Ontstemd deel 12 (Bijna klaar met zwijgen)

Hoi allemaal hier is weer een nieuw blogje dat waarschijnlijk weer langer wordt dan bedoeld, maar je hoeft het natuurlijk niet te lezen.
Aankomend weekend mag ik voorzichtig weer wat gaan zeggen in de vorm van korte gesprekjes. Niets forceren, niet hard praten (maar zeker niet fluisteren) en vooral niet teveel. Dat is best lastig doseren maar ik ga m'n best doen. Ik klink toch als een soort van schorre geit, dat komt door de botoxinjecties.
Ik had het dus heel kort kunnen doen, maar ik weet zeker dat de bijbehorende foto's (van mijn eigen stembandjes) veel potentiele lezers bij voorbaat al zouden doen afhaken. Nu denk je misschien, hoezo dan? Nou dat zie je straks wel, ik weet zeker dat je het dan wel snapt ;-)
Nu weet je in ieder wat het is als je de foto's ziet. Nieuwsgierig; Scroll dan naar beneden!

Maar ik begin dus eerst met een onderwerp waar ik ook veel vragen over krijg nml over mijn geslachtsverandering. Formeel heb ik die dus al gehad. O ja? Ja! Ik heb zowel een paspoort als een rijbewijs, beiden op naam van Diana Patricia Laats met als geslachtsaanduiding een "V". En  ja ik hou nou eenmaal van efficiëntie, dus ik heb dezelfde initialen maar gehouden. Dat is deels toeval, want wie mijn Coming Out brief heeft gelezen die weet dat ik die naam al voor mezelf had bedacht toen ik een jaar of 4 was. Alleen moest ik nog wat met die P. Nou die was van Patrick, dus dat was zo beslist. Ik heb dus geen nieuwe handtekening hoeven te verzinnen :-)

Hoe gaat dat allemaal in z'n werk dan?
Vanaf 1 Juli dit jaar is het mogelijk om in Nederland met een medische verklaring je geboorteakte aan te passen. Die medische verklaring krijg je van de behandelend specialist. In mijn geval van de psycholoog waar ik in het VUmc mijn diagnostische fase bij heb doorlopen. Die verklaring ziet er zo uit:                                                                                                                                                                         

't Is eigenlijk een briefje van niks en je moet er wel uit eigen zak even € 65,- voor betalen aan het VUmc (daar moet ik dan weer hartelijk om lachen).
Echter dat briefje heb je wel nodig om de nodige administratieve wijzigingen door te voeren, indien je dat natuurlijk wilt. Nou had ik op dat punt mijn besluiten al genomen dus, ja ik wilde dat allemaal en eigenlijk ook zo snel mogelijk.


Toch moest ik een klein beetje geduld hebben want ik zou in September pas fulltime gaan.

Als ik dus in Juli alles dus al was gaan regelen had ik 2 maanden met een paspoort en rijbewijs rondgelopen en gereden waarop een foto stond van iemand waar ik niet helemaal op leek. Dat was dan weer verwarrend geweest voor veel mensen en dat is begrijpelijk.
Op de website van transvisie staat trouwens geweldig goed uitgelegd hoe dit allemaal werkt en wat er allemaal nog meer mogelijk is. Voor diegene waarvoor het van toepassing is zou ik zeggen: "Volg deze link: http://www.transvisie.nl/transvisie.nl/index.php/transgenders-juridisch en lees alles eens goed door". Er staat ook hoe je bijvoorbeeld je Middelbare school- en andere diploma's op je nieuwe naam kunt verkrijgen. En jawel, dit is voor Transgenders gratis. Ook een keer een meevallertje. Je moet het alleen wel even zelf in Groningen ophalen. En waar ik mijn Diploma Middenkader Opleiding van het CBL (Levensmiddelenbranche) binnen drie dagen na de aanvraag binnen had, zorgen ze er bij de overheidsinstantie DUO (Dienst Uitvoering Onderwijs) dat ze zich exact aan de maximale doorlooptijd houden, de tobbers.

Ok, dat was even wat extra informatie, maar dat van die Diploma's zijn allemaal dingen waar ik nu tijd voor heb, dus kan ik het maar beter gelijk regelen. En voor anderen die deze weg bewandelen is het handig om te weten dat het kan en hoe het werkt.

Als je dan eenmaal de hierboven getoonde verklaring hebt kun je een afspraak maken via het stadskantoor. Dan krijg je dus iemand aan de lijn en dan zeg je dus: "Hallo, ik heb een medische verklaring Genderdysforie, ik wil graag mijn namen en geslacht wijzigen". Da's trouwens best raar om zo even tegen iemand door de telefoon te zeggen. Je verwacht dan ook een stilte of een verwarde reactie, maar nee hoor, de gemeente Dordrecht verdiend wat mij betreft alleen maar lof. De dame zei direct dat ze een melding zou maken naar de betreffende afdeling en dat ik binnen 5 dagen teruggebeld zou worden. Na drie dagen kreeg ik het toegezegde telefoontje en maakten we een afspraak op 19-08. Toen helemaal geen erg in, maar zoals ik in mijn vorige blog al schreef, precies een jaar na mijn Coming Out. Heel toevallig eigenlijk en ook heel snel. Zeker als je bedenkt dat ik volgens de aanvankelijke wachtlijst van het VUmc eigenlijk pas medio dit jaar met de eerste gesprekken zou beginnen.
Maar ok, ik had de afspraak gemaakt en ook op zo'n dag presteer ik het gewoon om iets ontzettends stoms te doen en bijna de afspraak voor niets gemaakt te hebben. Ik was zó gefocust op het niet vergeten van mijn paspoort, dat ik de envelop met de medische verklaring helemaal vergat. Die lag nog thuis!!! Daar ging het allemaal om!!!
Hier moet ik weer een compliment maken of eigenlijk meer een dankwoord richten aan in dit geval de 2 ambtenaren die voor me klaar zaten. Ik mocht gewoon even de brief gaan halen en daarna weer (zonder een nummertje te halen bij de receptie) bij ze terugkomen. Helemaal top, want ik wist echt even niet hoe ik het had toen ik erachter kwam dat ik 'm vergeten was. Dus bij deze:"Bedankt!"

Daarna ging het heel snel, ze wisten precies wat ze moesten doen en stond ik binnen een half uur buiten met een nieuwe geboorteakte.
Hier valt verder niet veel over te zeggen alleen dan dat het dus niet de eerste keer was dat mijn naam gewijzigd werd ;-) kijk zelf maar goed (mochten er lezers zijn die het nog niet weten; dubbelklik op de foto en hij verschijnt groot in je scherm)

En dan is het belangrijkste eigenlijk al gebeurt, namen veranderd, geslacht gewijzigd. Je bent dan trouwens "officieel" wel tijdelijk in overtreding met het paspoort en/of rijbewijs dat je op dat moment hebt, dus ik heb tot ik nieuwe had gewoon maar een kopie van de gewijzigde geboorteakte bij me gehouden.
Een dag na het wijzigen van je geboorteakte kun je dan terug om een nieuw paspoort en/of rijbewijs aan te vragen en dat heb ik dan ook gedaan. Vijf dagen later kon ik mijn nieuwe documentjes ophalen en was het verhaal compleet. Bijna dan....
Ik ga trouwens geen foto's van mijn paspoort en rijbewijs plaatsen, ga ook niet uitleggen waarom niet ;-)

Ja ik zeg hierboven: "Bijna dan....". Waarom? Omdat in de gemeentelijke BRP (Basisregistratie personen) dat in de plaats van het GBA is gekomen, de persoonlijke historie wordt bewaard.
Deze historie kun je ook nog laten verwijderen/aanpassen, maar daarvoor moet je een apart verzoek naar het college van B&W sturen. Moet dat? Nee. Wilde ik dat? Ja. En verder moet iedereen dat lekker zelf weten. Hoe doe je dat? Met en kort briefje. Tenminste ik had een kort briefje gedicht en daarmee is het gelukt. Wederom voor wie het eventueel wil weten, en eventueel ook overweegt, dit is wat ik heb gestuurd;

Geachte heer/mevrouw,

Op 19-08-2014 ben ik bij een ambtenaar van de burgerlijke stand geweest om de gegevens met betrekking

tot de mij gegeven namen en mijn geslacht in het geboorteregister te laten wijzigen.

Ik weet dat in de BRP de gegevens bewaard blijven over het vorige geslacht bij de "Historische gegevens".

