heb ik dus gekozen voor de optie in het buitenland. En dan hebben ze het over kosten; In Nederland lig je er, ivm de kans op complicaties, 3-4 dagen voor in het ziekenhuis. Zal verder niet het hele verhaal vertellen anders hoeven jullie het zelf niet meer te lezen, en het is best een leuk stukje.

https://www.lumc.nl/patientenzorg/patienten/patientenfolders/verbetering-stemkwaliteit-door-operatieve-ingreep-stembanden

 

Ter vergelijk, dit is de fysieke uitwendige schade die ik heb opgelopen; Een roodbruin puntje van de infuusnaald op die dikke ader en, de verpleegster had 'm met zwarte pen omcirkeld, een minuscuul gaatje van een (iets pijnlijker) allergieprikje. Ik geloof dat die was om te kijken of ik een eventuele antibiotica allergie had.

Dat is het en 's avonds gewoon weer naar huis. Wat zou het kosten in Nederland 3-4 dagopnames?

 

Ik werd trouwens wel wakker gemaakt uit de narcose, dat was minder prettig, maar ja anders bestaat misschien wel het risico dat ik even niet had geweten waar ik was, en wat er gebeurt was, en dan had ik misschien wel gaan liggen roepen, en dat was niet zo best geweest natuurlijk.

Verder was het voornamelijk een beetje whatsappen, facebooken en wachten tot het tijd was om heengezonden te worden. Voordat het zover was moest de dokter om 18:00 nog 1 keer kijken via de neus, en kon ik even later ook zien hoe ze eruitzagen. Van tevoren hoorde en las ik de verhalen over nabloedingen enzo, maar bij mij geen drupje te zien, wel lekker opgezwollen maar ja dat kan ook niet anders. En terwijl ik toch gedurende de dag 2 keer een aanzet maakte om woordjes te mompelen. "Fuck" en "Kutzooi" om precies te zijn, maar dat resulteerde gelijk in een soort blokkade, gevolgd door de neiging om te hoesten, maar dat lukt dan gelukkig niet. Dat komt denk ik door de zwelling (gelukkig maar). En de dokter was tevreden, hij had twee hele mooie kortere (maar nu even lange) en strak getrokken (dus dunnere) stembandjes afgeleverd. O ja en vanavond ontsnapte er een hoestje ;-) een kleintje maar, zonder kracht, kon er niets aan doen, was te laat, deed ook geen pijn, gevolgd door "oh gvd." Ik kon em niet afmaken, want het blokkeerde bij de g gelijk weer. Maar moet wel oppassen natuurlijk. Zo'n hoestje kan wel eens gebeuren, maar mag eigenlijk niet. En ook al is het somd niet te controleren, ik moet dan niet in een domme reactie m'n mondje gebruiken.

 

Goed toen ik vanmiddag in het ziekenhuis klaar was, mocht eindelijk die mega grote pyjama uit, krijg je trouwens ook allemaal van hun, fohntje, borsteltje, setje om je tanden te poetsen, gewoon alles wat je nodig hebt, alles is geregeld.

Van Jessie kreeg ik 4 blaadjes vol met alle vragen die ik zou willen stellen en dingen die ik zou willen zeggen in het Koreaans, netjes verdeeld in de 3 categorieën; Tourist, Airport, Shopping en alles lekker groot en ook nog per vraag of opmerking in een apart kader. Weer een zorg minder, hier ga ik wel mee thuiskomen.

 

Daarna kwam ze nog even met de instructies voor een goed herstel en met de medicijnvoorschriften.

Die info zal ik nog even met jullie delen via twee fotootjes en daarna ga ik nog even een uurtje chillen en lekker slapen. Morgen is m'n laatste dagje en Zaterdag vroeg om 0:50 vlieg ik weer terug.

Normaal heb ik dan net m'n blog af, dus ik denk dat er morgen en Zaterdag even niet geblogd wordt. Zaterdag doe ik niks, beetje boodschappen, was wegwerken, kroelen met m'n poesjes en verder niks.

O ja ik eet bij paps en mams, want oh, oh, ik ben natuurlijk ontzettend gemist (gelukkig wel).

 

Dit was mijn afscheidspakketje van Jessie, medicijnen voor 1 week, 3 kleine zakjes met pilletjes en drie grote zakjes met een sappie per dag :

 

 

 

Nou welterusten en tot snel in NL

 

Diana

Ontstemd deel 6 (Kipinsoep)

Hehe, alles begint een beetje te normaliseren, ik denk dat ik hier wel kan wennen ;-)
Gisteren de testresultaten besproken, vandaag alles nog eens goed overdacht en vanmorgen gelijk maar even een mailtje gestuurd naar mijn huisdokter dr. Kari Jylha, voor mij tot nu toe een fantastische dokter, daar zijn binnen de familie de meningen over verdeeld, hij is alleen nogal dovig. Nou ja, hij hoort maar een beetje denk ik soms, maar maakt niet uit, hij doet altijd precies wat ik wil (lief vraag).
Ik heb hier natuurlijk geen follow-up bij dr. Kim, zoals normaliter na ongeveer een week hoort te gebeuren. Zoals bekend zou ik aanvankelijk vorige Vrijdag geopereerd worden en zou ik Donderdag a.s. de follow-up hebben, nu heb ik op de dag van de aanvankelijke follow-up de operatie.

Dr. Kim maakt zich er eigenlijk weinig zorgen om en ikzelf ook nadat ik het filmpje van de operatie had gezien, het is echt een relatief simpele ingreep, weliswaar op microscopisch niveau, maar zichtbaar niet ingrijpend of ingewikkeld. Wat hij wel heel graag wilde is dat ik thuis in Nederland een endoscopische foto zou laten maken ongeveer een week na de operatie en deze dan op zou sturen, zodat hij toch de eindcontrole zou kunnen doen. Ik dacht eerst o-oh, waar laat ik dat doen zonder gedoe, maar de dokter geeft een verzoek mee dat een andere KNO art of gelijkwaardig personage goed zal kunnen begrijpen. Ik zei, u bedoeld goed zou moeten kunnen begrijpen, want u praat over Nederlandse artsen, die hebben een heel groot ego en accepteren over het algemeen al niets van Nederlandse collega's laat staan van een buitenlandse "collega". Hij zat een beetje verbaasd te lachen, maar ik vertelde hem dat dit in ieder geval mijn mening was. Hij zei toen dat het voor artsen toch om het welzijn van de patiënten moet gaan en dat hij een duidelijk verzoek zou maken.
Ik vertelde hem tenslotte, dat ik het idee had dat het in Nederland al lang niet meer om het welzijn en de gezondheid van de patiënt gaat, maar om welke behandeling het meeste geld opbrengt, het langste duurt en waarvoor de patiënt het meeste terug moet komen. Dat er bij ons een zorgsysteem is gecreëerd dat zorgvuldig door de verzekeraars, ziekenhuizen, farmaceutische industrie en politiek uit is gedokterd, waarbij zij allemaal veel geld verdienen en de burger/patiënt aan allerlei kosten meebetaald die helemaal niet uit hun zak betaald dienen te worden. Ja, noem het maar een complot theorie, het is waarschijnlijk gewoon waar.
Mensen, kijk eens over de grenzen, wat daar allemaal mogelijk is voor kwalen waar mensen in Nederland afgekeurd thuis door zitten, alleen omdat de verzekeringen de reis en de operatie niet willen betalen. Het argument is dan, dat het niet een door Nederlandse artsen erkende behandeling is en er risico bestaat dat de klacht verergerd. Hallo, als je bijvoorbeeld in Amerika een behandeling goedgekeurd wil hebben, ben je jaren met testen en rapporten bezig voordat de Amerikaanse gezondheidsdienst toestemming geeft de behandeling uit te voeren. Die zijn veel strenger dan hier En gaat het mis wordt je gesued tot in de hel, in het buitenland weet men echt wel waar men mee bezig is. Maar he, dit is slechts mijn beeld en natuurlijk zijn er heel veel artsen die wel kundig zin en open staan voor de bestaande alternatieven, ik zal niet alles over één kam scheren. Maar leg mij maar uit dat al 10 jaar, een op zijn vakgebied (stembandproblemen) gerespecteerd arts, patiënten uit hele de wereld behandeld, middels een methode die hij ook overal ter wereld aan collega's en op symposia presenteert en uitlegt. En men in Nederland bij een stemband operatie voor transmensen nog steeds, hupsakee, het mes door de strot klapt, knippen, hechten, de rest ook maar even hechten en alsjeblieft een mooi litteken en een correctie met minimale resultaten. Zo doen ze dat bij dure stembandjes van zangers en zangeressen die een poliepje hebben ook niet hoor. Dat is gewoon niet willen of niet weten (allebei even erg en nalatig) wat er in de wereld van je vakgebied gebeurt. Hallo VU, check dit even, jullie volgen toch ook het WPATH systeem van Harry Benjamin: http://www.yesonvc.net/introduce/noticeView.asp?idx=853. Ik weet het ook, maar het is jullie vakgebied.

Zo en nu terug naar vandaag, wil niet cynisch lijken, maar als ik dan eenmaal begin, hak ik graag even door ;-)

Verder ben ik wel lief toch?

Goed, dr Kim had gezegd, even een fotootje laten maken en naar me opsturen en ook zodra het kan beginnen met professionele stemtraining (ok, logopedie). Ik mail dr. Jylha vanmorgen en, ja hoor 8 uur later een mailtje terug; recepten liggen klaar, je kunt ze morgen om 14:00 ophalen!?

Ja, hij is dus naast een beetje doof ook een beetje snellezend, net als ik soms, maar ok, hij regelt wel weer wat ik nodig heb en da's erg prettig. Ik hoor weleens andere verhalen over huisartsen.

