Niet zo'n leuk bericht

Dit blog is eigenlijk helemaal niet zo leuk om te lezen. Ik wilde het eerst ook voorbij laten gaan, maar bedacht me toen dat, al denkt er straks maar één iemand over na, dan is het al de moeite waard geweest.

Vanmorgen ben ik met drie goede vrienden naar België geweest.
Wij gingen naar een kerkdienst vanwege het overlijden van iemand die ons allen in de korte tijd dat we elkaar kenden zeer dierbaar was geworden.
Het wrange was alleen dat degene waar wij afscheid van gingen nemen iemand was die wij totaal nog nooit ontmoet hadden en dus ook eigenlijk helemaal niet kenden.
De kerkdienst was ter nagedachtenis van een voor ons volslagen onbekende man, terwijl de persoon die afgelopen Dinsdag zichzelf van het leven beroofde voor ons altijd een vrouw was geweest.

De keren dat wij haar zagen waren telkens weer een feest, ze was altijd vrolijk, hartelijk en als ze ergens binnenkwam was de ruimte gelijk gevuld met haar aanwezigheid.
Ik was echt totaal van m'n stuk toen ik het nieuws net hoorde maar toen later de details bekend werden kreeg ik het echt koud. Wat zij had gedaan was bijna hetzelfde scenario dat ik ooit voor mezelf had bedacht. Alle sporen van de geweldige vrouw die ze was waren uitgewist. Alle kleding was weg, d'r schoenen en make up, álles was weg. Alsof ze nooit had bestaan. Ook was het huis opgeruimd, de auto schoongemaakt en netjes volgetankt en had ze de hele kerkdienst voorbereid.
Ik was verbijsterd, dit was geen bevlieging, dit was allemaal zorgvuldig gepland en uitgevoerd.
En maar om een reden: omdat ze niet geaccepteerd werd door de directe familie. De rest van de familie zal waarschijnlijk zelfs nooit weten dat ze bestaan heeft...

Haar vrouw en dochters hadden haar nog niet zo lang geleden voor het eerst ontmoet en daar was ze eigenlijk vrij positief over, maar haar zoons wilden er niets van weten.
Ik heb ze vandaag allemaal gezien en in de ogen kunnen kijken, maar iedereen was gebroken en intens verdrietig, niemand had dit aan zien komen. Deze versie kent helaas geen happy end, voor niemand.

Had het niet anders af kunnen lopen, vraag je jezelf dan af. Ja natuurlijk had dat gekund, maar niet in de maatschappij zoals die nu is. Wijk je af van de norm dan heb je al snel met vooroordelen en afwijzing te maken en als die afwijzing van je eigen familie komt, wat moet je dan? Dan wordt de innerlijke strijd voor sommigen een dusdanige zware uitputtingsslag dat ze er op een bepaald moment klaar mee zijn en dan voor rust kiezen. Permanente rust, zodat zij niemand meer pijn kunnen doen en niemand hen nog pijn kan doen. Toch zag ik heel veel pijn vandaag en die is voorlopig nog niet weg en ik vraag me ook af of die ooit weg zal gaan. Alle direct betrokken familie zal met zoveel vragen en schuldgevoel blijven zitten. Eén van haar dochters kwam aan het eind wel ons allemaal de hand schudden en bedanken voor onze komst. Als ik het goed heb begrepen wilden zij en haar moeder ook een keer mee naar Dordrecht komen om ons te ontmoeten, zodat ze eens konden zien wat voor soort mensen wij eigenlijk zijn. Nou dat zegt wel wat over het beeld dat er bij velen dus over ons bestaat. En enerzijds begrijp ik dat ook, de beeldvorming in de media helpt ook niet altijd even lekker mee en dat is toch hetgeen waar velen het mee moeten doen. En hoewel er de laatste tijd veel goede dingen gebeuren blijft er nog een lange weg te bewandelen. Namelijk de weg naar maatschappelijke acceptatie.
Ik kan hier nog een heel lang betoog houden over van alles en nog wat en me heel erg boos maken over alle zaken die beter kunnen en moeten maar ik ben er voor nu ook even klaar mee.
Vandaag heb ik alleen maar verliezers gezien, zeer triest maar ook zeer waar.
Ik sluit af met wat statistieken dat is waar onze lieve schat nu ook toe behoort. Het zijn cijfers uit Amerika, maar helaas komen die ernstig overeen met de cijfers in Europa. 