Ook weet ik dat ik kan verzoeken om deze historische gegevens definitief te verwijderen.
Ik heb deze optie zorgvuldig overwogen, ben op de hoogte van de gevolgen en verzoek u bij deze om de
historische gegevens met betrekking tot het vorige geslacht en namen definitief te verwijderen uit de BRP.

In afwachting van uw antwoord / bevestiging verblijf ik hoogachtend,

Diana Patricia Laats

 

Bijlagen:

- Kopie Paspoort

- Kopie Gewijzigde Geboorteakte  

Daar krijg je dan (in Dordt tenminste) binnen ongeveer 3 dagen een ontvangstbevestiging van en toevallig kreeg ik vandaag de volgende brieven binnen Nog geen week later!

Op het formulier Categorie 53 Persoon zou normaliter nog de "oude situatie" te zien zijn geweest.

Nou is dit eindelijk allemaal goed geregeld in ons landje en moeten ze alleen nog een keer wakker worden in Den Haag en bij de Verzekeringsmaatschappijen en zorgen dat er één DBC komt voor de behandeling die het mentale en fysieke deel omvat. Wat is dan een DBC? Nou zonder DBC kan er niet gedeclareerd worden ik heb de definitie even maar van internet geplukt;

Wat is een DBC (Diagnose Behandel Combinatie)of DBC-Zorgproduct?

Een DBC of DBC-Zorgproduct is een unieke code (van veertien cijfers) die de zorgvraag, diagnose en de totale behandeling van een patiënt weergeeft. Het gaat om álle activiteiten van het ziekenhuis en de betrokken medisch specialisten. Het ziekenhuis gebruikt de DBC of DBC-Zorgproduct in zijn administratie

Het is wel bijzonder dat er al decennia over wordt gesteggeld tussen het Genderteam en de zgn Zorgverzekeraars en soms ook, en dat is helemaal onacceptabel, tussen de van hen afhankelijke patiënten en hun Zorgverzekering. Er schijnt gewoon nog steeds geen DBC voor genderdysforie te zijn. Te gek voor woorden eigenlijk, zeker als je bedenkt dat men altijd vol trots loopt te verkondigen dat Nederland het enige land ter wereld is waar de behandeling in z'n geheel door 1 team aan patiënten aangeboden wordt.

Zo dan nu terug naar mijn stem en de foto's waar ik niet mee wilde beginnen ;-)

Wat hebben ze nou precies gedaan in het Yeson Voice Centre oftewel hoe ziet dat eruit?
Hoe heter nu uitziet weet ik niet, maar ik heb wel een voor en een na foto van mijn stembandjes.
Het komt niet vaak voor dat je iemand je stembanden kunt laten zien dus hou je vast hier zijn de mijne vóór de operatie:

Dit is een trouwens een screenshot uit een filmpje van mijn bandjes dat gemaakt werd op de dag dat ik alle tests kreeg.
Typisch mannelijke stembanden die lang zijn en dik. Tijdens dit filmpje moest ik op verschillende toonhoogtes "Aaahhh" zeggen en slik bewegingen maken. Je kan op een plat beeld van boven alleen de dikte niet zien.

Wat je op de foto van na de operatie goed kunt zien is dat het gat een stuk kleiner is geworden.
De stembanden zijn alleen wel behoorlijk opgezwollen, maar dat komt omdat er 's ochtends een stuk tussenuit geknipt is, waardoor ze dus korter zijn geworden en daarna is de boel met naald en draad zo verbonden dat ze dusdanig strak getrokken zijn zodat ze ook dunner zijn. Niet zo raar dus dat je de boel een tijdje niet in beweging moet brengen.
Nu ik dit opschrijf besef ik gelijk weer wat een kunstenaar die man is. Er staan 4 shots op de foto die ik meekreeg en op het scherm kon je uitvergroot heel summier hier en daar een grijs stukje draad zien zitten, op de foto's bijna niet, dus het is bizar dat hij op dat minuscule oppervlak zo secuur te werk kan gaan.

O ja, ik zal het nogmaals melden; het kan heel goed zijn dat ik vanaf eind volgende maand gewoon nog een tijd mijn oude stemgeluid heb, het kan ook zijn dat er gelijk een heel ander geluid uit komt.
Van de komende maand, waarin ik slechts korte gesprekjes mag voeren, verwacht ikzelf nog helemaal niks. Het is een proces dat tot een jaar kan duren en gedurende dat jaar zal de stemhoogte stapsgewijs toenemen, dus niet in 1 keer.
We zullen het gaan beleven :-)

Ontstemd deel 11 ('t Zijn de kleine dingen)

Nou ik zit dus nog steeds in mijn zwijgende fase en ik moet zeggen dat het eigenlijk ook wel prettig kanten heeft. Gesprekken zijn gewoon een stuk korter en duidelijker. Da's lekker efficiënt. Ik heb voor buiten altijd een briefje bij me waarop staat: "Hoi, sorry dat ik niks zeg, maar ik ben aan mijn stembanden geopereerd en mag tijdelijk niet praten." En ik weet natuurlijk als ik de deur uit ga van tevoren al wat ik ga doen, dus daar schrijf ik, indien nodig, dan een apart briefje voor. Nog nergens een probleem mee gehad, dus da's wel fijn.
De enige keer dat ik even minder blij werd, was tijdens de mailwisseling van de afgelopen 2 weken met het genderteam van het VUmc. Toen had ik graag even in staat geweest om te bellen. Maar goed ik heb mijn kritiek duidelijk gemaakt in het vorige blog en als je kritiek geeft moet je ook positief commentaar geven als de mogelijkheid zich voor doet.
Dat doe ik dan ook even, want Maandag kreeg ik twee redelijk nette mailtjes. De eerste nav mijn mail op Vrijdag waarin ik toch door liet schemeren het niet echt amusant meer te vinden. Daarop kwam de vraag of ik inmiddels de recepten al binnen had en de opmerking dat als dat niet zo was ik dan even het faxnummer van de apotheek moest doorgeven en dat hij het dan direct naar de apotheek door zou  faxen.
Nou dat leek in ieder geval op oplossingsgericht meedenken, daar hou ik van ;-) Toen ik terug antwoorde dat ik de recepten idd op Zaterdag had ontvangen, vroeg ik toch ook nog maar even hoe lang het normaal gesproken duurt voordat ze opgestuurd worden. Ook daar kreeg ik netjes antwoord op: "Binnen vijf dagen.", alleen nu was de endocrinoloog een week op vakantie geweest.
Sjonge, als ik dat nou gelijk als antwoord had gehad, was er helemaal niets aan de hand geweest.
O ja, wat is dan een endocrinoloog? Dat is iemand die bepaald welke medicijnen een patiënt in welke dosering nodig heeft. Da's in mijn geval niet zo moeilijk, gewoon een kwestie van protocol volgen, maar soms moet er voor bepaalde patiënten echt berekend worden wat ze van een bepaald medicijn kunnen/mogen hebben. Dan moet er rekening gehouden worden met allerlei factoren, als lichaamsmassa, fysieke conditie, reeds gebruikte medicatie etc. best een ingewikkeld en belangrijk beroep dus.

Zo zijn het vaak hele kleine dingen die grote invloed kunnen hebben.
Daar moest ik vorige week aan denken toen ik ivm mijn blog op Coming Out Day de brief op mijn pc aan het zoeken was, waarmee ik vorig jaar mijn coming out heb gedaan.
Die brief heb ik gemaakt op 19-08-2013 en met de datum als naam opgeslagen, toen ik dat zag realiseerde ik me ineens dat het exact op deze datum was dat ik dit jaar mijn geboorte akte heb gewijzigd. Ik vond het wel toevallig, op de dag af precies een jaar na mijn coming out waren mijn namen en geslacht gewijzigd.