Heb ik vandaag nog iets leuks meegemaakt? Ja! Ik had een relaxte (trage) start vanmorgen. Wordt doodmoe van al dat late bloggen ;-) dus ik dacht;"Ik ga lekker kippies eten aan de overkant", ik was namelijk al een paar keer stil blijven staan bij die zaak, want daar hangt een poster met allemaal lekker uitziende kippenvleugeltijes in saus en groenten. Toen ik daar gisteren rond 16:00 naar binnen wilde, was er niemand in de zaak, maar ook niemand achter de afcheiding naar de keuken te vinden,  dus toen ben ik maar naar de Chinees gegaan, ja die zit hier ook :-) Maar sinds vanmorgen weet ik van Sam hoe laat er over het algemeen gegeten wordt; nml tussen 12:00 en 14:00 en tussen 18:30 en 20:00, in de middagpauze en direct na werktijd. Het was kwart voor twee dus nu ik kon daar zeker nog terecht.
Kom ik daar binnen en zeg ik in mijn beste Koreaans;"Annyeonghaseyo", dat betekent;"Hallo".
Had ik gisterenavond nog maar even gegoogled. Ik hoorde iedereen iedere keer hetzelfde zeggen als ik ergens binnenkwam, maar kon niet precies verstaan wat ze nou zeiden, echter toen ik het had gelezen herkende ik het gelijk. Dus ik groet die man in z'n eigen taal en vervolgens kijkt ie me aan of ik niet goed ben,, "Hello", zei die,"Would you like chickensoup?", ok dan, deze kon het wel.
Ik wees gelijk eigenwijs naar de poster met lekker uitziende kippies, maar die serveerden ze pas vanaf six o'clock. Dat was jammer, ik moest het dus doen met een kippensoepje, die poster zag er niet heel top uit vergeleken met die andere. Maar ja, ik was al binnen dus waarom niet, dacht ik.
Ik heb geen spijt gehad hoor, ik lag inwendig in een deuk, kreeg een grote kom pruttelende soep, met, nou ja, kijk zelf maar:

D'r zat gewoon een hele kip in die soepkom. Het was geen Hollandse steroïdenkip hoor, maar wel echt een hele kip! Schuimend en pruttelend liet ik het even z'n gang gaan. Kwam die bijdehand ook nog met een vork aanzetten. Ik wou eerst nog zeggen, doe mij maar chopsticks, maar wilde ook weer niet onbeleefd zijn, het was allemaal goed bedoeld. Achteraf beter, want dan had ik heel die kip uit elkaar moeten trekken met die metalen pinnen, wat bij nader inzien ook weer geen groot probleem was geweest qua gaarheid. Die kip vil zowat uit elkaar, zo zacht en mals en omg LEKKER!!! En toen nog een verassing:

Heel dat ding was gevuld met rijst. Echt het eten zit hier vol verassingen, tenminste voor mij tot nu toe nog wel.
Dit was achteraf toch niet zomaar even een soepie en iedere keer als één van de schaaltjes met bijgerechten leeg was kwam hij langs om bij te vullen. Echt een toplunch, die ook zo voor diner door kon gaan.
En wat reken je dan af voor zoiets, omgerekend € 8,50. Echt als toerist kun je hier gezond en lekker eten zonder dat het je veel geld kost.
Ik ben fan :-)


Heb ik na de soep nog meer meegemaakt, eh ja; Ik heb ontdekt dat abnamro (schrijf het expres maar mat kleine lettertjes), niet weet hoe hun eigen systeem werkt.
Ik moest geld pinnen, want ja, ik geef het hier alleen maar uit en het groeit ook in Korea niet vanzelf aan. Heb ik wel over getwijfeld, want er rijdt hier geen auto ouder dan 6 jaar. Ik denk dat het gewoon niet mag, en als tie te oud wordt, dat je er dan gewoon een hele mooie Hyundai voor terugkrijgt of een dikke Audi, Mercedes, BMW, Chrysler en zo nu en dan, als je echt niet beter verdiend een VW Passaatje, maar minder zie je hier niet, heel apart.
O ja, abnamro (hihi het kan nog kleiner), ik moest dus pinnen. Ik had van tevoren al mijn buitenland pinnen aan gezet en gevraagd of ik ook contanten krw kon aanvragen (kon alleen per € 1000,- oftewel; liever niet beste klant) en of ik in Seoul een beetje makkelijk kon pinnen. Pinnen was geen probleem kon op het vliegveld, bij alle grote banken waar ze het Maestro logo op de ATM's (pinautomaten) hebben staan en veelal ook in lobby's van grote hotels. Nou had ik mijn eerste l]pakketje geld bij het GWK op Schiphol opgenomen, zodat ik zeker wist dat ik de eerste dagen door kon komen. Echter ik wilde vast voorbereid zijn op de dure taxirit terug (die is echt duur) dus er moest gepind worden. Ik weer naar Sam, en die legde me uit dat in de CU (soort 7/Eleven) een ATM stond waar iedereen altijd kon pinnen. Ik daar naartoe. Menu keuze Engels, Optie geld opnemen, kies uw kaart soort, pas invoeren, pas uitnemen, pincode: Kaart is niet geschikt voor deze transactie.
Ik naar de overkant, daar zat een NH bank: Grote bank, groot gebouw, zelfde verhaal als bij de CU. Ik weer terug naar Sam. Sam keek verbaasd;"Not working?", Nee Sam, not working. Sam stond erop om mee te gaan, want dit had hij nog nooit meegemaakt. Samen naar de CU, procedure opniew; "Kaart is niet geschikt voor deze transactie", ik dacht;"Lekker dan, moet ik weer verder weg om te kunnen pinnen". Maar Sam gaf niet op en wilde dat ik bij kaartsoort eens Mastercard probeerde ipv bankpas. Ik dacht gelijk, dat gaat zeker niet werken en dus werkte het wel. Sam blij want hij had gelijk, ik verbaasd, want dit was mijn betaalpas met een Maestro logo, geen creditcard, de bankmedewerker had gezegd alléén met Maestro logo, anders werkt het niet. Dit is niet de eerste keer dat ik verkeerde info krijg van die helpdesk, ik vind dat jammer.

Zijn er nog leuke wetenswaardigheden die ik wil delen met jullie? Nou een paar onbelangrijke, maar misschien wel leuk om ff te weten en/of te zien:

1. Officiële draagtijd van een witte broek in Korea; Ongeveer 15 minuten, komt overeen met de draagtijd in Nederland in mijn geval, maar ik heb vol gehouden, 't was niet heel erg (maar je weet het dan toch al he). Ik heb het vol weten te houden tot na het avondeten.

2. Ze hebben hier heus niet alleen Tea Kwon Do, gezien mijn sportieve achtergrond wil ik wel weten wat, waar en wie er in mijn wijkje trainen, ik heb een foto; Misschien morgen even kijken...

3. Gisteren wilde ik eigenlijk nog melden dat het me op was gevallen dat het hier erg rustig is qua gedoe; Politie, brandweer, ziekenwagen je hoort ze helemaal niet. Tot vandaag, ik heb de eerste sirene gehoord, een politie wagen, maar was voor elders in de stad, hij reed hard voorbij. Dat was hier, op de grote weg naast mijn straatje (zo noem ik het maar):

4. Dan is dit nog even mijn straatje ;-) als het avond is:

3. En speciaal voor Elroy; Ik heb Starbucks gevonden!!! Zit gewoon de hoek om en 1x oversteken ;-)

Nou, voor vandaag heb ik eigenlijk niets bijzonders meer te melden, maar dat was al duidelijk. Vind het wel leuk om de buurt een beetje te laten zien dus, bij deze...

Voor nu welterusten en tot morgen,

XXX

Ontstemd deel 5 (De Testresultaten)

Hallo alemaal,

Daar gaat ie weer! ;-)
Er waren nog een paar dingetjes van gisteren die ik vandaag nog even zou delen. Niets bijzonders ofzo, maar wel weer echt gebeurt. 

Ik geloof dat ik begon over m'n douchemuts en dat ik daar blij van was geworden. Waarom? Nou toen ik gisteren thuiskwam van mijn bezoek aan het winkelcentrum in de Metro met 2 nieuwe hoedjes (daar gaat je haar trouwens heeel belabberd van zitten, maar ja levend verbranden is ook niet lekker) en mijn nieuwe douchemuts, was het al best wel laat. Ik had honger en het was al bijna etenstijd (tenminste voor mij dan) en ik had me voorgenomen om gewoon ergens een biefstuk ofzo te gaan eten.
Snel de spullen opgeruimd, douchemuts het handigste plekje gegeven dat ik kon vinden; over de douchekop, hoedjes op de kast. Ander shirtje aan, even gezicht wassen, een beetje nieuwe make-up erop, kraan aan; hoop herrie, geen water uit de kraan (en dat allemaal split second he, ik heb een karate brein) kraan uit!!! Ik wist wat er mis was, want die grap had ik al eerder meegemaakt. Ik was alleen niet nat?! Haha gelukkig alleen die stomme douchemuts zat vol water. Ja achteraf kan ik mezelf weer als erg slim beoordelen alleen werd dat vandaag weer even een beetje bijgesteld.
Ik had roomcleaning besteld, omdat ik toch in het Yeson moest zijn. Toen ik terugkwam heb ik gelijk even gecheckt wat dat hier precies inhoud dat roomcleaning, maar echt alles was spik en span. Douchemuts lag op het kastje, douchekop zat achterstevoren in de houder.... Ow jah, dat kan dus ook.....;-)