 

Ontstemd deel 13 (Oud en Nieuw)

Hoi hoi allemaal, inmiddels is het echt al wel lang geleden dat ik een blogje in elkaar gedicht heb, maar ik had even niet zo heel veel positieve inspiratie. Dat heeft niets en tegelijkertijd ook alles te maken met m'n transitie, maar daar kan ik op dit moment nog niets over vertellen.
Zodra dat wel kan zal er een interessant blogje verschijnen over hoe het nou eigenlijk gesteld is met de maatschappelijke acceptatie van transgenders in Nederland en de bekrompenheid waarmee sommige mensen zich door het leven moeten slepen. Aansluitend is het vermelden ook nog wel waard dat ik de afgelopen weken druk was met en namens Transhealth en heb ik diverse bijeenkomsten bezocht waaronder de meeting Gay 010 / Gay Destination, de Netwerkmeeting van FNV NetwerkRoze, zat ik afgelopen Dinsdag nog even in Brussel in het Europees Parlement waar een rapport gepresenteerd werd dat vanuit een heel groot onderzoek en met heel veel cijfers eigenlijk een zeer triest beeld liet zien over de maatschappelijke status van Transgenders. En tenslotte was ik gisteren bij de slotconferentie van Movisie en dat ging over de bereikte resultaten van het lokaal LHBT beleid van de deelnemende gemeentes. Dordrecht is een zgn koploper gemeente (vanaf nu wordt dat regenboogstad genoemd) en dat betekent dat er beleid en aandacht is voor de LHBT gemeenschap. Daar ga ik het verder nu niet over hebben want dan wordt het weer een heel lang blog en dat mag niet meer van Marc ;-)
Eigenlijk (vandaar de titel) ging ik in dit blog het verschil tussen mijn oude en m'n nieuwe stem laten horen voor de nieuwsgierigen onder jullie en voor degenen die ik niet zo vaak zie.
We beginnen dus even met mijn oude stem. Deze opname is op 27 sept van dit jaar gemaakt, op de dag dat ik naar Korea vertrok om aan m'n stem geopereerd te worden. Marc, een zeer goede vriend van mij kwam nog even afscheid nemen en wilde dit perse. Zelf had ik daar in eerste instantie helemaal geen zin in, ik wilde er alleen zo snel mogelijk van af. Achteraf gezien ben ik toch wel blij dat er een referentie is waarmee het huidige resultaat te vergelijken is. Niet lachen hoor je weet niet wat je hoort ;-)

 

  

En hier het voorlopige nieuwe geluid:

Da's best al wel een verschil dus. Zoals ik in een eerder blog al heb geschreven, duurt het ongeveer een jaar voordat het maximale resultaat bereikt is.

Aankomende week heb ik een afspraak bij de KNO arts en héél toevallig zat deze dame bij Barbara (waar ik logopedie van krijg) toen ik daar de eerste keer kwam. Deze KNO arts (Renata Taimrova) was direct erg geïnteresseerd in de procedure en wilde maar wat graag de endoscopie met foto maken die ik nog naar het Yeson terug moet sturen. Ook begreep ik van Barbara dat ze inmiddels contact heeft opgenomen met het team van het Yeson dat mij behandeld heeft, dus daar gebeurt wel wat. Ze waren ook allebei zeer aangenaam verrast met het resultaat op dat moment en volgens Barbara gaan we een heel mooi resultaat krijgen. Ik ben errug benieuwd! Sowieso ben ik tijdens telefoongesprekken nog geen één keer fout aangesproken en ik hoop dan ook echt dat dit een positief effect kan hebben op de procedure die ze hier in Nederland nog steeds uitvoeren, want deze is onnodig duur, risicovol en heeft een onvoorspelbaar resultaat.