Wat ik eigenlijk nog niemand heb verteld is dat ik, nadat ik terugkwam van het stadskantoor, ineens de behoefte kreeg om naar het graf van mijn opa te gaan. De laatste keer dat ik daar was geweest, was om samen met mijn broer de grafsteen weer recht te zetten. Die was scheef gaan staan en na herhaaldelijk, maar vergeefs verzoek van mijn oma aan de terreinbeheerder om er iets aan te doen, besloten wij samen om dat te doen.
Ik denk dat het zo'n 3-4 jaar geleden moet zijn geweest, maar dat weet ik niet zeker meer.
Maar goed ik ging er weer eens naar toe en toen ik na drie keer het terrein rondgelopen te hebben (ik kon het graf natuurlijk niet vinden) bij opa aankwam liet ik in vanuit mijn geheugen de film van mijn herinneringen aan opa voorbijkomen. De mooie en leuke momenten, de Zaterdagmiddagdiscussies die áltijd plaatsvonden en waar ik toen ik wat ouder was ontzettend van kon genieten. Die man zei wat ie vond en stond voor zijn mening. En het maakte hem dan ook geen bal uit wie je was of dacht te zijn. Verder was hij goudeerlijk, stond altijd voor iedereen klaar en was hij ontzettend gek op al zijn kleinkinderen. Hij genoot er ook echt van als heel de familie bij elkaar was. Dat voelde je gewoon, die man was 100% echt. En terwijl ik in gedachten stond, kreeg ik langzaam in de gaten dat ik stond te huilen. Da's eigenlijk niks nieuws want ik jank tegenwoordig overal om. Maar ineens besefte ik daar, dat ik mijn opa wél helemaal als zichzelf heb gekend, maar dat hij mij eigenlijk nooit heeft gekend. Ik heb geen idee hoe hij het opgepakt zou hebben, maar één ding heb ik mijn opa nooit horen doen en dat is oordelen over iemand, ja of je moest écht iets op je kerfstok hebben. Maar wat hij van mij zou hebben gevonden, ik zal het nooit weten. Ik kan het hem ook niet meer vragen en dat is jammer. Erg jammer.... Dat zijn dus de gevolgen waar je mee te maken kan krijgen als je jezelf verstopt en anders voordoet dan je bent, omdat je bang bent voor wat anderen van je vinden. Dan zal je dus ook nooit weten wat ze van je vinden, simpelweg omdat je ze de kans niet hebt gegeven.

Maar opa was getrouwd met oma en mijn omaatje is er gelukkig nog gewoon en hopelijk nog heel lang. De gedachte dat opa mij nooit echt gekend heeft bleef daarna maar door mijn hoofd spoken en toen kreeg ik ineens een kaart van oma. Gewoon zomaar, zonder echte aanleiding, maar wel op het juiste moment. Mijn oma is 86 jaar en zij stuurde me deze kaart met daarin de volgende tekst:

Lieve Diana,

Een nieuw leven voor jou. Uit je cocon.
Nog veel moet er gebeuren. Ik wens jou veel geluk in je nieuwe levensfase. Ik hou van je.

Je oma.
   

Nou heb ik het afgelopen jaar best veel kaarten met steunbetuigingen, succes wensen etc. gehad.
De meeste van buren en mensen uit de straat.
Zelfs van mensen uit de straat waar ik nooit eerder contact mee had en die nu wel vriendelijk groeten. Maar ok, soms lijkt de wereld nou eenmaal wat vreemd in elkaar te steken ;-)
Maar deze kaart had ik nog niet gehad en ook zeker niet verwacht.

Ik was er stil van (terwijl ik op dat moment nog gewoon mocht praten), geëmotioneerd door en ook ontzettend blij mee. Dat mijn oma van 86, waarvan je denkt dat die zoiets op z'n minst onbegrijpelijk en vreemd moeten vinden (wie niet eigenlijk), zo'n kaart stuurt. Het gaf mij een heel warm gevoel en ik voelde me ineens ook wat minder bezwaard richting mijn opa, want dat bleef toch best wel hangen.

Oma ik hou ook van jou en van opa.

xxx

Ontstemd deel 10 (Inderdaad lichtelijk ontstemd)

Zo nou hier komt weer een blog in de serie ontstemd, niet omdat ik veel over het herstel te vertellen heb, of over het feit dat ik nog steeds niet mag praten. Dat is voor mij niet zo'n probleem. Nou ja, over het algemeen niet. Ik kan redelijk met mijn omgeving communiceren via m'n analoge I-pad, zoals sommigen hem inmiddels noemen;

Ik had 'm al eens op Facebook laten zien, maar nu dan ook even op het blog.
Hij is echt handig hoor! En nee, ik loop er heus niet mee op straat, maar als ik op visite ga neem ik hem lekker wel mee. Gewoon omdat ik het een superleuk cadeau vind, omdat ik dan niet overal een stapel volgeklad papier achterlaat en omdat het gewoon goed werkt in de communicatie.
Ja en over het begrip communicatie wil ik het in dit blogbericht eigenlijk even over hebben.
Ik heb lang geleden, tijdens een management opleiding, al eens geleerd dat communicatie een bijzonder belangrijk en ingewikkeld onderdeel is van de intermenselijke interactie en ben er inmiddels ook achter dat héél véél medebewoners van deze wereld minder goede communicatieve vaardigheden hebben. Luisteren is een vak apart ;-) en daartegenover staat dat er slechts weinigen zijn die beschikken over het vermogen om een boodschap
1:1 en zonder ruis tussen de oren van een ander te krijgen. Maar gewoon even normaal antwoord geven via de email moet tocht niet zo moeilijk zijn, zou je denken.

In m'n laatste 2 blogs had ik al aangekondigd dat ik wat mailwisseling met het VUmc zou gaan tonen. Waarom doe ik dit, nou eigenlijk omdat ik het wel grappig vind om te laten zien hoe er op HBO en Academisch niveau met patiënten omgegaan wordt. Nou kan ik vrij goed relativeren en op de één of andere manier had ik eigenlijk niet anders verwacht, want ze proberen daar het een en te automatiseren en efficiënter te masken, maar misschien moeten ze daar even een uurtje iemand met verstand voor inhuren, die heeft dat zo geregeld.

Even in het kort,; de mailwisseling was aanvankelijk alleen maar een vraag van mij over een ingeplande afspraak die ik Maandag a.s (13 Oktober) zou hebben. Ik was de exacte tijd vergeten dus die heb ik even opnieuw aangevraagd. Ja, dom dat ik die tijden vergeten was, maar ze hebben daar ook afsprakenkaarten, maar waarom zou je die gebruiken? Ik krijg er nooit één mee in ieder geval....
Ook noem ik in mijn mail het feit dat ik dan waarschijnlijk niet kan praten, jaja en ik vraag 2 weken geleden (geheel volgens hun eigen procedure) een herhalingsrecept aan. Nou let op:

MIJN EERSTE MAIL

Van: Diana Laats [mailto:diana.laats@gmail.com]
Verzonden: vrijdag 12 september 2014 15:39
Aan: genderteam-polikliniek
Onderwerp: Afspraak 13 okt?

 

Hoi,
Als het goed is heb ik op 13 Okt een afspraak, weet alleen de tijd niet meer. Kunnen jullie die svp naar me mailen.
Alvast dank en groetjes,
Diana Laats
(Patnr.: , Geb. datum: )

HET ANTWOORD

Op 15 sep. 2014 09:24 schreef "genderteam-polikliniek" <genderteam-poliklini@vumc.nl>:

13 oktober 1000 uur  hormoonarts en 1100 uur psycholoog

 

jos

        

MIJN REACTIE

Van: Diana Laats [mailto:diana.laats@gmail.com]
Verzonden: maandag 15 september 2014 9:35
Aan: genderteam-polikliniek
Onderwerp: RE: Afspraak 13 okt?

 

Hoi Jos,

Dankjewel.
Misschien handig om nog even hen door te geven dat ik niet mag praten dan.
Ik ga Woensdag naar Seoul om mn stem te laten doen.
Na de eerste week mag ik de 4 weken erna maar een paar woordjes per dag spreken.
Ik kan natuurlijk wel met pen en papier uit de voeten ;-)
Groetjes en tot dan,
Diana

HET ANTWOORD

Op 15 sep. 2014 09:40 schreef "genderteam-polikliniek" <genderteam-poliklini@vumc.nl>:

Hoi

 

Dat kan natuurlijk niet de psycholoog wil met u praten en de dokter ook……

 

MIJN REACTIE

Van: Diana Laats [mailto:diana.laats@gmail.com]
Verzonden: maandag 15 september 2014 13:50
Aan: genderteam-polikliniek
Onderwerp: RE: Afspraak 13 okt?