Even terug naar gisteren, ik had dus trek in een stevig stukje vlees en het liefst iets van een biefstukje.
Bij de receptie zat weer die Amerikaanse dame en ik dacht; "Die weet vast en zeker wel waar ik hier een echte steak kan krijgen". En dat klopte, ik moest linksaf de straat uitlopen, voorbij de kruising met de metro en dan aan het einde links en dan door blijven lopen helemaal tot aan de T-splitsing. Daar moest ik oversteken en daar zou een gebouw zitten met allemaal restaurants en winkeltjes. Een wandelingetje van ongeveer 20 minuten en heel de weg heuvel af zei ze (ik moest natuurlijk ook nog terug). Nou ik had alle instructies uitgevoerd en was bij de T-splitsing over gestoken. Vervolgens 3 keer naar links en drie keer naar rechts alle gebouwen gecheckt en eigenlijk was ik van plan om weer terug over te steken, want ik had echt erge honger en ik was ook een Italiaans restaurant tegen gekomen, waar het niet druk was. Terug naar het stoplicht gelopen om over te steken waar ik stond te wachten tot het licht op groen zou springen (duurt hier echt wat langer dan in NL, want je doet er namelijk ook wat langer over om over te steken, laat ik ook nog wel een keer zien), ik draaidebme nog een keer om en ja hoor, het gebouw waar ik iedere keer langs was gelopen had allemaal namen aan de zijkanten staan en ineens ontwaarde ik daartussen het woord "Steakhouse". Missie volbracht!
Ik heb een hele mooie foto van het gebouw, maar die wil hier niet rechtop geplaatst worden, het ligt dan dus op z'n kant en dat is een raar gezicht, dus maar even zonder foto.
Ik snel naar binnen, even oriënteren want beneden hadden ze alleen Franse broodjes, een Koreaans restaurant en nog iets anders met eten en toen zag ik ineens een bordje met; Steakhouse second floor.

Ik naar de lift. Lift vol, iedereen naar de 8ste, iedereen eruit, ik druk op 2, twee gaat gelijk weer uit, lift stopt op de 7e, 8 man erbij, ik druk snel op 2, lampje gaat weer uit, man drukt op B1, lift gaat naar B1, weer lift vol met mensen op weg naar de 8ste (daar zat Beats van dr. Dré, das populair hier denk ik), stapt een meisje in die daar werkt (kon ik zien aan haar overhemd met logo en aan haar portofoon) ik druk weer snel op 2, lampje gaat aan en wéér uit, het was trouwens echt warm in die lift en ik wilde er eigenlijk wel uit, meisje drukt op 1, lift gaat gvd naar 1.....
Vlak voordat de deuren open gaan kijk ik haar aan druk m'n handpalmen beleefd tegen elkaar aan, en zeg;" Please, I want to go the second", ze zegt iets terug, ik weet niet wat en loopt gelijk de lift uit zodra de deuren opengaan. Weer stapten er mensen in en ik was te beduusd om uit te stappen, stond me eigenlijk pissig te maken, omdat ze niet eens even uit wilde leggen hoe dat zat met die lift. Ik ben nog op drie verschillende verdiepingen geweest zonder op de tweede te stoppen. De laatste verdieping was 13, de hoogste, en toen stapte er iemand in die op 1 drukte. Ik heb niet eens meer moeite gedaan om op 2 te drukken die laatste paar keer. Ik dacht er komt vanzelf wel iemand die ook weg wil uit dit minder prettige gebouw (=licht genuanceerde tekst). Ik zal ook eerlijk zeggen, ik had voor het eerst het gevoel dat ik genegeerd werd omdat ik trans ben en daar was ik best boos om. Ik heb dat nog nooit meegemaakt, dus dat was even wennen. Wel weer een nieuwe ervaring natuurlijk.
Toen kwam de lift eindelijk beneden, de deuren gingen open en daar stond ze nog steeds, lachend naar mij te kijken en te gebaren dat ik de lift uit moest komen. Ze pakte me bij m'n arm, nam me mee naar de lift ernaast, drukte op twee en 2 bleef aan, deuren gingen dicht en ze zwaaide vriendelijk gedag. O.k. dan Diaantje! Misinterpretatie, vooroordeel, communicatie error, het lag gewoon allemaal bij mezelf. Zo zie je maar weer, beoordelingsfoutjes zijn snel gemaakt, ook door moi.......
En ja mensen, ik weet het, in Nederland zijn er ook gebouwen waar de liften niet op alle afdelingen stoppen, maar toen ik de eerste dag in het Yeson kwam gebeurde het ook drie keer en de vierde keer ging het wel goed. Ik dacht eigenlijk dat ik gewoon niet goed drukte of iets anders verkeerd deed.

Yippie, ik kon steak gaan eten. Ik overweeg trouwens Woensdagavond weer te gaan, want dan heb ik nog even wat extra krachtvoer op, voor ik onder het mes ga (is trouwens een waterpomp tang-achtig instrumentje van maar 2 mm, maar dat komt straks nog even)
Als ik weer ga zal ik de menukaart even fotograferen en even berekenen wat een echte Amerikaanse steak daar kost.

Die hebben ze tot 700 gr.  en dan kun je voor 25.000,- krw telkens 100 gr. (DAT IS € 33,- per 100 gram) extra bestellen. Ik heb gekozen voor iets wat ik in ieder geval kon betalen, dat was de soep van de dag en een Lamssteak van 250 gram. Ging omgerekend ongeveer € 60,- euro kosten had ik berekend en ik had iets van € 80,- bij me.. In m'n eigen wijkje eet ik voor € 5,50 tot € 15,- (als je groot uitpakt) dus dat scheelde nogal. Ik moet ook wel zeggen, de accommodatie en het eten ook hoor. De soep die werd opgediend met een grote ballon van deeg bovenop de kom. Ik dacht nog, hé daar ga ik een foto van maken, maar de mevrouw viel het ballonnetje gelijk aan met een mes. Hopsakee een gat voor uw lepel, knap he. Ja en ook erg aardig ;-) Die soep was trouwens super net als het brood wat je erbij kreeg en de bediening was geweldig, maar ja...

Een frietje ofzo, dat krijg je er allemaal niet niet bij. Da's dus allemaal apart bestellen. Ik denk dat je daar rustig voor €100,- een biefstukje weg kan eten als je de maaltijd een beetje leuk wilt aankleden. En dat klinkt allemaal heel duur totdat je gaat eten. OMG het was wel heeel errug lekker hoor. Zoiets had ik nog niet eerder geproefd, alhoewel het wel voor een belachelijke prijs was. En toch..... Misschien ga ik Woensdag weer :-)
Ik zat toch wel vol toen het op was, die soep vulde erg, je kreeg er een aantal plakken van verschillende soorten vers gebakken brood bij en die homp vlees was niet echt klein. Het was dus wel lekker om even een stukje terug te lopen naar het hotel. Ik moest mijn blog nog schrijven en wilde sowieso niet te laat gaan slapen, want de volgende ochtend moest ik weer naar het Yeson om de uitslag van de ecg, de bloedtest en het röntgenonderzoek te vernemen en om analyse van mijn stem en het bijbehorende behandelplan van dr. Kim te bespreken.

De uitslagen waren goed, dus we konden gelijk naar de analyse. Een hele stapel papier had ie bij zich, zowel geprint als handgeschreven, waar alles in stond wat ze maar hadden kunnen vinden.
Kort samengevat; Mijn stem zit dus op 109 Hertz, normaal voor mannen is 100-150 Hertz, dus ik zit laag in het mannelijk spectrum. Vrouwen zitten gemiddeld op 200-250 Hertz. Nu blijkt uit de camera beelden (van een super hogesnelheid camera, waardoor je vloeiend in slowmotion af kunt spelen) dat mijn stembanden een beetje flubberen, om het zo maar te zeggen, en niet goed aansluiten. Hierdoor gaat er veel lucht verloren en dat compenseer je dan weer onbewust en dat kost extra energie. Ook heb ik natuurlijk een mannelijk spraak patroon en om daar vanaf te moet je eigenlijk de hersenen opnieuw programmeren (loskoppelen van het oude systeem). Dat is iets dat ik zelf moet doen onder professionele begeleiding en met de oefeningen die ik van hun meekrijg. Stem is, ja je verwacht het niet, ook een behoorlijk psychologisch gebeuren, wat zich onbewust afspeelt. Ik wist dat allemaal al wel, maar ja als de basis erg afwijkt dan kun je oefenen wat je wilt, dan gaat het gewoon nooit gebeuren.
Normaliter wordt er ongeveer 1/3 verwijderd en daarmee stijgt de stem in hoogte met 75 Hertz.
Dat is dus in mijn geval 109+75 is, jawel 184 Hertz, dan zit je gender neutraal, da's op zich al een hele verbetering, maar niet waar we naar toe willen. Om mijn flubberende stembanden langer en dunner te maken, zodat we in ieder geval die 75 Hertz moet er ongeveer de helft tussenuit. OMG de helft! Ja ongeveer de helft! Ik vroeg gelijk, ben ik dan geen Minnie Mouse. Nee, zei hij, je moet wel natuurlijk blijven klinken, dat is het belangrijkste. Ik heb namelijk rek genoeg in die flubberdingen van mij, dus geen zorgen daarover. Daarmee ga ik dan ongeveer rond de 190 Hertz uitkomen. Da's al aardig in de buurt en zeker niet mannelijk meer. En daarna kan er met training achteraf nog 10 tot 20 Hertz extra gewonnen worden en dan zijn we waar we wezen moeten.

Even een fotootje van hoe ze de operatie doen:

Kijk rechts en links bovenin zijn twee instrumentjes zichtbaar. De rechte heeft een haaks knipmechanisme aan de bovenzijde zitten en daarmee wordt het stukje er tussenuit geknipt. Daarnaast heeft ie een tangetje en nog een hulmiddeltje om de boel aan elkaar te hechten. Ik heb heel het filmpje gezien en het ziet er echt niet shocking of ingewikkeld uit, eigenlijk heel simpel. Totdat je beseft dat je stembanden maat 1 tot 1,5 cm lang zijn en die instrumentjes maar 2 mm groot zijn (de bovenkant dan he). Dan wordt het wel weer heel bijzonder.