Inmiddels heb ik trouwens wel weer de nodige inspiratie om een paar blogs te schrijven, dus wellicht volgen er deze week nog wel meer. Zo heb ik vanuit mijn omgeving begrepen dat er nogal wat onduidelijkheid bestaat over de verschillende variaties die onder de T van de LHBT (Lesbische vrouwen, Homoseksuele mannen, Biseksuelen en Transgenders) vallen.
Ik plaats toch regelmatig berichten met de nodige informatie op fb maar ja die worden vaak niet gelezen dus daar blog ik maar een keertje specifiek over. Ik word er nu al moe van, maar ik zal het voor één keer doen. Dat mensen er soms van in de war raken is trouwens niet zo erg hoor, dat heb ik zelf ook nog wel eens.
O ja, ook nog even dit. Ik kom nogal roze over de laatste tijd met de dingen die ik post, maar dat komt omdat de Transgenders nou eenmaal ondergebracht zijn in de roze groep en het C.O.C is de grootste belangenvereniging voor deze groep. Het blijft een beetje vaag, want waar het voor de LHB puur een kwestie van seksuele oriëntatie is, ligt dat bij de T een beetje anders. Die hebben tijdens de zwangerschap door een overvloed of overgevoeligheid voor het mannelijk of vrouwelijk hormoon een deels vrouwelijke of mannelijke hersenontwikkeling gehad die dus niet in lijn was met de ontwikkeling van het fysieke geslacht. Dat gaat dus over genderidentiteit en niet over seksuele voorkeur.
Je kunt je dan ook afvragen of we daar wel op onze plaats zijn. Aan de andere kant, zij zijn de enige die daadwerkelijk iets voor ons doen dus ik ben blij dat we er bij mogen horen. Daarbij komt dat de maatschappelijke vooroordelen jegens allen groot zijn, alleen is de groep T's dusdanig klein dat wij denk ik van alle minderheden het minst zichtbaar zijn en daardoor ook het meest kwetsbaar.
Ik zal er nog even 1 term tegenaan gooien en dat betreft mijn SOGIE, dan hebben we dat ook maar gehad. De afkorting staat voor Seksuele Oriëntatie en Gender Identiteit en Expressie (vaak wordt de E trouwens weggelaten)
Nou, daar komt ie dan; Wat betreft mijn genderidentiteit hoef ik geloof ik niks meer uit te leggen en qua seksuele oriëntatie kan ik ook kort zijn; Ik discrimineer niemand! Niet op basis van afkomst en niet op basis van geslacht, dus dat :-p
Dus eigenlijk zit ik zelf helemaal niet zo verkeerd bij het C.O.C :-)

Ik heb hem net zelf gebruikt maar eigenlijk heb ik enorm gemengde gevoelens bij de term SOGI (ja nu gewoon zonder E), want stel, iemand vraagt aan je wat je SOGI is. Moet je die nou gelijk plat op zijn of haar bek slaan of geef je gewoon netjes antwoord. Daar komt bij dat ook hier weer twee zaken gecombineerd worden die he-le-maal niets met elkaar te maken hebben. Ik denk dat degene die het woord verzonnen heeft ook over de knie moet, die heeft er namelijk echt niets van begrepen. Wetenschappelijk gezien en studie technisch kan ik er nog wel wat mee, maar laten we dit woord svp ver van algemeen maatschappelijk gebruik houden. Voor dat je het weet komt ie straks nog op sollicitatieformulieren te staan. Het punt is: HET GAAT GEWOON HELEMAAL NIEMAND WAT AAN. En wat mezelf betreft, nou van mij mag iedereen alles weten, lekker belangrijk. Daarmee is trouwens niet gezegd dat alle opmerkingen en vragen altijd even leuk zijn, maar daar kom ik in m'n volgende blog wel even op terug, want dit zou een kort blogje worden en da's alweer een klein beetje mislukt, sorry Marc.... En nu ga ik lekker slapen.

Welterusten allemaal, love you ;-) xxx