 

Heej Jos,
Dat wordt dan lastig.
Maar zijn toch over het algemeen dezelfde vragen.
Kan een verslag maken als dat handig is. En kan wel wat zeggen maar minimaal.
En anders maar verzetten, maar bloedtest ed moet sowieso denk ik.
Groetjes,
Diana

HET ANTWOORD:

Op 15 sep. 2014 16:34 schreef "genderteam-polikliniek" <genderteam-poliklini@vumc.nl>:

Wanner kunt u weer redelijk normaal praten ??

 

Jos

 

MIJN REACTIE:

Op 16 sep. 2014 08:34 schreef "Diana Laats" <diana.laats@gmail.com>:

 

In de 2e helft van de week daarna zou het alweer beter moeten gaan.
Groetjes,
Diana

Nou is de bovenstaande email op 16 September door mij verstuurd, en dan komt er gewoon geen antwoord op. Ik moet daarbij aangeven dat de door mij aangeven indicatie achteraf ook niet meer klopt, omdat ik later geopereerd ben en ook de botox injecties gelijk daarna heb gehad. Maar dan nog, dat kon hij niet weten ;-)

Vervolgens stuur ik op Maandag 29-09 een aanvraag voor de eerder genoemde herhalingsrecepten, ik weet nml niet naar wanneer en of mijn afspraak verplaatst is en ik heb op dat moment nog maar voor een week pilletjes en pleister voor nog iets langer, nu ik dit opschrijf bedenk ik dat dit voor sommigen ook weer vragen oplevert:"Huh, pleisters, pilletjes....?" Ja, pleisters en pilletjes, dat ga ik ook nog wel een keer allemaal uitleggen maar niet in dit blog en niet als onderdeel van mijn "Ontstemd" blog.

Ik dwaal weer af, we gaan verder met mijn mail van 6 Oktober:

Van: Diana Laats [mailto:diana.laats@gmail.com]
Verzonden: maandag 6 oktober 2014 11:51
Aan: genderteam-polikliniek
Onderwerp: Re: Afspraak 13 okt?

 

Goedemorgen,

 

Ik heb na mijn laatste email niets meer mogen vernemen.

Staat mijn aanvankelijke afspraak voor 13 Oktober nog ingepland, want eigenlijk zou ik die graag gewoon door zien gaan.

Ik ben niet gehandicapt, kan gewoon schrijven, heb mimiek, lichaamstaal, dus genoeg communicatie middelen waar Anita mee uit de voeten kan.

En wat als ik bijvoorbeeld stom was geweest en geen spraakvermogen had gehad, was ik dan überhaupt niet als patiënt aangenomen ;-)

 

We zijn allemaal volwassen mensen, ik ben ook geen verwarde puber ofzo, dus ik zie het probleem niet zo. Ik zie trouwens nooit problemen, die los ik gewoon even op.

 

Laat even wat weten alsjeblieft. Ook wacht ik nog op antwoord voor een aanvraag voor nieuw recept dat ik vorige week heb verstuurd. Heb nog 9 pilletjes testosteron blokker, ben 1 strip kwijtgeraakt (had ik 1 m'n handtas gestopt en kan hem niet meer vinden).

 

Graag ontvang een antwoord op bovenstaande.

 

Alvast dank en groetjes,

 

Diana Laats
(Patnr.: , Geb. datum: )

En waarschijnlijk zijn ze ook even op vakantie geweest, wnat nu kreeg ik dezelfde dag antwoord :-)

Op 6 okt. 2014 12:29 schreef "genderteam-polikliniek" <genderteam-poliklini@vumc.nl>:

Hoi we hebben het met mevr Wortel opgenomen

Ze wil u later in de maand zien als u weer kunt praten

Voorstel 27 oktober 1000 uur dokter en dan in de middag mevr wortel 1500 uur

Dan heeft u wel alles op een dag

 

Mvrgr

 

Jos Megens

Coordinator Genderteam  

MIJN ANTWOORD:

Op 6 okt. 2014 12:53 schreef "Diana Laats" <diana.laats@gmail.com>:

Hoi Jos,

Bedankt voor je antwoord.

Tot dan.
Groetjes,
Diana

En ik ga dus alleen naar de dokter, want dat gaat om m'n fysieke gestel en ik ga echt niet tot 15:00 daar rondhangen, voor een gesprek met de psycholoog. Dat ik zo gek als een deur ben weet ik toch al ;-) Daarnaast mag ik trouwens alleen korte gesprekjes voeren en de afspraak met Anita duurt een uur

EN GEEN ANTWOORD OP MIJN VRAAG MBT DE RECEPTEN. IK MAIL OPNIEUW:
Van: Diana Laats [mailto:diana.laats@gmail.com]
Verzonden: maandag 6 oktober 2014 13:16
Aan: genderteam-polikliniek
Onderwerp: RE: Afspraak 13 okt?

 

Oh Jos vergeet ik helemaal te vragen,
Heb je nog kunnen kijken hoe het zit met de al eerder aangevraagde nieuwe/herhalingsrecepten.
Hoor dat graag nog even,
Diana
(Patnr.: , Geb. datum: )

 

HET ALESOMVATTENDE ANTWOORD:

Op 6 okt. 2014 16:22 schreef "genderteam-polikliniek" <genderteam-poliklini@vumc.nl>:

Sturen wij je op

 

Jos

 

DUS IK ANTWOORD VRIENDELIJK:

Op 6 okt. 2014 17:26 schreef "Diana Laats" <diana.laats@gmail.com>:

Dankjewel.

Fijne avond,
Diana

EN HET WEEKEND NADERT, NOG STEEDS GEEN RECEPT, WACHT AL DIK 1,5 WEEK, DUS WEER MAILEN MAAR:
Op 9 okt. 2014 15:02 schreef "Diana Laats" <diana.laats@gmail.com>:

Hoi Jos,

Vraagje nav je laatste email;
Heb de recepten nog niet ontvangen. Wanneer worden/zijn die opgestuurd?

Heb nog 6 pilletjes Cyproteronacetaat.

Hoor het graag, 

Diana
(Pat. nr.: , Geb. datum: )

EN NATUURLIJK KOMEN ZE OOK DE LAATSE DAG VOOR HET WEEKEND NIET BINNEN. KRIJG IK GEEN ANTWOORD EN RAAK IK LICHTELIJK ONTSTEMD: 

---------- Doorgestuurd bericht ----------

Van: Diana Laats diana.laats@gmail.com
Datum: 10 oktober 2014 14:20
Onderwerp: RE: Afspraak 13 okt?
Aan: genderteam-polikliniek genderteam-poliklini@vumc.nl

Goedemiddag,

 

Zojuist weer post gehad zonder recepten. Gaat het wel goed daar?

Graag antwoord svp.

 

Met wederom vriendelijke groeten,

Diana Laats
( Patnr.: , Geb. datum:) 

 

Zo dat waren de mailtjes, en nou niet flauw doen en zeggen dat ik m'n patiëntnr. en geboortedatum iedere keer niet ingevuld heb, die heb ik er voor dit blog expres even tussenuit gehaald ;-)

Dit waren bijna alle mailtjes, want weet je wat je na ieder mailtje als autoreply in je mailbox krijgt?

NA IEDER MAILTJE HE! DAN KRIJG JE DIT ANTWOORD:

 

Geachte mailer,/L.S.

 

Hartelijk dank voor uw mail.

 

Mocht u verzonden mail een verzoek zijn voor een recept dan vragen wij u ons de volgende gegevens te mailen:

·         Volledige voor en achternaam
·         Geboortedatum
·         Adres
·         Telefoonnummer waar u bereikbaar bent voor eventuele vragen
·         Naam benodigde medicatie en dosering

 

Zonder deze gegevens kunnen wij uw verzoek voor een recept helaas niet in behandeling nemen.

 

Ook met betrekking tot andere vragen graag uw patiëntennummer of naam en geboortedatum  vermelden zodat wij u sneller van dienst kunnen zijn.

 

Vriendelijke groet,

 

Genderteam VUmc

 

Kijk, in de tussentijd ga ik natuurlijk niet af zitten wachten tot die medische wonderkinderen mijn recepten tevoorschijn toveren ik heb op Donderdagavond even een mailtje met korte uitleg naar mijn Huisarts gestuurd en de volgende ochtend om 09:00 krijg ik netjes antwoord dat ik bij de apotheek de benodigde medicijnen op kan halen. Ik schreef het ook al in één van mijn mails aan hun: "Ik los problemen gewoon even op." Maar er zijn dus mensen die dat soort dingen allemaal niet zelf bedenken of die dan heel erg boos worden en zich daardoor veel te druk maken om dit soort geneuzel, MAAR IK HEB OOK LAST VAN M'N HORMONEN en het is maar goed dat ik niet kan en mag praten want als ik had kunnen bellen had ik er zeker een telefoontje aan gewaagd. Ik was ook even van plan om er gewoon heen te rijden en ze met behulp van mijn "I-pad" even te vertellen wat ik van deze gang van zaken vond.