In totaal duurt het na de operatie ongeveer 6-7 maanden, inclusief training, voordat het echte eindresultaat hoorbaar wordt en tot ongeveer een jaar later blijft de frequentie nog langzaam doorstijgen. Het gaat dus in stapjes en zelf ben ik straks heel bepalend in hoe het eindresultaat zal zijn. Nou ben ik daar niet zo bang voor want als ik iets wil, nou ja, dan gebeurt het gewoon. Simpel.

Nou dat was tie weer voor vandaag.
Het aftellen is een beetje begonnen eigenlijk. Ik ga zo slapen en morgen eens kijken wat er nog meer te ontdekken is in de buurt. O ja, ik ben vandaag gewoon vanaf het Yeson komen lopen. Sam zei;" Not far, but you can not walk that distance". Ik had kunnen verdwalen, maar ik zag onderweg voor de laatste bocht toevallig het gebouw waar het steakhouse in zit dus ik had een referentiepunt. Je loopt er wel 35 minuutjes over, maar ja da's weer goeie training :-)

Weltrusten XXX



Ontstemd deel 4 (Op verkenning)

Goedemiddag voor de mensen in Holland, hier is blogje vier.
Eerst even excuses trouwens, want blog 3 leek zomaar ineens te stoppen, correctie stopte ineens.
Ik zag net dat ik in één van m'n 2 telefoons nog een bewerking open had staan en die nog niet had gepubliceerd. Via mijn telefoon (Blogger App) weet ik namelijk hoe ik heel eenvoudig het blog kan delen met mijn fb pagina. Via mijn netbook, waar ik het grootste deel mee schijf, weet ik dat niet. Het ging maar om één zinnetje, maar het ziet er dan zo stom uit en ik heb echt een hekel aan domheid. Ik vind dat een gebrek aan aandacht voor hetgeen waar je bezig bent. Vooral als ik van die domme spelfouten maak, wat meestal gebeurt als ik een stukje met mijn telefoon heb getikt, bah. Dan lees ik het later terug en dan krijg ik echt ontzettende jeuk, ik ben daar echt allergisch voor. Ik hou d'r over op want ik heb er net ook al via whatsapp met m'n zussie over gehad. Die zegt, dat je dan geen dom mens, maar een gehaast mens bent. Nou ja haastige spoed is ook niet goed, dus het maakt niet zoveel uit, ik noem het gewoon dom ;-)

Het laatste zinnetje (hij staat er nu wel hoor) bereid eigenlijk voor op waar ik het nu over zou gaan hebben; Mijn verkenningsronde door de buurt.
Ik wilde eigenlijk twee dingen bereiken gisteren, weten hoe ik mijn weg kon gaan vinden in dit op het eerste gezicht gigantische doolhof en ik wilde te weten komen waar ik vers fruit en ongebrande noten kon vinden. Ik wil namelijk wel fit en gezond onder het mes. Ik train dan wel niet mee met de rest van m'n clubje, ik heb hier fysieke uitdaging genoeg zal ik maar zeggen. Fruit en noten die heb ik echt nodig.
Maar goed, met betrekking tot de weg vinden; daar was ik nooit al een ster in, maar in Nederland kan dat nooit een probleem zijn, je vraagt het gewoon even. Dat ligt hier iets ingewikkelder, ik kan het wel vragen, alleen verstaan ze me in deze buurt bijna niet, maar ok, dat wist ik inmiddels al. Ik moest me dus gaan focussen op oriëntatiepunten, had ik zelf bedacht. Maar daar komt tegenwoordig bij dat ik het idee heb dat, sinds ik hormoontjes krijg, mijn oriëntatievermogen (of is het concentratievermogen) nóg wat minder is geworden. Ik weet wel dat bij transmannen door de testosteron het richtingsgevoel e.d. zich sterker gaan ontwikkelen, dat betekent dus dat het bij vrouwen (de meeste in ieder geval), in de basis "wat minder" ontwikkeld is. Op die manier kan ik dat voor mezelf dan iig makkelijk verklaren. En o ja, ik spreek trouwens voor mezelf en hou me striktbaan de feiten, dus niet gelijk allemaal boos worden dames.

Op weg dan maar, ik ging eerst op zoek naar de taxiplaats waar Sam me Vrijdag de weg naartoe had uitgelegd, rechts en weer rechts en die straat helemaal uitlopen, wist ik me te herinneren. Ik die tweede straat in en ik had gelijk al het idee dat dit niet helemaal dezelfde route was. Maar goed iedere straat heeft zijstraatjes en die komen allemaal op elkaar uit, en de lange straten eindigen uiteindelijk ook allemaal op dezelfde hoofdwegen. Ik heb er vandaag achteraf maar even een foto van gemaakt, wat voor ei ben je als je weet dat je er eerder nog geen 5 minuten over deed en nu dit in het vooruitzicht had, als je trouwens bij die witte auto met dat gele en witte bord erboven rechts gaat, loop je het straatje in waar mijn hotelletje zit. Ik zit dus echt dichtbij allemaal winkeltjes en restaurantjes etc.:

Goed, je hoeft niet heel bijdehand te zijn om te voorspellen dat daar meer dan 5 minuten in zouden gaan zitten, maar ik was er dapper aan begonnen, dus ik ging em afmaken ook. Kijken waar ik uit zou komen. Dat zou vast weer een hoofdweg zijn en daar staan ook altijd taxi's. Ik hoefde het trouwens Maandag (morgen dus) pas zeker te weten, dus ik had tijd zat. Kon ik gelijk op zoek naar oriëntatiepunten en eventueel nog wat zijstraatjes verkennen.
Ze hebben daar trouwens heel veel zijstraatjes.......

Even om de mensen niet in de war te maken, deze foto is van vandaag. Het blogje gaat over gisteren. Ik zal morgen of later deze week vanaf dezelfde plek nog een foto maken om het verschil met doordeweeks te laten zien.
Dit is dus een typisch weekendbeeld van de blokjes waaruit de sub wijkjes (weet anders ook niet hoe ik het uit moet leggen hoor) bestaan die met z'n allen weer een grote wijk/district vormen. Het is er lekker rustig in de weekenden.
50 meter achter mij is een kruispunt, daar zitten restaurants/bistro's e.d. waar gerechten uit internationale keukens en meer fusionachtige gerechten geserveerd worden, dat is wel allemaal open en daar is het dan ook gewoon druk. Als ik me om zou draaien en bij de kruising rechts af zou slaan dan loop ik zo naar het metrostation en de welbekende taxiplaats.....
Het was dus rechts, links en gelijk weer rechts. Ik had gewoon te snel geluisterd de eerste keer en zonder na te denken de richtingen gevolgd die Sam aanwees. Aanlooptijd 3 minuten..... als je langzaam loopt. Daar kwam ik dus gisteren pas weer achter na mijn eerste ontdekkingsreis.

Ik ben dus straatjes gaan verkennen en da's heuveltje op, heuveltje af, heuveltje op, heuveltje af. O ja, en ik zeg straatjes he, ik doe wel even wat foto's da's duidelijker denk ik:

Ik zei net al, fysieke uitdaging genoeg, 't is hier ook nog eens 27-28 graden en da's best pittig.
Ik ga d'r niet over klagen, het is goeie trainen zal ik maar zeggen. Nu dient al dat squatten en al die vage pomp en duw oefeningen die we tijdens het trainen altijd moeten doen, buiten de sport de we daar beoefenen ook nog een doel buiten de sportschool, ja ik weet het, dat doet het toch wel, maar normaal merk je daar niet veel van.
Ik moet misschien nog wat beter mijn best doen tijdens de training, want ik heb inmiddels behoorlijk wat spierpijn .



                                                                             

Ik moet hier even verder gaan, want van de editor mag ik dus niet links van de foto hierboven typen.
Het is wel grappig hoor, op sommige stukken hebben ze soms voor het gemak maar even een trap gebouwd, want daar gaat het dan ineens recht omhoog, heel apart. Ik weet heus wel dat er meer steden in en om bergen gebouwd zijn, maar ik had gewoon geen idee. Ik heb geluk dat ik redelijke schoenen heb meegenomen.

Heej wat aardig, bij deze foto mag ik ineens wel weer links schrijven.......
Ik had voordat ik aan mijn ronde ging beginnen natuurlijk wel wat extra vocht meegenomen, maar eigenlijk hoeft dat ook nog niet eens. In al die straten en zijstraatjes, zitten winkeltjes, koffiehuisjes etc, jawel daar zijn ze helemaal gek van. Je kunt dus overal aan drinken komen en dat is erg prettig. O ja, ik heb al deze straten en nog wel een stuk of 8-9 keer telkens helemaal uitgewandeld en ook heel veel van de zijstraatjes (en die zijn ook allemaal scheef). Dus dat was zeker een goede training. Een paar straten heb ik zelfs twee of drie keer gehad, want ja, soms wist ik even niet waar ik zat en dan schoot ik maar even een zijstraatje door. Ik ben ongeveer 3,5 uur onderweg geweest en toen had ik echt geen zin meer. Ik moest nog een missie volbrengen, ik had nog fruit en noten nodig en ook nog een douchemuts bedacht ik me tijdens het wandelen, want die op mijn kamer douche spoot eigenlijk toch net iets te hoog voor het mooie. Oh en ook iets van een pet of een hoed, ik zag er best veel mensen mee lopen en dat was best slim. Heel de tijd vol in de zon lopen is niet zo lekker. Ook begon ik best honger te krijgen, dus even naar het hotel teruglopen, opfrissen en klaarmaken voor een nieuwe ronde.

