Ontstemd deel 11 ('t Zijn de kleine dingen)

Nou ik zit dus nog steeds in mijn zwijgende fase en ik moet zeggen dat het eigenlijk ook wel prettig kanten heeft. Gesprekken zijn gewoon een stuk korter en duidelijker. Da's lekker efficiënt. Ik heb voor buiten altijd een briefje bij me waarop staat: "Hoi, sorry dat ik niks zeg, maar ik ben aan mijn stembanden geopereerd en mag tijdelijk niet praten." En ik weet natuurlijk als ik de deur uit ga van tevoren al wat ik ga doen, dus daar schrijf ik, indien nodig, dan een apart briefje voor. Nog nergens een probleem mee gehad, dus da's wel fijn.
De enige keer dat ik even minder blij werd, was tijdens de mailwisseling van de afgelopen 2 weken met het genderteam van het VUmc. Toen had ik graag even in staat geweest om te bellen. Maar goed ik heb mijn kritiek duidelijk gemaakt in het vorige blog en als je kritiek geeft moet je ook positief commentaar geven als de mogelijkheid zich voor doet.
Dat doe ik dan ook even, want Maandag kreeg ik twee redelijk nette mailtjes. De eerste nav mijn mail op Vrijdag waarin ik toch door liet schemeren het niet echt amusant meer te vinden. Daarop kwam de vraag of ik inmiddels de recepten al binnen had en de opmerking dat als dat niet zo was ik dan even het faxnummer van de apotheek moest doorgeven en dat hij het dan direct naar de apotheek door zou  faxen.
Nou dat leek in ieder geval op oplossingsgericht meedenken, daar hou ik van ;-) Toen ik terug antwoorde dat ik de recepten idd op Zaterdag had ontvangen, vroeg ik toch ook nog maar even hoe lang het normaal gesproken duurt voordat ze opgestuurd worden. Ook daar kreeg ik netjes antwoord op: "Binnen vijf dagen.", alleen nu was de endocrinoloog een week op vakantie geweest.
Sjonge, als ik dat nou gelijk als antwoord had gehad, was er helemaal niets aan de hand geweest.
O ja, wat is dan een endocrinoloog? Dat is iemand die bepaald welke medicijnen een patiënt in welke dosering nodig heeft. Da's in mijn geval niet zo moeilijk, gewoon een kwestie van protocol volgen, maar soms moet er voor bepaalde patiënten echt berekend worden wat ze van een bepaald medicijn kunnen/mogen hebben. Dan moet er rekening gehouden worden met allerlei factoren, als lichaamsmassa, fysieke conditie, reeds gebruikte medicatie etc. best een ingewikkeld en belangrijk beroep dus.

Zo zijn het vaak hele kleine dingen die grote invloed kunnen hebben.
Daar moest ik vorige week aan denken toen ik ivm mijn blog op Coming Out Day de brief op mijn pc aan het zoeken was, waarmee ik vorig jaar mijn coming out heb gedaan.
Die brief heb ik gemaakt op 19-08-2013 en met de datum als naam opgeslagen, toen ik dat zag realiseerde ik me ineens dat het exact op deze datum was dat ik dit jaar mijn geboorte akte heb gewijzigd. Ik vond het wel toevallig, op de dag af precies een jaar na mijn coming out waren mijn namen en geslacht gewijzigd.

Wat ik eigenlijk nog niemand heb verteld is dat ik, nadat ik terugkwam van het stadskantoor, ineens de behoefte kreeg om naar het graf van mijn opa te gaan. De laatste keer dat ik daar was geweest, was om samen met mijn broer de grafsteen weer recht te zetten. Die was scheef gaan staan en na herhaaldelijk, maar vergeefs verzoek van mijn oma aan de terreinbeheerder om er iets aan te doen, besloten wij samen om dat te doen.
Ik denk dat het zo'n 3-4 jaar geleden moet zijn geweest, maar dat weet ik niet zeker meer.
Maar goed ik ging er weer eens naar toe en toen ik na drie keer het terrein rondgelopen te hebben (ik kon het graf natuurlijk niet vinden) bij opa aankwam liet ik in vanuit mijn geheugen de film van mijn herinneringen aan opa voorbijkomen. De mooie en leuke momenten, de Zaterdagmiddagdiscussies die áltijd plaatsvonden en waar ik toen ik wat ouder was ontzettend van kon genieten. Die man zei wat ie vond en stond voor zijn mening. En het maakte hem dan ook geen bal uit wie je was of dacht te zijn. Verder was hij goudeerlijk, stond altijd voor iedereen klaar en was hij ontzettend gek op al zijn kleinkinderen. Hij genoot er ook echt van als heel de familie bij elkaar was. Dat voelde je gewoon, die man was 100% echt. En terwijl ik in gedachten stond, kreeg ik langzaam in de gaten dat ik stond te huilen. Da's eigenlijk niks nieuws want ik jank tegenwoordig overal om. Maar ineens besefte ik daar, dat ik mijn opa wél helemaal als zichzelf heb gekend, maar dat hij mij eigenlijk nooit heeft gekend. Ik heb geen idee hoe hij het opgepakt zou hebben, maar één ding heb ik mijn opa nooit horen doen en dat is oordelen over iemand, ja of je moest écht iets op je kerfstok hebben. Maar wat hij van mij zou hebben gevonden, ik zal het nooit weten. Ik kan het hem ook niet meer vragen en dat is jammer. Erg jammer.... Dat zijn dus de gevolgen waar je mee te maken kan krijgen als je jezelf verstopt en anders voordoet dan je bent, omdat je bang bent voor wat anderen van je vinden. Dan zal je dus ook nooit weten wat ze van je vinden, simpelweg omdat je ze de kans niet hebt gegeven.

Maar opa was getrouwd met oma en mijn omaatje is er gelukkig nog gewoon en hopelijk nog heel lang. De gedachte dat opa mij nooit echt gekend heeft bleef daarna maar door mijn hoofd spoken en toen kreeg ik ineens een kaart van oma. Gewoon zomaar, zonder echte aanleiding, maar wel op het juiste moment. Mijn oma is 86 jaar en zij stuurde me deze kaart met daarin de volgende tekst:

Lieve Diana,

Een nieuw leven voor jou. Uit je cocon.
Nog veel moet er gebeuren. Ik wens jou veel geluk in je nieuwe levensfase. Ik hou van je.

Je oma.
   

Nou heb ik het afgelopen jaar best veel kaarten met steunbetuigingen, succes wensen etc. gehad.
De meeste van buren en mensen uit de straat.
Zelfs van mensen uit de straat waar ik nooit eerder contact mee had en die nu wel vriendelijk groeten. Maar ok, soms lijkt de wereld nou eenmaal wat vreemd in elkaar te steken ;-)
Maar deze kaart had ik nog niet gehad en ook zeker niet verwacht.

Ik was er stil van (terwijl ik op dat moment nog gewoon mocht praten), geëmotioneerd door en ook ontzettend blij mee. Dat mijn oma van 86, waarvan je denkt dat die zoiets op z'n minst onbegrijpelijk en vreemd moeten vinden (wie niet eigenlijk), zo'n kaart stuurt. Het gaf mij een heel warm gevoel en ik voelde me ineens ook wat minder bezwaard richting mijn opa, want dat bleef toch best wel hangen.

Oma ik hou ook van jou en van opa.

xxx