 

Maar ik blijf gewoon lachen want op Zaterdagochtend: Ja hoor eindelijk, er lag zo'n heerlijk onleesbaar ouderwets met de hand geschreven recept van het VUmc in de brievenbus, met daarbij gelijk de afspraakbevestiging voor 27 Oktober. De hormoon dokter om 10:00, Psycholoog om 16:00 IPV 15:00. Of ik daar even dik 6 uur rond blijf hangen. ZEKER NIET.....

Maar dat meld ik ze op de dag zelf wel ;-)

 

Zo dit moest ik even kwijt ;-)

 

Groetjes,

 

Diana

 

Coming Out Brief op Coming Out Day

Hallo allemaal,

Deze keer even geen blog in de serie ontstemd en ook niet het beloofde blog over mijn email contact met het VUmc. Maar niet getreurd die volgens snel weer hoor.

Vandaag is het Coming Out Day. Voor mij wordt dit een druk dagje, want eerst neem ik mijn zus, moeder en nicht mee naar de expositie die we in COC de Kroon Leiden hebben georganiseerd samen met fotograaf Petra v. Velzen. Daarna naar de Nederlandse editie van het Bruiloftsfeest van Michiel en Helena, wat toch ook een soort afscheidsfeest is. Dat klinkt allemaal misschien een beetje raar, maar zij hebben zich eerder dit jaar in Korea gevestigd, zijn daar toen getrouwd en hebben dat daar toen natuurlijk ook al gevierd. Dus na morgenavond gaan we die twee niet zo heel vaak meer zien. Gelukkig hebben we facebook :-)
Daarna mag ik nog even richting de Sleutel, waar Dan ons maandelijks Café avondje houdt, morgen doet die arme man dat voor het grootste deel alleen, ben benieuwd hoe hem dat afgaat ;-)

Ik heb trouwens best wel lang zitten verzinnen of ik zelf nog iets speciaals zou moeten doen voor Coming Out Day en ineens wist ik het; Ik plaats mijn eigen Coming Out brief in mijn blog.
Ik heb deze brief op 19-08-2013 geschreven terwijl ik aan het werk was. Eigenlijk stond alles binnen 10 minuten op papier en later zijn er alleen nog wat kleine spelfoutjes uitgehaald en wat minuscule dingetjes gewijzigd. In eerste instantie was hij eigenlijk bedoeld voor mijn directe collega's, maar toen ik de brief voor het eerst aan wat mensen had laten lezen en hun reacties zag, besloot ik daarna deze brief aan iedereen in mijn omgeving gegeven.
Nadat ik de familie en naaste vrienden eerst op de hoogte heb gebracht, haha het lijkt zo simpel als je het zo even opschrijft, heb ik daarna telkens aan een paar mensen deze brief gegeven en zo langzaam maar zeker iedereen (collega's, zakenrelaties, buren, kennissen etc) op de hoogte gebracht.

Voor sommigen, misschien zelfs wel veel van jullie is het dus een bekend verhaal, maar voor een aantal zeker nog niet. Die weten wel dat ik in transitie ben, maar niet hoe het allemaal begonnen is.
Nou zo dus;

Lieve allemaal,

Langs deze weg wil ik jullie iets meedelen over mijzelf, mijn verleden en de toekomst zoals deze er nu uitziet.

Ik ga er zomaar vanuit dat jullie, zonder iemand verkeerd in te willen schatten, hier geen bal van gaan begrijpen en dat snap ik heel goed. Ik wil iig dat jullie weten dat ik iedere reactie zal accepteren zoals die komt, dat hoort er nou eenmaal bij.

Ik zal snel ter zake komen, dan is het er maar uit;

Al op hele jonge leeftijd begon bij mij het besef dat er iets niet klopte in mijn bestaan, ik denk rond een jaar of 3-4. Het was een gevoel anders te zijn en er niet echt helemaal bij te horen. Je snapt er dan eigenlijk niet heel veel van, maar op een gegeven moment wist ik dat ik eigenlijk bij de meisjes hoorde.
Toen ik rond de 4,5-5 jaar was dacht ik tijdens een bezoek aan opa en oma, waar mijn tante en mijn ouders ook bij waren, dat ik dat maar eens moest zeggen. Ik heb toen in hun bijzijn gezegd ik eigenlijk een meisje was en liever Diana wilde heten. Dat was misschien een heel slecht moment achteraf en wellicht ook beschamend voor mijn ouders, want iedereen reageerde boos en lacherig, waardoor ik besefte dat ik misschien wel iets heel raars had gezegd. En hoe dat soort dingen precies werken weet ik niet, maar dan voel je schaamte en wordt je afgewezen op basis van een oprechte uitspraak. Ik heb er daarna nooit meer met iemand over durven spreken.
Het is ook wel apart dat mijn ouders zich dit niet meer weten te herinneren, terwijl mijn oma nog weet te vertellen dat ze van mijn moeder had gehoord dat ik wel eens kleren van haar aan trok en ook mijn broer weet zich dat nog te herinneren (en ik dacht dat ik het allemaal goed verborgen hield). Maar goed er waren 3 kinderen waar ze voor moesten zorgen en die hadden allemaal hun eigen aandachtspunten waarbij dit waarschijnlijk als een gekke bui werd geïnterpreteerd oid. Maakt ook helemaal niets meer uit. Het was toen ook een nét iets andere tijd dan nu, ik kan mensen moelijk kwalijk nemen dat ze er toen niets van begrepen en niets mee konden.

Maar goed het gevoel gaat dus niet weg, het wordt een soort bedreiging voor jezelf omdat het je beperkt om te zijn wie je bent en omdat je constant probeert aan het verwachtingspatroon te voldoen van de omgeving. Je pikt de stereotype voorbeelden op en doet je best om zo gewoon mogelijk met de rest mee te doen.
Ik was vroeger een heel verlegen kind, maar op de een of andere manier kwamen positieve zaken die je maatschappelijk verder brengen als vanzelf aangewaaid en kon ik daardoor makkelijk aan de verwachtingen om me heen voldoen. Op school hoefde ik nooit mijn best te doen (alleen rekenen was een draak), totdat ik naar de middelbare school ging. Ik had geen focus, kon niet leren, maar had het op zich ook wel gezellig. Allemaal tegenstrijdigheden die mij constant deden twijfelen aan mezelf en mijn standpunt om me er maar gewoon doorheen te slaan. Ik heb het in die periode ook tot 2 keer toe bijna opnieuw durven te vertellen, maar destijds waren er ook wat zaken die tussen mijn ouders speelden en ik was bang dat ze dit er niet bij konden hebben en natuurlijk als de dood voor de gevolgen.

Als ik echt alles wat er met je gebeurt en hoe je dingen ervaart moet gaan vertellen kan ik wel een boek schrijven en daar heb ik voorlopig weinig zin in. Wat ik wel kan zeggen is dat ik gelukkig bezat over een gigantisch relativeringvermogen en een rotsvast vertrouwen in God om iig tot zover te zijn gekomen. Wat er verder met je gebeurt is dat je verandert in een emotieloze huls die doet wat er verwacht wordt en verder alleen maar weggedoken in je eigen gedachtewereld zit (ook heel leuk voor je partner). De buitenwereld laat je precies zien wat jij denkt dat ze ervan verwachten, maar van binnen dreunt het maar door. Na alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd en het onbegrip over de scheiding met name richting Angeliek is het mij (gelukkig) ook eindelijk te veel geworden en ben ik een aantal weken geleden behoorlijk tegen de muur aangelopen. Ik kon en WILDE niet meer zo verder en besloot het (opnieuw) iig tegen mijn moeder te zeggen. Dit was eigenlijk een soort van opnieuw geboren worden en daar, waar ik ervan overtuigd en erop voorbereid was alles kwijt te raken, was het tegenovergestelde waar. Inmiddels weten alle mensen die belangrijk voor me zijn wat er aan de hand was en is en iedereen steunt me. Hier begrijp ik dan weer helemaal geen bal van en hoewel ik ontzettend opgelucht was, dat het er eindelijk uit was, heb ik nu het gigantische spijtgevoel waarom ik het niet eerder heb gezegd.