Toen ik bij het hotel aankwam zat daar een honderd procent Amerikaanse griet, ik had haar nog niet gezien, maar dit communiceerde wel erg soepel eigenlijk. Ik vroeg waar ik een hoed of pet kon kopen en vers fruit en noten en zij verwees me voor een hoed of pet naar de winkels in het metrostation ze legde ook gelijk hoe ik daar kwam, rechts, gelijk links en op de kruising rechts. Voor vers fruit en noten kon ik gelijk om de hoek terecht. Ik had daar wel een supermarktje zien zitten, maar ging ervan uit dat ze daar dezelfde dingen verkochten als in al die andere winkeltjes, maar dat was gelukkig niet zo.
Even snel naar m'n kamer opfrissen en eerst maar naar het metrostation dan zou ik daar ook gelijk wel wat kunnen eten, en haha was dat even lachen, toen ik daar aankwam, herkende ik gelijk de taxiplaats waar ik Vrijdag de taxi had genomen. Dit ging ik dus echt niet meer vergeten.
Toen met de roltrap naar beneden en op zoek naar het winkeltje met de hoedjes en petten. Die had ik zo gevonden en gelukkig hadden ze 2 leuke hoedjes, heb ze allebei maar genomen dan hoefde ik ook niet te kiezen, ik hou niet van kiezen ;-)
Er zat ook een broodjeszaak en daar hadden ze weer van alles liggen, brownies, donuts, cakejes, gebakken broodachtige dingen met appel en/of gesuikerd ander fruit en héél veel van die plakkerige suikergelei dingen en gelukkig een pakje met twee sandwiches gevuld met pittige kip en eenzelfde pakje met gebakken ei en ham.
Het was dan wel wit brood, want van bruin brood hebben ze hier naar mijn idee nog nooit gehoord, maar het was in ieder geval niet zoet. Tenminste, die kip dan. Die was echt lekker.
Bij de sandwich met ei en ham hadden ze het voor elkaar gekregen om zelfs die zoet te laten smaken.
Ach, ik heb het maar gewoon opgegeten, ik denk dat het gaat wennen.
Ik heb nu in ieder geval de koelkast lekker vol met fruit liggen, ik weet de metro en de instapplaats voor de taxi te vinden, ik ken de weg in mijn blokje behoorlijk en alles wordt bekend en vertrouwd, da's best een prettig gevoel.

Morgen zal ik vertellen wat ik vandaag gedaan heb en dat is onder anderen dat ik achteraf heel blij ben geworden met de aanschaf van mijn douchemuts. Ook heb ik heerlijk gegeten in het American Steakhouse (zijn foto's van) en da's niet echt goedkoop hier ;-), die moest ik even met de creditcard betalen (en die deed het gelukkig)
En voordat ik bij het steakhouse naar binnen kon had ik last van een eigenwijze lift en een beoordelingsfout (van mezelf).

Welterusten voor straks en tot morgen,

XXX

Ontstemd deel 3 (Het consult)

Eindelijk, de dag van het consult was gisteren aangebroken.
Ik had voor het slapen gaan van zowel m'n telefoon als van m'n tablet het alarm ingesteld, want ik moest om 09:30 in het Yeson Voice Centre zijn en had van tevoren besloten om per taxi te gaan, zodat ik niet zou verdwalen. Dus alarmtijd maar ingesteld op 07:00, ontbijt hoefde ik niet en ik had geen idee hoe lang ik erover zou doen met de taxi, misschien was het wel spitsuur, waar vond ik een taxi of misschien kon ik beter de bus nemen. Allemaal dingen waar ik me dan even druk om maak, maar die ook vrij eenvoudig op te lossen zijn. Kwestie van je mond gebruiken, nu kon het nog, en een beetje plannen.
Ik had dus de avond ervoor al aan Sam (één van de medewerkers van het hotel) gevraagd of hij het adres van het Yeson kende en of hij me de volgende ochtend rond 09:00 de weg naar een bus kon wijzen of aan een taxi kon helpen en of ik dan op tijd op het betreffende adres zou aankomen.
Het adres kende hij wel, tijd had ik dan genoeg en hij voegde er enthousiast aan toe: "Is not far, but you can not walk that distance...". Ja , ok super, maar hoe kom ik er het snelst; met de taxi of met de bus? De bus zou ongeveer een half uurtje duren, want ja, die stopt overal. De taxi was beter, daar kon ik zo heenlopen, hij zou me 's ochtends de weg even wijzen.
Zo dat was geregeld ik ging mijn consult in ieder makkelijk redden.
Ik had niet heel lang geslapen en was al ruim voor de wekker wakker, dat is een beetje standaard bij mij, maar gelukkig was toch een stuk fitter dan ik de avond ervoor was. Daarbij had ik een interessante dag voor de boeg, dus ik had er wel zin in! Eerst eens even lekker douchen. Ik was erg benieuwd hoe de douche zou zijn. De ruimte is sowieso niet groot maar alles zit erin, wc, douche en wastafel. Je moet alleen wel even voorselecteren of je de douche gebruikt of de gewone kraan. Vaak hebben de douches in hotels zo'n slap straaltje en is het warm water ook na 5-10 minuten op. Deze niet! Heeft een lekkere harde, brede straal, hangt precies goed gemonteerd zodat ik niet iedere keer nat haar hoef te krijgen (douchemuts was ik natuurlijk vergeten). En als meest verassende element; onbeperkt warm water. Kan hier gewoon net als thuis een half uur douchen. Dit was voor mij in ieder geval een groot pluspunt.
Om 09:00 kwam ik dan ook opgewekt bij de receptie aan om de weg naar de taxi te vragen en daar zat: niemand...!
Ok lichte paniek dus, even een rondje gelopen, de ontbijtzaal gecheckt en toen ik weer terugkwam bij de receptie kwam Sam net aan op z'n fiets. "Good Morning"; zei hij blij. Ik groette beleefd terug om vervolgens direct de weg naar de taxi te vragen. "Ah, is not far", zei hij, terwijl hij zijn fiets even ging opbergen. Ik begon even een dejavuutje aan ons gesprek de avond ervoor te krijgen, toen hij rustig vervolgde:"You go right, you go left en you go right, 5 minutes". Nou dat viel gelukkig mee, het was al wel 09:05 inmiddels, maar dat zou ik wel gaan redden.
En inderdaad een hele rij taxi's schoof daar langzaam voorbij, terwijl er telkens mensen in en uitstapte. Ik stapte in de eerste de beste taxi die vrij was en vroeg enthousiast:"Englisch?". En hoppa één groot vraagteken die man:"Ehh, no Englisch". Gelukkig was ik voorbereid en had ik het adres in mijn telefoon zitten. Die liet ik hem zien, er volgde wat Koreaans gemompel en gelukkig, na ongeveer tien minuten waren we er. Tijdens die tien minuten kreeg ik eigenlijk pas een klein beetje een idee van de werkelijke grootte van deze stad, ik had er op de heenreis van het vliegveld niet echt op gelet, maar in vergelijking met Seoul is Amsterdam eigenlijk gewoon maar een heel klein dorpje.
Ik denk dat de wijk Gangnam, waarin mijn hotelletje ligt en het Yeson Voice Centre dus ook(!), ongeveer even groot is als onze hoofdstad, echt bizar. Ik moest, als ik terugkwam van het consult het blokje waar ik in verbleef, dan ook maar eens goed gaan verkennen, om niet de kans te lopen om iedere keer te verdwalen.                       




Je rijdt hier de bocht om

En ineens zit je dan hier

 