Ik besta eindelijk, voel nu zo veel energie en heb eindelijk ook de benodigde focus om dingen te kunnen en te willen bereiken. Ik begrijp het nog steeds heel goed als er mensen zijn die het niet kunnen accepteren en /of begrijpen, maar dat is niet langer mijn probleem. Ik MOET voor mezelf de tijd die me nog gegeven is in de juiste vorm en vanuit het juiste perspectief kunnen benutten en dat ga ik ook doen. Als jullie hier vragen over hebben stel ze dan, alles is voor mij bespreekbaar.

Groeten en veel liefs,
Diana

En dat laatste is wel nieuw, want ik heb de brief toentertijd niet afgesloten met mijn naam en nu wel :-)
Het is overigens nog steeds zo dat ik voor alle vragen open sta, dus wil je wat weten, vraag het gewoon.

Groetjes en tot het volgende blog xxx

Ontstemd deel 9 (Het herstel)

Hallo allemaal,

Inmiddels ben ik alweer dik een week terug en ja, dan begint men het over het algemeen wel tijd te vinden om de resultaten te kunnen beoordelen.
Ik wordt dan ook (zeer begrijpelijk) dagelijks meerdere malen met de vraag geconfronteerd: "Wanneer mag je weer wat zeggen?"
Nou lieve mensen ik mag vanaf het afgelopen weekend, maximaal 2 woordjes per dag zeggen, maar liever niet. Da's niet heel veel en ik vind dat persoonlijk ook een beetje zinloos, dus hou ik gewoon een maand m'n mond dicht. Want waarom zou ik die 2 woordjes per dag willen zeggen. Om m'n nieuwe stem te horen? Die heb ik nog niet...., en hoe dat zit dat ga ik zo heel duidelijk uitleggen.
Daarbij heb ik ook nog eens botox injecties gehad, die als effect hebben dat je 4-5 weken veel moeite zult hebben met spreken en daarbij ook nog eens schor en heel hees klinkt. Ik heb in eerdere blogs al eens geschreven dat ik de neiging heb om mee te mompelen en daar komt, nu ik thuis ben, ook de aanwezigheid van mijn 4 poesjes weer bij, dus ik heb heus al wel momenten gehad dat ik per ongeluk wat probeer te zeggen, maar er komt gewoon bijna geen geluid uit. Het gaat dus niet eens, gelukkig ;-)
In één van de eerdere blogs had ik al een keer het hele herstelverloop beschreven, maar ik kan me heel goed voorstellen dat in de hoeveelheid tekst die ik af en toe produceer er wellicht wat informatie verloren gaat ;-) Ik werd hier onlangs vriendelijk op aangesproken door mijn vriendje Marc en daar had hij wel een punt. Zakelijk vind ik altijd dat als iets informatiefs meer dan een A-4 tje beslaat, dat het dan al te veel geblabla is en dat men dan al gauw afhaakt, dus ik zal de onderwerpen opsplitsen en proberen om wat kortere blogjes te schrijven. Proberen zeg ik erbij he....

Dit blog zal in ieder geval niet al te lang worden want ik ga verder alleen maar, aan de hand van het herstelschema dat ik vanuit het Yeson Voice Centre heb meegekregen, uitleggen hoe het herstel ongeveer gaat verlopen.

Het is geen hele goeie resolutie, want ik had 'm alleen in PDF en heb met mijn telefoon even een screenshot gemaakt om het bestand als foto op te slaan. De blog software heeft nml geen optie om willekeurige bestanden in toe voegen, je kan dus alleen foto's en filmpjes toevoegen.
Als het goed is, moet het wel leesbaar zijn, maar ik werk zelf op een netbook met een niet al te hoge resolutie. Laat het maar even weten als het echt niet te doen is dan ga ik nog wat andere opties proberen.

Maar even terug naar het schema; Er staat links een groen blokje met "Treatment", een blauw blokje met "Voice Use" en een oranje blokje met "Voice Progression"

De "Treatment" in combinatie met "Voice Use" zijn het meest bepalend in hoe het herstel verloopt en hoe mijn stem zich straks zal ontwikkelen. Je kunt bij het blokje "Voice Use" duidelijk zien dat ik eigenlijk gewoon de eerste maand niks mag zeggen en de tweede maand eigenlijk ook zo min mogelijk. Ook kun je zien dat voor het verloop van de stemontwikkeling 2 scenario's zijn uitgezet (maar er zijn er in werkelijkheid veel meer). Als je goed kijkt en je volgt de rode en groene lijn bij het blokje "Voice Progression", dan wordt duidelijk dat er de eerste 2-3 maanden waarschijnlijk heel weinig verschil te horen zal zijn met hoe ik eerder klonk.

Vervolgens zie je in het schema ook dat na 2 maanden ineens alles tegelijk moet. Ik mag weer normale gesprekken voeren, moet de oefeningen die ik van het Yeson heb meegekregen gaan doen en ik moet dan ook logopedielessen volgen. Hier heb ik me gisteren trouwens voor aangemeld, dus dat is alvast geregeld. Wat nu ook duidelijk zichtbaar is bij de "Voice Progression", is dat m'n stem dus pas vanaf 3-4 maanden hoorbaar gaat veranderen en pas vanaf 7-8 maanden richting het vrouwelijk spectrum gaat en dat dit doorontwikkeld tot ongeveer een jaar na de operatie.
Het kan allemaal sneller gaan, maar het kan ook wat langer duren. Het hele herstel en de stemontwikkeling hangt dus heel nauw samen met het opvolgen van de meegekregen instructies, de oefeningen die ik moet doen en de logopedie die ik ga krijgen.

Dan is er nog 1 ding te verklaren en dat is het aansluitend onder de "Botox Treatment" aanwezig blokje "Medical Treatment."
Dit zijn pilletjes die ik moet gaan slikken, zodra ik aan het eind van de werkzame periode van botox merk, dat ik na lang spreken bijv. een vermoeid gevoel krijg in mijn stembanden, last krijg van heesheid en/of het wegvallen van mijn stem. Deze pilletjes helpen de stembanden te ontspannen. Ik moet tegen die tijd sowieso ook een filmpje opsturen naar het Yeson, waarna zij beoordelen of ik eventueel nog een extra botox behandeling nodig heb of niet. Die injecties kan ik trouwens gewoon in Nederland krijgen, maar ik ga gewoon goed oefenen en zorgen dat dit niet nodig is ;-)

Nou voor sommigen was dit inderdaad misschien een herhalingsoefening, maar ik heb het nu van A tot Z nog een keer uitgelegd, dus hoop dat het voor iedereen nu een beetje duidelijk is.
Zo niet, gewoon blijven vragen. Ik heb mijn schrijfgerei voorlopig nog bij me, dus ik kan het altijd nog een keer uitleggen.

Tot het volgende blog, hierin zal ik even wat mailwisseling bespreken en laten zien die ik met het VUmc heb.
Ik hoor heel vaak klachten van mensen die ook in het traject zitten en ik begrijp ook wel waar dat vandaan komt. Maar ik ben daar wat makkelijker in, als je weet met wie je maken hebt dan weet je waar je op kan rekenen, dan kun je je daar op instellen en dan komt het allemaal wel goed.
Misschien zijn er mensen bij die het niet netjes vinden om mailverkeer zo maar met naam en toenaam te publiceren, maar hee, wij betalen met z'n allen hun salaris, dus iedereen heeft het recht om te zien aan wie dat besteed wordt en hoe er met de betalende klant omgegaan wordt.