Aangekomen in het Yeson, mocht ik plaats nemen en toen kwam daar eigenlijk gelijk Jessie aan.
Alles gaat, ondanks dat ze erg aardig zijn, heel formeel en beleefd, eigenlijk precies zoals ik het me had voorgesteld. Na het invullen van mijn gegevens en een stapeltje vragen werd het tijd voor de start van het consult. Eerst een ecg-tje maken; kreeg vier grote klemmen op de polsen en enkels (die kende ik nog niet) en de bekende plakkertjes rond de borstholte, toen bloedprikken. Ecg was goed, de uitslag van de bloedtest hoor ik Maandag. En daarna het gesprek met de dokter zelf. Dr. Kim is een wat oudere Koreaan (van in de 50) en heej, deze spreekt fantastisch Engels, net als Jessie.
Hij begint na een korte introductie allemaal vragen te stellen eerst over mij en ik beantwoord ze allemaal rustig; Dat ik al vanaf m'n vierde weet dat ik eigenlijk geen jongetje ben, dat ik pas een jaar geleden (op m'n 42ste) uit de kast ben gekomen en dat ik zo daarmee zo lang gewacht omdat ik ook graag normaal wilde zijn en een normaal leven wilde leiden. Hij zal het vast al wel honderd keer gehoord hebben, maar toch stelde hij al die vragen weer opnieuw. Daarna kwam het serieuze deel (tenminste voor mij dan). Hij wilde weten wat het probleem met mijn stem was, waarom ik voor chirurgie koos ipv logopedie en of ik me ervan bewust was dat ik al 42 jaar als man aan het spreken was en dat ik om m'n stem echt aan te passen, daar toch ook het eea aan oefeningen voor zou moeten gaan doen. Ik beantwoorde opnieuw zijn vragen en gaf aan dat ook hij toch moest horen dat ik niet echt een vrouwenstem heb en ik totaal geen problemen heb met oefeningen, maar dat ik van mening ben dat die alleen zin hebben als de basis goed is en dat is het bereik en de vorm van je stembanden. Na de vragenrondjes begon hij met aantekeningen maken en moest ik telkens 3 keer "aahhh" zeggen, telkens met een lage, midden en hoge stem (zonder te knijpen).
Dan weer kort, dan weer lang en ten slotte zo lang als ik kon. Ondertussen zat hij maar snel aantekeningen te maken en af en toe stopte hij even om extra goed te luisteren. Zelf merkte ik ook dat ik soms ineens wat inzakte qua diepte of volume of dat er een hapering was, dingen waar je normaal helemaal niet op let. Als afsluiter ging hij even naar mijn stembandjes kijken met een cameraatje, via m'n neus.
Verdovingsspraytje erin even uitzuigen (ja bah) weer spraytje erin en toen cameraatje. Doet dat zeer? Nee eigenlijk niet. Voelde 'm wel even schrapen achter in m'n neus/keel maar daarna voelde ik niets.
Toen mocht ik weer "aaahhh", "eeehhh" etc blèren en toen was de dokter echt klaar. Haha ik was gewoon buiten adem door het produceren van al die geluiden, maar gelukkig waren we er doorheen.
Ik kreeg even in het kort uitgelegd hoe mijn stembanden zich gedroegen en ook hoe ik daar zelf invloed op heb de dokter vertelde dat ik typisch mannelijke stembanden had, lang en dik dus.
We namen afscheid van de dokter en schoven weer een deur op. O ja, natuurlijk Jessie had gezegd dat als er nog tijd was, we eventueel het röntgenonderzoek ook gelijk zouden laten doen.
Maar dat was het dus nog niet. Eerst nog even de computer analyses, zei Jessie......, maar daarvóór, jawel, "The Rainbow Passage" voorlezen voor de camera! Die had ik toch aan moeten kunnen zien komen zou je denken. 1 keer moest ie met m'n normale stem en 1 keer met een midden hoge stem.
Voor de lezers die even niet weten waar dit laatste op slaat, check het op m'n eerste blog onderaan, via de links naar de youtubefilmpjes.
Daarna dus nog de computer analyses; diverse tests op 4 verschillende computers, weer allemaal "aahhh"en "eehhh" klanken moest ik laten horen, kort lang, met en zonder zuurtstofmasker voor m'n mond, met een microfoon, met een slangetje op m'n tong, toen nog 2 keer een ander stuk tekst voorlezen en als laatste ook nog 2 endoscopische analyses met camera. Die laatste waren irritant, want daarvoor moest ik mijn tong ontspannen(!?). Die arts (aardige mevrouw hoor) deed een droog vierkant lapje boven en onder m'n tong zodat ie niet weg kon glijden en zij hem even lekker ontspannen, zo ver mogelijk naar buiten kon trekken. En dan weer "aahhh", "eehhh", produceren. Nee da's lekker terwijl ze aan je tong staan te trekken. Ik heb ook een heel klein beetje ruimtetussen m'n voorste twee tanden onder en daar trok ze precies een stukje van mijn tongetje tussen en ze ging steeds harder trekken voor mijn gevoel. En toen waren we klaar en vroeg ze heel lief of het zeer deed....
"Nee hoor", zei ik en hoppa de tweede test, weer dat hele tongverhaal. Sjonge, dat was niet zo fijn. Ik kreeg daarna wel mooi in superslowmotion te zien hoe mijn stembanden bewogen, dat was wel grappig. Voor hun zijn al die tests en de daaruit komende informatie heel belangrijk om precies te kunnen bepalen hoeveel ze waar weg gaan halen. Het is dus niet zomaar; ga maar liggen en we knippen er 1/3 tussenuit, alles wordt van tevoren exact berekend. Dat wist ik eerlijk gezegd ook niet en dat gaf me wel een nog vertrouwder gevoel. En pijn aan mijn tong...

He he, we waren echt klaar met alle tests en we konden ook terecht voor het röntgenonderzoek. Daarvoor moesten we aan de overkant in een ander gebouw zijn, 2 minuten lopen en een kwartiertje later stond ik weer buiten.
Ik had hongerrrr, mocht natuurlijk 4 uur voor het consult niet eten, dus het laatste wat ik had gegeten was een chippie voor het slapen gaan. Ik vroeg Jessie waar ik even snel een broodje kon eten en gelukkig zat er vlakbij een Franse broodjes zaak. Nou is het wel grappig want ze noemen daar heel veel broodjes French style en dat is allemaal suikerbrood, appelgebak, suikerbrood met extra suiker, die gasten eten veel zoete troep, da's niet normaal hoor. Ik zal later nog eens wat foto's maken als ik er erg in heb. Gelukkig hadden ze ook een soort broodje met kaas, tomaat, pesto en 1 blaadje sla en die heb ik toen maar genomen. Ik kan tot nu toe maar heel weinig fruit en groenten vinden en ik begin m'n ochtendsmoothies eigenlijk wel te missen.

Daarna met de taxi terug naar het hotel. Ff gauw omkleden, makkelijke schoenen aan en de buurt maar eens verkennen.
Snel ook maar even andere kleding aangedaan, make-up natuurlijk niet vergeten, haar even in model gekamd nog even laatste keer voor de spiegel en dan gauw weg.
Oh even m'n handen nog wassen zat nog een beetje poeder op. O ja, had ik al gezegd dat de douche en de wastafel dezelfde aansluiting hebben en dat er een lekkere harde brede straal uitkomt en dat ie net mijn haar niet nat spettert. Dat laatste geldt alleen als je niet voorover staat om je handen te wassen. Ik ging dus toch nog maar niet gelijk de buurt verkennen, ik heb gelukkig geen foto van hoe ik er toen uitzag, maar wel 1 van de douche zodat je de rest zelf wel een beetje kunt invullen



Ik moest er eigenlijk zelf gelijk wel om lachen, maar het water was best koud, spoot zo m'n shirt in, over m'n broek, schoenen nat, gezicht helemaal nat, haar half nat, nieuwe horloge (geen dure gelukkig en hij doet het nog) nat, kortom alles nat en had ook de schuifdeur niet dicht dus ja, ook buiten de douche lag water. De buurt ben ik dus maar een half uurtje later gaan verkennen en ik moet zeggen dat het behoorlijke afwisselend terrein is.

Morgen zal ik met wat footjes even laten zien watnik bedoel met afwisselend terrein, gan nu slapen want het is alweer bijna 0:30.

Weltrusten x

Diana

Ontstemd deel 2 (Aangekomen in Seoul)

Nou nou pfff,

Dat was even een vermoeiend gebeuren gisteren. Om half vijf 's-middags zijn we gaan rijden richting Schiphol, moest daar rond half zeven zijn van het reisbureau (nog maar even nagevraagd, want ik ben niet zo bereisd), maar ik heb eigenlijk nog steeds geen idee waarom. Half acht was achteraf net zo goed geweest, maar goed deze vlucht heb ik in ieder geval niet gemist. Ook was ik natuurlijk heel de dag al bezig met vertrekken, dus toen ik aankwam was ik in totaal al wel dik 20 uur in de weer geweest. Dan komen er voor je weggaat ook nog wat afscheidsmomenten voorbij, waarvan ik moet zeggen, dat ik daar zelf onverwacht, behoorlijk van onder de indruk was. En als je dan eindelijk vertrekt, doe je voor je gevoel toch een beetje, voor de laatste keer de deur achter je dicht....

De vlucht was trouwens super, echt een paar top piloten, 2 maaltijden, drinken kreeg je voldoende, ook als je tussendoor wat wilde. Ik zat naast een aardige, goed Engels sprekende Koreaanse jongeman (mijn leeftijd), die weet nu ook wat transgenders zijn. Ik was de eerste die hij ooit ontmoette, hij vermoedde iets toen ik terug begon te praten zij hij beleefd, joh!
Dan komt het he, slapen..... dat is doezelen met heel af en toe een muizenslaapje tussendoor. Dat heb ik toch nog zo'n 5,5 uur volgehouden, dus ik heb in ieder geval even in een soort van ruststand verkeerd.

En toen 2 uur voor de landing kregen we de tweede maaltijd, hmmm lekker hoor! Gebakken aardappeltjes, gebakken eitje met gesmolten kaas erover en champignons met een uitje erbij, stukje appelcake met extra veel suiker erop, broodje erbij en een heerlijke fruitsalade met meloen en appel.
Smaakte super en halverwege de maaltijd hoor ik mezelf ineens denken:"STOMME STOMME TRUT!!! Je mag gvd (sorry, maar ik heb'm al afgekort) 4 uur voor het consult niet meer eten drinken. Stop ermee, NU!!!"
Toen ging ik me dus wel zorgen maken, want Jessie (mijn contact persoon daar) had toen ik vertrok nog niet gereageerd en ik kon niet checken of en hoe het schema eventueel gewijzigd was. Misschien kon ik wel 3 uur later terecht om 16:30, of 's avonds, ik had geen idee, misschien gaan ze daar 's avonds wel gewoon wat langer door of misschien wilden ze wel een uitzondering maken voor patiënten, die door stakende AIR FRANCE pilootjes, te laat aankwamen. Maar al zouden ze dat kunnen en willen, deze ronde had ik dat dus helemaal zelf verziekt. DOM, DOM, DOM.
"Opschieten met die vlucht", dacht ik toen. Ik wilde mn mail checken. We hadden nog 45 minuten te gaan en ik ging stiekem alvast mijn telefoon aanzetten, zodat ik zodra er verbinding was, kon kijken wat en of Jessie geantwoord had. En ja, het kan nog dommer, door stress en een geweldige nachtrust (ja, je moet toch iets de schuld geven) type ik ipv van m'n sim pincode, de code om mijn schermblokkering op te heffen in. Gewoon zonder na te denken, want ja, ik weet heus de code wel. Drie x dezelfde code, er ging geen lampje branden bij de derde keer, totdat ik zag staan: "voer uw puk-code in" en een regel eronder: "voer nieuwe pin in". Ja hoor toen ging de schijnwerper wel aan.
Eigenlijk zouden er nu dus 3 blanco pagina's moeten volgen, want wat ik op zo'n moment allemaal denk en voel en zou willen zeggen is echt niet voor publicatie geschikt, maar ik heb gedaan wat ik altijd doe in zo'n geval als er anderen bij zijn. Even 325 keer rustig en diep ademhalen en daarna berusten in het feit dat ik soms gewoon helemaal niet nadenk.