Groetjes,
Diana

Ontstemd deel 8 (Terug naar huis)

Wouw, wat kunnen 10 dagen lang lijken en toch snel voorbijgaan.
En wat kun je snel aan een land en de manier van leven gewend raken terwijl het toch zo wezenlijk verschilt van het dagelijks leven in je eigen land. Ik baalde aanvankelijk ontzettend dat het consult verzet moest worden en daarmee de operatie een week werd uitgesteld, maar het gaf me nu wel de kans om écht even los te komen van alle dingen die ik het het afgelopen jaar heb meegemaakt en om daadwerkelijk de stad en de mensen in de buurt waar ik zat een beetje te leren kennen. Als ik na één dag al niet meer had kunnen praten en overal rekening mee had moeten houden had ik heel veel dingen niet kunnen doen. Dan had ik dat heuvel op, heuvel af geklauter niet kunnen doen en al lange wandelingen niet kunnen maken, minder makkelijk met de mensen kunnen communiceren en zeker niet van al die lokale lekkernijen kunnen genieten.
Ik had daarbij het geluk, denk ik, dat ik eigenlijk gewoon in een volksbuurt zat in het Gangnam-Gu Office gebied. In dit deel, zoals de naam al zegt, zitten héél veel kantoren en bedrijven. Daar werken héél veel Koreanen vanuit heel de stad en daarom puilde het uit van de eethuisjes, barretjes, koffiehuizen, bakkerijen, bistro's en kleine kruidenierswinkeltjes. Al die mensen gaan tussen de middag en 's avonds na het werk even wat eten met wat collega's en natuurlijk de mensen die zelf in de wijk wonen ook. Ging je even de wijk uit en liep je 400 meter verder dan was de knusheid weg en werd alles groot, modern en eigenlijk gewoon helemaal westers, dan zaten daar gewoon de H&M, Starbucks, American Apperal, de Mcdonalds etc

V&D en de Hema ben ik niet tegen gekomen, maar het zou me niet eens verbaasd hebben. Vlak bij mijn hotel zat ook gewoon een Koffiehuis waar je Brabantse Wafels kon eten volgens traditioneel Belgisch recept of omgekeerd, dat weet ik nou niet meer precies, maar dat maakt ook niet uit. En er was één toverwoord dat nog altijd een leuke uitwerking had: "Guus Hiddink"
Ja hoor die kennen ze daar wel.
Ik ga die geweldige stad echt missen, want alles is er, binnen het wijkje waar ik zat kon je voor zeer weinig geld alles krijgen wat je nodig had en ja de mensen, ik vind het moeilijk om te vergelijken. Ik had het er met mijn zusje en toevallig ook met mijn broer over op Whatsapp en toen maakte ik de opmerking:"Het lijkt wel alsof ze allemaal een opvoeding hebben gehad." Dat omschrijft misschien nog wel het beste als je het met ons gepeupel hier wil vergelijken. Niet dat iedereen hier asociaal is ofzo, maar 85 procent van de bevolking is naar mijn idee wel volslagen debiel, en dat zeg ik dan ;-)
Die interesseren zich voor helemaal niets of niemand en weten van voren niet waar ze van achteren mee bezig zijn, is slechts mijn idee hoor, maar ik kom aardig in de buurt van de waarheid denk ik.

Maar goed, inmiddels is het alweer Woensdag 1 Oktober als ik verder ga met m'n blog (Ben er wel Maandag al aan begonnen hoor) maar het valt niet mee hoor om het hier vol te houden.
Ben het wel van plan, maar of het lukt om hier iedere dag een stuk tekst te tikken vraag ik me af.
Daar was alles nieuw, beleef je alles dus ook intenser en zijn een hoop dingen gewoon fundamenteel écht heel anders dan hier. In zo'n omgeving ben je automatisch scherper en alerter en vallen er veel meer dingen op.
Dat heb je in je eigen stadje, wijkje, huisje veel minder. Alles is min of meer routine, veel dingen gaan op de automatische piloot en dat is eigenlijk jammer. Je mist daardoor toch een hoop details omdat je de veel dingen gewoon niet meer oppakt. Misschien moet ik wel proberen om dat te gaan veranderen. Ha, misschien zou iedereen dat eens moeten proberen.
Ik merkte bijvoorbeeld als ik daar op mijn kamertje zat met de tv aan (in het Koreaans) dat het bloggen veel makkelijker ging. Zo'n hele dag kon ik als een film weer in gedachten afspelen en alles kwam dan weer kraakhelder terug. Toen ik Maandag thuis in de woonkamer met de tv aan probeerde de terugreis en de laatste dag in een blog te verwerken zat ik een uur later, en met slechts 1 alinea tekst verder, vertwijfeld naar mijn scherm te kijken. "Dit wordt niks", dacht ik en ben er toen maar mee gestopt. Misschien nog wat last van de jetlag, te veel afleiding, te veel ruis eromheen, maar die focus moet toch uit jezelf komen, bedacht ik mij. Wat is dan het verschil?
Ik dacht even dat het kwam omdat ik hier de tv aan had en dat het Nederlandstalig is en dat het daarom heel de tijd afleid. Maar aan de andere kant, die tv programma's daar zijn al helemáál niet normaal.
Die zijn megadruk, hysterisch, hilarisch en echt volledig over de top. Van alle ingetogenheid, zoals die daar op straat in het dagelijks leven heerst, blijft op tv echt he-le-maal niets meer over. Dat lijkt echt een soort uitlaatklep voor die mensen te zijn. Allemaal telekids-achtige spelshows (uit de Carlo- en Irene tijd), maar dan met volwassenen en nogmaals, echt totaal niet overeenkomstig met het beeld dat je van de Koreaan op straat hebt. Wel heel grappig om dezelfde mensen zo contrasterend te zien.
Maar heel apart, die herrie en chaos leidde mij daar totaal niet af, en hier....
Ik zit nu in mijn bedje, zonder de tv aan, en dan lukt het wel weer. Daar zat  ik ook op het bed, dus misschien is dat het geheim wel. Toch ga ik proberen om hier in mijn dagelijks leven ook die scherpte terug te brengen, de details meer op te pakken en niet alles als vanzelfsprekend te laten zijn en uit aannames te laten bestaan. Want zoals een ouwe collega van mij altijd zei:"Assumptions are the mother of all fuck-ups". En da's best wel waar.....

Ow ff wachten 'n kleine interruptie ik word weer gebeld en nu ga ik het even officieel melden:
Ik heb mijn broertje min of meer uitgedaagd op Facebook door, nadat hij vorige week schreef dat hij me vanaf de volgende (dus deze) week heel de week zou gaan bellen, daar op te reageren met de opmerking: Dat niemand zo'n dreigement van hem serieus zou nemen omdat ie zijn telefoon gewoon helemaal nooit gebruikt.
En ja hoor ik ben nog geen dag in Nederland, gaat mijn telefoon: Mijn Broertje. Ik schoot gelijk half in de lach. Dus ik sms terug:"Homo!", niet echt netjes natuurlijk, maar dat geeft niet want het is m'n broertje. Komt er een appje achteraan met, nou ja, kijk zelf maar:

Ja dan hou ik het ook ff niet meer en daar sta je dan half hikkend te proberen om niet te lachen.
Is niet echt gelukt, maar goed, één keer kan misschien niet zo'n kwaad hoop ik maar.
Maar het houdt niet op he, belofte maakt schuld zal het motto wel zijn.
Ik krijg nu dus iedere dag een paar telefoontjes, gevolgd door wat appjes. Maar ja ook met dit soort dingen leer je leven, hoop ik....


Goed, even terug naar de laatste dag in Seoul
Ik was de volgende ochtend na de operatie, wederom verbaasd door de weinige pijn die ik ervoer.
Eigenlijk nagenoeg niets in mijn keel, alleen mijn tong was behoorlijk dikker dan de dag ervoor en best wel gevoelloos. Iemand vroeger wel eens coke gebruikt? Hihi, ik had even een deja-vuutje in ieder geval ;-)
Ik moest 's middag rond 17:00 terug naar het Yeson voor een laatste check-up en de botox injecties en tot die tijd heb ik mijn koffers alvast ingepakt en natuurlijk ook nog even wat kleren apart gehouden die ik 's avonds na het douchen aan zou doen. Het koelde best wel af 's avonds en ik ging naar een ietwat koeler klimaat in Nederland, dus daar hield ik maar alvast rekening mee.
Tegen 14:15 ben ik naar mijn vriend de Koreaanse Chinees gewandeld en heb ik daar gewoon lekker zitten eten. Ja hoor 1 dag na de operatie! Heerlijke ossenhaas stukken, die best wel groot waren, maar ook zo mals dat het geen enkel probleem opleverde met mijn nieuwe stembandjes.

Alleen de Kimchi, in het schaaltje naast de rijst, kon ik niet meer eten. Te pittig...
Kimchi is een soort zuurkool; Ingemaakte kool en wordt in heel Korea gegeten.
Is het lekker? De eerste keer niet heel erg, maar eet je het toch op. De tweede keer ben je gewend aan de smaak en gaat het makkelijker. En daarna is het eigenlijk gewoon lekker. Je krijgt het ook bij bijna ieder gerecht dat geserveerd wordt.
Ik maakte trouwens wel een ontzettende blunder daar. In dit restaurant kreeg je een kan Chinese thee geserveerd ipv water. Dus ik schenk thee in en neem een flinke slok en mede omdat het de eerste warme drank was die ik dronk na de operatie ging er gelukkig een lampje branden. "Geen koffie of thee", had Jessie gezegd en het stond ook in de instructies die ik had meegekregen. En ja hoor de eerste de beste gelegenheid zit ik thee te drinken. Ik gelijk wuiven naar die ober en m'n blad met vertalingen te voorschijn gehaald.

Nou daar werd gelijk een kan met water tevoorschijn getoverd en ik heb voor de zekerheid maar gelijk even goed gespoeld met drie bekers water. Het was sowieso hele licht thee en inmiddels weet ik dat pas tijdens het fermenteren van de blaadjes de cafeïne voor het grootste deel ontstaat, maar toch. Opletten Diaantje!!!
Een uurtje later was ik klaar en was het ook al bijna half vier, dus ben ik naar mijn kamer gegaan om nog even te checken of alles al voorbereid was voor mijn vertrek en om me klaar te maken voor een taxirit tijdens de spits.

Je doet er tijdens de spits gewoon vijf keer langer over, bijna net zo lang als lopend. Alleen dat risico wilde ik niet nemen. Heuvel op en af. Ik mocht me niet te veel inspannen en al die uitlaatgassen zouden ook geen goed doen had ik bedacht. Dus toch maar met de taxi.
In het Yeson kwam Jessie gelijk aangelopen en ze vroeg hoe het ging. Ik stak maar twee duimen op met een geluidloze lach erbij en toen liepen we naar dr. Kim. Weer slangetje met camera via de neus, ach je went eraan, en alles zag er goed uit. Hij kon zien dat ik een paar keer gehoest had (en ik had daarna ook gepoogd te vloeken), omdat ze wat opgezwollen waren, maar de hechtingen zaten goed, geen bloeding, alles zag er verder prima uit. "No worries, just don't try to speak or make any sounds", zei hij.
Hij vroeg of ik verder nog ergens last van had, en toen ik noemde mijn tong. Die mocht ik toen even naar hem uitsteken, en hij vroeg aan zijn assistente iets aan te reiken. Dat was een soort naald met een zwarte substantie erop. En daarmee tipte hij een aantal plekjes op mijn tong aan. Hij zei erbij dat het pijnlijk kon zijn, maar ik proefde alleen een hele bittere smaak en kreeg er een tintelend gevoel bij, alsof je een 9 volt batterij tegen je tong houd. Daarna was het klaar en toen kreeg ik ook eigenlijk binnen 5 minuten meer dan de helft van het gevoel terug in mijn tong.
Daarna gingen we naar een andere ruimte, waar de botox geïnjecteerd zou gaan worden. Dat vond ik wel een beetje eng. Hoppa zo van buiten met een naald door je strotje, je stembanden in. Dat moest wel pijn doen, dacht ik. Maar ook dat viel reuze mee. Er klonk een geluid als van een geigerteller (ik denk een soort audiosignaal waardoor hij wist waar hij prikken moest) naarmate hij met de naald dichterbij kwam en toen; lichte druk, klein prikje en klaar. Toen de volgende en het was gebeurt.
Ik was wederom verbaasd vanwege het heit dat ik er bijna niks van voelde. Dr. Kim zei vlak van tevoren nog wel vriendelijk lachend, "Don't worry, it won't hurt you". Maar ja, hij werd niet geprikt.
Daarna kreeg ik nog even wat herhaalde instructies, dat ik rond Februari/Maart, als de botox uit begint te werken en zodra ik last krijg van vreemde sensaties tijdens het praten en bijv. vermoeidheidsverschijnselen op m'n stembanden, aan de pilletjes moest die ik mee zou krijgen. Ik moet hun rond die periode ook een filmpje sturen met hoe ik dan klink. Hij kan dan aangeven of ik nog een keer botox nodig heb of niet. Nou ik ben mooi van plan om met de logopedie en de oefeningen die ik van hun zou krijgen aan de gang te gaan en mijn "tremor" zelf onder controle te krijgen.

Eindelijk klaar dacht ik. Maar dat was slechts bijna zo, ik mocht mee naar weer een andere ruimte, voor het Voice Programm van het Yeson zelf. Dit bestaat uit een aantal oefeningen die ik straks moet gaan doen om de pitch en resonantie van mijn stem te trainen. Die werden netjes uitgelegd en voorgedaan door de logopedie mevrouw van het Yeson, en gelukkig kreeg ik ze ook op papier, want dat ging ik nooit allemaal onthouden anders.
Een uurtje later waren we echt klaar en moesten Jessie en ik alleen nog even naar de apotheek aan de overkant om de pilletjes voor ná de botoxperiode op te halen. Toen was het inmiddels alweer half zeven en moest ik snel nog even een paar sandwiches halen en daarna gauw terug naar het Hotel.
Ik wilde rond 20:00 toch echt uitchecken en een taxi naar het vliegveld nemen. Ik moest tenslotte nog zonder te kunnen spreken de weg naar de bagage drop off en de juiste gate zien te vinden.

Nou eigenlijk moet ik zeggen dat de hele terugreis heel erg voorspoedig ging. Toen ik na een snelle douche en me omgekleed te hebben met mijn koffers beneden kwam riep de receptioniste direct Sam erbij en die rende de deur uit om een taxi te halen. Dus ik stond buiten het hotel en dacht ik, laat ik hier ook nog even een foto van maken, mijn koffers die klaarstaan voor de terugreis.

Sam kwam vrij snel terug met een taxi, en ditmaal was het een mevrouw chauffeur, dat viel op omdat ik dat nog geen 1 keer had gezien tijdens mijn verblijf. Er werd opgemerkt dat ik wel de kosten voor de tol m'n rekening moest nemen, maar het enige waar mijn interesse naar uitging was wat de gehele rit ongeveer ging kosten. Dus die vraag schreef ik op. En toen schrok ik wel even, nou eigenlijk werd ik even een beetje pissig op mezelf. Ik was er namelijk al voor gewaarschuwd, maar ben toch belazerd op de eerste dag door de toenmalige taxichauffeur.
Sam zei je bent maximaal rond de 70.000  KRW kwijt. Ja en nou niet lachen, op de heenweg mocht ik 170.000 f#cking KRW aftikken. Dat was toen dus even snel verdiend door die rat.
Maar o.k. er was niets meer aan te doen het was gebeurt en ik lach mezelf dan ook maar gewoon uit op zo'n moment.
O ja, en wil je een Koreaan echt in verlegenheid brengen; Geef ze fooi! Taxichauffeurs zijn het wel een beetje gewend, maar Sam ging volledig in een stuip. Toch stond ik erop dat ie het aannam, want hij had me gewoon een aantal keer erg goed geholpen en tenslotte accepteerde hij het toch, maar echt niet van harte. Ik schreef op dat dat hij er maar met het team van uit eten moest gaan en dat vond ie wel een leuk idee geloof ik.
Nou nog een laatste hand gegeven en gezwaaid tot we de straat uitreden en na ongeveer anderhalf uur later kwamen we aan op Incheon. Ik werd nog een keer extra aan de rat van mijn eerste rit herinnerd, omdat de hele rit nu maar 58.000 KRW had gekost. Ik gaf haar 70.000 en gebaarde dat het zo goed was. Mijn vorige rit kostte er 100.000 meer (nou voorruit dan, een kleine € 80,- meer dus), dus dit was een prima deal vond ik.

Op Incheon ging alles gelukkig ook bijzonder voorspoedig, ik had de KLM incheckbalie snel gevonden, daar moest je ook je koffers inleveren, daarna weer de drie verdiepingen naar beneden, vervolgens weer met het treintje mee. En daarvandaan was ook de weg naar de gate makkelijk te vinden. Alles verliep helemaal volgens het geplande tijdsschema, we leken even nog wat later te vertrekken, maar dat bleek ook niet waar, en dus stegen we precies op tijd op.
Vervolgens landde het vliegtuig na een wederom erg rustige vlucht om precies 04:45 en konden we om 04:55 het vliegtuig uit.
En het is heel raar, maar zodra ik de terminal instapte was het net of ik helemaal niet weg geweest was.