Vanuit die berusting kan ik het dan ook allemaal wel weer handelen, en ook begon men toen eindelijk langzaam maar zeker de landing in te zetten.

Ik dacht trouwens eerst even dat we boven de maasvlakte 2 vlogen, die Koreanen doen hetzelfde als wij, ze creëren gewoon nieuw land in zee. En het deel erachter wekte bij mij even de indruk dat het land net zo plat was als Nederland. Nou dat het dus niet helemaal plat is laat ik morgen wel zien in mijn volgende blogbericht. Ik ben nu iig blij met de hoeveelheid squats die we tijdens het trainen altijd moeten maken.

Ik zei al eerder dat er goed gevlogen werd en dat zeg ik niet gauw. De keren dat ik tot nu toe gevlogen heb had ik altijd het gevoel dat m'n trommelvliezen uit mijn oren gingen ploppen en dat steekte dan ook nog eens enorm. Had ik nu niet, alles klapte wel dicht en ik hoorde alles de rest van de dag wat gedempt, maar de landing was echt smooth om het zo maar even uit te drukken. Het was ook wel grappig dat we onszelf aan konden zien komen ;-)

En ja, dan ben je geland, ga je eerst drie verdiepingen naar beneden, dan met een soort metro naar de volgende hal, dan weer twee verdiepingen naar beneden waar dan uiteindelijk de koffers opgehaald kunnen worden.
Ben trouwens benieuwd hoe de terugreis gaat verlopen, mag niet praten en Incheon International Airport is gróóót! Maar goed, ik kan schrijven en het schijnt dat veel van de mensen op officiële locaties Engels spreken, tenminste dat zeggen alle Engels sprekende Koreanen die ik tot nu toe tegen ben gekomen (1 in het vliegtuig en het hotelpersoneel), maar dat weten die andere zelf nog niet, heb ik gemerkt.
Veel jongeren doen het trouwens wel o.k. hoor wat betreft Engels, de wat oudere Koreaan moet nog even oefenen denk ik, en juist die kwam ik op het vliegveld het meest tegen. Mijn semi-Koreaanse vriend Michiel had helemaal gelijk, toen hij me dit (ruim van tevoren) al meldde. Ja, ze zeggen voorgeprogrammeerde zinnetjes op en dat dan doen ze dan ook nog (meestal) op het juiste moment, da's op zich ook al best knap natuurlijk, maar goed we zullen het straks wel zien, komt echt allemaal wel goed. Er zijn er meer voor me geweest, toch.... ;-)

In de tussentijd de telefoon van de zaak maar even aangezet om m'n mail te checken, en ja! Jessie had gereageerd; "Vertraging was gemeld aan front office, ze wachtte nog op antwoord....", maar ja, dat maakte voor mij niet meer uit, want ik had de kans om op een later tijdstip die dag te komen zelf al verziekt. Toch heb ik maar gevraagd of ze zo snel mogelijk iets wilde laten horen, en ja hoor, bijna direct kwam het antwoord, een nieuw behandelschema;
Vrijdag Consult met alle testen (wat dat allemaal inhoud schrijf ik morgen), Maandag röntgen onderzoek van bovenlijf en uitslag van de testen van Vrijdag en dan Donderdag, bijna een week later; de operatie. Nou hebben ze vandaag toch ook het röntgenonderzoek erdoor gedrukt en áls er een opening komt zullen ze de operatie ook eerder doen, maar da's afhankelijk van de uitval van andere patiënten, want ja het is druk bij dr. Kim, ze zitten gewoon vol. Normaal gesproken zien ze je ook maar twee dagen; met het consult en op de dag van de operatie. Ik kom gewoon even 4 keer opdraven, want Vrijdag na de operatie wil de dokter me toch nog een keer extra zien. Nou dat schept dan toch wel weer een band he ;-) en je kunt niet zeggen dat ze niet heel erg hun best doen.
Zoals al eerder gezegd, complicaties komen bijna niet voor en de keer dat het wel zo is, komt het eigenlijk altijd omdat de patiënt toch praat/schreeuwt binnen een week. Ik zal me voor deze ronde dus echt aan de voorschriften moeten houden.

Blij en opgelucht kon ik mijn taxirit naar het hotel voortzetten, me eindelijk even opfrissen en op zoek naar iets te eten. O ja en even de pukcode opvragen bij m'n provider, want ja, tijdens het downloaden van de emails van Jessie ging de belbundel van mijn zakelijke telefoon binnen 5 seconden naar 80% verbruikt en weer 5 seconden later stond er 100% verbruikt en moest ik toestemming geven om meer te verbruiken. Dat heb ik    toch maar even gedaan, want ik moest ook nog even kunnen bellen om het pukcodeprobleem op te lossen.
Gelukkig heeft de kamer die ik heb geboekt gratis Wifi, dus daar aamgekomen kon ik gelijk het thuisfront even laten weten dat ik veilig mijn bestemming bereikt had. Wifi heb je eigenlijk in heel de wijk waar ik zit beschikbaar, want bijna alle restaurantjes en café's hier bieden het gratis Wifi aan, dus da's dan wel weer handig.

Uiteindelijk om 19:30; Koffer half uitgepakt, even wat vocht bijgetankt, want ja ik had, voor de zekerheid, toch maar niets meer gedronken sinds mijn heldere moment in het vliegtuig. Je weet het namelijk maar nooit.... En toen op zoek naar iets te eten.
Nou, ik kan in ieder geval zeggen dat ik sinds gisteren spontaan met (stalen) chopsticks kan eten.
De receptionist van het hotel had ik gevraagd of ik ergens iets lekkers en echt Koreaans kon eten en zij begeleidde me toen even snel naar een restaurantje één straat verderop. Daar aangekomen vroeg ze me wat ik lustte. Ze serveren daar geroosterd varkensvlees en soepen, waaronder een lekkere pittige soep met zeevruchten en die heb ik toen maar gekozen. Vervolgens heeft zij het voor me besteld, want ze hadden daar alleen maar borden met handgeschreven tekst en prijzen erbij. Ik kon dus geen plaatje aanwijzen en wat betreft het Engels, nou dat wisten we al. Het is echt zo'n restaurantje waar de lokale bevolking heen gaat om te eten en da's altijd authentieker en vaak lekkerder dan wat er in de toeristententjes geserveerd wordt. Ik was eigenlijk ook wel bijzonder nieuwsgierig naar de pittigheidsgraad van het Koreaanse voedsel, mijn oordeel: Ik ging er best wel een beetje van zweten. 

Ik kreeg een heerlijk pittig soepie, dat nog pruttelend voor me opgediend werd en kreeg er ook nog wat accessoires erbij om op te eten. Toen schoof ze een doosje open wat op de tafel stond en ja hoor, daar kwamen 2 rvs chopsticks uit en een lepel. Ik vertikte het voorheen altijd om met die dingen te eten, maar nu zat ik daar, als enige westerling, in een zaak vol met lokalen en onder toezicht van de streng kijkende serveerster.....
Ik had echt honger en dacht;"Fuck jullie!" en deed vervolgens gewoon alsof ik al jaren met die dingen aan de gang was en dat werkte nog ook! Ha, ik kan met met chopstickies eten! Nou die lepel was dan voor de soep, dat had ik zelf wel bedacht. En verder zat er ook nog rijst bij in een kommetje. Ik weet hoe ze in China en Japan de rijst met de stokjes uit zo'n kommetje zo de mond in schuiven, maar da's dan echt wel weer oosters eten voor gevorderden, vind ik. Ik heb dat dan ook maar stiekem met de lepel gedaan, iedere keer snel een hapje genomen als er niemand keek....

Dit was mijn dineetje gisteren, kostprijs 7000,- krw (Koreaanse Won), omgerekend nog geen € 5,50
En oh ja, overal krijg je er standaard altijd een kan met water bij en die wordt bijgevuld zo vaak je wilt.

Zit ik vandaag trouwens nog even te googlen om nou eens uit te zoeken wat een beetje de normale etenstijd voor Koreanen is (want er zit echt heel de dag volk in die restaurantjes). Over etenstijd was niets terug te vinden, wel over de lepel: "Koreanen zijn praktisch, rijst eten ze met een lepel.....",
maar goed zo kom je steeds meer te weten, ik ben vandaag ook nog een beetje op verkenning gegaan in de buurt, want ik ben hier tenslotte nog meer dan een week en verdwalen doe je echt zo, tenminste ik wel.

Dit was min of meer wat ik gisteren allemaal heb meegemaakt. Morgen of misschien wel Zondag, afhankelijk van wat ik morgen allemaal weer tegenkom en meemaak vertel ik hoe het consult is gegaan, wat mijn bevindingen zijn van het Yeson Voice Centre tot nu toe en heb ik nog wat leuke anekdotes over de was/douche voorziening op mijn kamer en over het Koreaanse toilet, die laatste moeten we trouwens in Nederland ook maar nemen.

Groetjes weer allemaal, ik ga zo slapen en dan hoop ik morgen van m'n jetlag af te zijn.

Toedels x

Ontstemd

Nou daar gaat ie dan, mijn eerste blogbericht.
Ik had de titel van het bericht dus gekozen omdat het me toepasselijk leek bij de situatie die mij de komende tijd te wachten staat en zonder dat het met mijn gemoedstoestand te maken had.
Grappig dat de praktijk het dan toch weer voor elkaar weet te krijgen om mijn gemoed dusdanig negatief te beïnvloeden dat ik er bijna chagrijnig van wordt.

Waarom ik nu ontstemd ben en waarom ik nu al weet dat ik de komende tijd ontstemd raak zal ik dan maar even uitleggen anders blijft het allemaal een beetje vaag.

De reden waarom ik nu ontstemd ben is heel simpel: Air France piloten!
Die staken namelijk en dat kan helemaal niet. Die mensen hebben van hun jongens (en misschien ook wel meisjes-) droom hun werk kunnen maken, verdienen goud, doen na een (ok, best wel zware en moeilijke) opleiding eigenlijk heel weinig en moeten dus gewoon vliegen in plaats van staken. Meer wil ik daar verder dan ook niet over zeggen.

In dit specifieke geval heb ik er last van en dat kan dus niet de bedoeling zijn, vind ik...
Waarom heb ik daar last van? Omdat ik vandaag naar Seoel zou vliegen vanaf Schiphol met een overstap in Parijs, maar ja..... daar staken ze dus. En dat heeft gevolgen voor mij.
Mijn oorspronkelijke vlucht zou om 07:35 in Seoul aankomen en ik had daar een afspraak in het Yeson Voice Centre om 13:30. Dat ging helemaal goedkomen, ruim op tijd, geen gehaast.
Nu hebben ze me gelukkig om weten te boeken naar een directe vlucht vanaf Schiphol (alle lof voor Expedia overigens), maar die komt ruim een uur later aan (om 14:40) dan ik mijn afspraak had.
Ik heb zojuist maar even gemaild met mijn contactpersoon daar en mag nu hopen dat de rest van het schema niet in de war gaat. Ik ben er sowieso morgen dus wacht het antwoord maar even af.

Nou kon je net al lezen dat ik naar het Yeson Voice Centre ga en kan ik gelijk even uitleggen waar de oorspronkelijke gedachte voor de titel van dit bericht vandaan kwam.
Ik ga daar namelijk mijn stem aan laten passen. Zoals je in mijn profiel al hebt kunnen lezen ben ik dus in transitie van man naar vrouw en ik ben van mening dat daar een bijpassende stem bij hoort.
Eén dingetje heb je wel, na de operatie mag je één week helemaal niet praten en de drie weken daarna maar een paar woordjes per dag zeggen. En dan mag je langzaam maar zeker steeds meer praten en natuurlijk goed je oefeningen doen. Na ongeveer 2 maanden kun je weer redelijk praten. Vandaar dus de titel van het bericht. Ik ben vanaf Vrijdag voorlopig dus  letterlijk een aantal weken ontstemd. In ieder geval voor altijd van mijn eigen stem, maar daarna heb ik wel een stem die beter bij de rest van het plaatje past.

In het Yeson heeft ene dokter Kim een methode ontwikkelt die revolutionair is ten opzichte van wat er in ons landje (op medisch vlak soms echt een derde wereldland) mogelijk is.
- Wat doen ze daar dan? Nou, ze korten de stembanden in.
- Ja maar dat kunnen ze hier toch ook? Ja dat kan en het wordt zelfs door de zorgverzekering gedekt.
- Waarom doe je het dan niet hier? Omdat men hier eerst van je verlangt om minimaal 2 jaar logopedie gevolgd te hebben, waarna je als het resultaat niet goed genoeg is (en dat is het nooit), in aanmerking komt voor een chirurgische ingreep die een groot risico op complicaties geeft omdat ze bij deze ingreep via de buitenkant naar binnen snijden en het resultaat vaak zeer teleurstellend is. En je daarna toch weer opnieuw logopedie nodig hebt.

Sorry, goedbedoelende Nederlandse zorgkneusjes ik heb daar geen tijd voor. Ik wil niet twee, misschien wel drie jaar voor lul lopen. "Huh, voor lul lopen, maar je bent toch een vrouw." Ja maar ik klink als een vent, da's lekker verwarrend voor je omgeving en ook behoorlijk frustrerend voor jezelf. Daarnaast blijft het altijd een trucje waar je bij na moet denken en waardoor er een hoop beperkingen zijn ten opzichte van een natuurlijke stem; Hard praten, zingen, hoesten en andere bijgeluiden klinken altijd mannelijk. En zolang mensen je dan zien werkt het misschien nog, maar voer als transvrouw maar eens een telefoongesprek, dan is het altijd: "Sorry, bedankt voor het wachten meneer, ik ga u doorverbinden". Dit gebeurt ongeveer in honderd procent van de gevallen en ik zit daar niet op te wachten. Ik kan ook niet boos worden op diegene, want ja, die hoort nu eenmaal een mannenstem

De door dokter Kim ontwikkelde methode stelt het eindresultaat voorop en de operatie wordt endoscopisch (via de mond) uitgevoerd. De resultaten zijn super, de stem gaat in de maanden erna ongeveer 75 hertz omhoog en er is geen snijwond met littekens van buiten naar binnen, waardoor de kans op een of andere vervelende complicatie bijna nihil is.
Nou zijn er veel mensen die denken en zeggen, ja maar er zijn toch ook vrouwen met een zwaardere stem. Ja dat klopt, maar die klinken op de één of andere manier dan toch nog (in 99% van de gevallen) als een vrouw. En ik weet ook wel dat het voor een groot deel met intonatie, resonantie en de manier van spreken te maken heeft, maar de basis (de frequentie en vibratie) moet dan iig wel kloppen.

Het zal straks voor iedereen in mijn omgeving (en ook voor mezelf) best wel even wennen zijn, maar zoals ik eerder al aangaf, ik zie geen andere optie.
Als je aan de maatschappij wil participeren (zoals dat tegenwoordig zo mooi genoemd wordt) moet je wel enigszins aan de norm voldoen. Ik weet dat er veel LHBT (Lesbische, Homo's, Biseksuele en Transgender) en ook "gewone" mensen zijn die vinden dat de maatschappij hun maar MOET accepteren zoals ze zijn, maar zo werkt het niet altijd. Dus zullen we ons zelf af en toe moeten aanpassen, zoals trouwens iedereen dat moet die geaccepteerd wil worden door zijn omgeving. Je kunt hier zeker anders over denken, maar de maatschappij veranderd niet van vandaag op morgen, dat gaat heel langzaam en stukje bij beetje.
Aan de basis daarvan staan begrip en acceptatie, maar die dingen moeten van binnenuit komen. Omdat te bereiken zullen we eerst zichtbaar moeten zijn en zal er veel en veel meer voorlichting en educatie gegeven moeten worden en zou daar ook veel eerder mee begonnen moeten worden. Daarmee kun je vanaf kleins af aan onze burgers tonen dat er naast de binaire seksuele rolverdeling (man-vrouw) veel meer variaties zijn.
Mensen komen namelijk voor in oneindig veel diversiteiten maar het blijven wel allemaal mensen en die zijn allemaal gelijkwaardig aan alle andere mensen. Als we deze boodschap uit gaan dragen en laten zien dat we gewoon mee kunnen doen, dan pas kunnen en gaan er echt dingen veranderen.

Maar daar hebben we met z'n allen nog een lange weg te gaan.

En wat betreft mijn stem aanpassing; ik spreek natuurlijk alleen voor mijzelf.
Ik zag ooit een film waarin iemand zei: "If it looks like a duck, it walks like a duck and it sounds like a duck, it probably is a duck" ik vond dat toen een hele logische opmerking en dat is feitelijk ook hoe de meeste mensen zaken om zich heen herkennen en identificeren.
Ik heb even gegoogled om te kijken waar deze opmerking eigenlijk vandaan kwam, want ik weet echt niet meer welke film dat was en toen bleek het nog een literair staartje te hebben ook, kijk maar wat Wikipedia er over zei:

Indiana poet James Whitcomb Riley (1849–1916) may have coined the phrase when he wrote:

When I see a bird that walks like a duck and swims like a duck and quacks like a duck, I call that bird a duck.

Voor mij dus heel logisch en makkelijk te verplaatsen naar mijn situatie en die van heel veel transvrouwen. Men ziet een vrouw en hoort dan ineens een man. Zoals ik al zei, dat is verwarrend, mensen begrijpen even niet wat er gebeurt, ze kennen vaak het verschijnsel niet en tja, onbekend maakt bijna altijd onbemind. Dan is een negatieve reactie vaak al gemaakt voordat men er zelf erg in heeft.
Ik kan dat best wel begrijpen en heb geen zin mezelf iedere te keer te moeten verklaren en vragende blikken te krijgen. Dat hoeft toch ook niet zou je denken. Nee het hoeft niet, maar het is wel zo. Ik vind dat ik die mensen dan eea moet uitleggen want je kunt ook niet vragend terugkikken en net doen of die andere mensen allemaal gek zijn. Ik ben op zo'n moment degene die afwijkt van de norm, dus ik zal net iets beter mijn best moeten doen om er toch bij te horen. Zo sta ik er in ieder geval in.

Nou dan ga ik nu maar afsluiten, mijn laptop in de koffer proppen en langzaam maar zeker richting Schiphol. Kan ik onderweg vast wat dingen verzinnen voor mn volgende blog.

Als afsluiter trakteer ik jullie nog even wat youtube videos, zodat je zelf even kunt checken hoe de resultaten van het Yeson Voice Centre zijn:

https://www.youtube.com/watch?v=wv7laZKmR_w

https://www.youtube.com/watch?v=k3ND6ZUB6_Y

https://www.youtube.com/watch?v=I3yrfqy7J-0

Have fun en tot snel,

Diana