Daar gaat ie weer! ;-)
Er waren nog een paar dingetjes van gisteren die ik vandaag nog even zou delen. Niets bijzonders ofzo, maar wel weer echt gebeurt.
Ik geloof dat ik begon over m'n douchemuts en dat ik daar blij van was geworden. Waarom? Nou toen ik gisteren thuiskwam van mijn bezoek aan het winkelcentrum in de Metro met 2 nieuwe hoedjes (daar gaat je haar trouwens heeel belabberd van zitten, maar ja levend verbranden is ook niet lekker) en mijn nieuwe douchemuts, was het al best wel laat. Ik had honger en het was al bijna etenstijd (tenminste voor mij dan) en ik had me voorgenomen om gewoon ergens een biefstuk ofzo te gaan eten.
Snel de spullen opgeruimd, douchemuts het handigste plekje gegeven dat ik kon vinden; over de douchekop, hoedjes op de kast. Ander shirtje aan, even gezicht wassen, een beetje nieuwe make-up erop, kraan aan; hoop herrie, geen water uit de kraan (en dat allemaal split second he, ik heb een karate brein) kraan uit!!! Ik wist wat er mis was, want die grap had ik al eerder meegemaakt. Ik was alleen niet nat?! Haha gelukkig alleen die stomme douchemuts zat vol water. Ja achteraf kan ik mezelf weer als erg slim beoordelen alleen werd dat vandaag weer even een beetje bijgesteld.
Ik had roomcleaning besteld, omdat ik toch in het Yeson moest zijn. Toen ik terugkwam heb ik gelijk even gecheckt wat dat hier precies inhoud dat roomcleaning, maar echt alles was spik en span. Douchemuts lag op het kastje, douchekop zat achterstevoren in de houder.... Ow jah, dat kan dus ook.....;-)
Even terug naar gisteren, ik had dus trek in een stevig stukje vlees en het liefst iets van een biefstukje.
Bij de receptie zat weer die Amerikaanse dame en ik dacht; "Die weet vast en zeker wel waar ik hier een echte steak kan krijgen". En dat klopte, ik moest linksaf de straat uitlopen, voorbij de kruising met de metro en dan aan het einde links en dan door blijven lopen helemaal tot aan de T-splitsing. Daar moest ik oversteken en daar zou een gebouw zitten met allemaal restaurants en winkeltjes. Een wandelingetje van ongeveer 20 minuten en heel de weg heuvel af zei ze (ik moest natuurlijk ook nog terug). Nou ik had alle instructies uitgevoerd en was bij de T-splitsing over gestoken. Vervolgens 3 keer naar links en drie keer naar rechts alle gebouwen gecheckt en eigenlijk was ik van plan om weer terug over te steken, want ik had echt erge honger en ik was ook een Italiaans restaurant tegen gekomen, waar het niet druk was. Terug naar het stoplicht gelopen om over te steken waar ik stond te wachten tot het licht op groen zou springen (duurt hier echt wat langer dan in NL, want je doet er namelijk ook wat langer over om over te steken, laat ik ook nog wel een keer zien), ik draaidebme nog een keer om en ja hoor, het gebouw waar ik iedere keer langs was gelopen had allemaal namen aan de zijkanten staan en ineens ontwaarde ik daartussen het woord "Steakhouse". Missie volbracht!
Ik heb een hele mooie foto van het gebouw, maar die wil hier niet rechtop geplaatst worden, het ligt dan dus op z'n kant en dat is een raar gezicht, dus maar even zonder foto.
Ik snel naar binnen, even oriënteren want beneden hadden ze alleen Franse broodjes, een Koreaans restaurant en nog iets anders met eten en toen zag ik ineens een bordje met; Steakhouse second floor.
Ik naar de lift. Lift vol, iedereen naar de 8ste, iedereen eruit, ik druk op 2, twee gaat gelijk weer uit, lift stopt op de 7e, 8 man erbij, ik druk snel op 2, lampje gaat weer uit, man drukt op B1, lift gaat naar B1, weer lift vol met mensen op weg naar de 8ste (daar zat Beats van dr. Dré, das populair hier denk ik), stapt een meisje in die daar werkt (kon ik zien aan haar overhemd met logo en aan haar portofoon) ik druk weer snel op 2, lampje gaat aan en wéér uit, het was trouwens echt warm in die lift en ik wilde er eigenlijk wel uit, meisje drukt op 1, lift gaat gvd naar 1.....
Vlak voordat de deuren open gaan kijk ik haar aan druk m'n handpalmen beleefd tegen elkaar aan, en zeg;" Please, I want to go the second", ze zegt iets terug, ik weet niet wat en loopt gelijk de lift uit zodra de deuren opengaan. Weer stapten er mensen in en ik was te beduusd om uit te stappen, stond me eigenlijk pissig te maken, omdat ze niet eens even uit wilde leggen hoe dat zat met die lift. Ik ben nog op drie verschillende verdiepingen geweest zonder op de tweede te stoppen. De laatste verdieping was 13, de hoogste, en toen stapte er iemand in die op 1 drukte. Ik heb niet eens meer moeite gedaan om op 2 te drukken die laatste paar keer. Ik dacht er komt vanzelf wel iemand die ook weg wil uit dit minder prettige gebouw (=licht genuanceerde tekst). Ik zal ook eerlijk zeggen, ik had voor het eerst het gevoel dat ik genegeerd werd omdat ik trans ben en daar was ik best boos om. Ik heb dat nog nooit meegemaakt, dus dat was even wennen. Wel weer een nieuwe ervaring natuurlijk.
Toen kwam de lift eindelijk beneden, de deuren gingen open en daar stond ze nog steeds, lachend naar mij te kijken en te gebaren dat ik de lift uit moest komen. Ze pakte me bij m'n arm, nam me mee naar de lift ernaast, drukte op twee en 2 bleef aan, deuren gingen dicht en ze zwaaide vriendelijk gedag. O.k. dan Diaantje! Misinterpretatie, vooroordeel, communicatie error, het lag gewoon allemaal bij mezelf. Zo zie je maar weer, beoordelingsfoutjes zijn snel gemaakt, ook door moi.......
En ja mensen, ik weet het, in Nederland zijn er ook gebouwen waar de liften niet op alle afdelingen stoppen, maar toen ik de eerste dag in het Yeson kwam gebeurde het ook drie keer en de vierde keer ging het wel goed. Ik dacht eigenlijk dat ik gewoon niet goed drukte of iets anders verkeerd deed.
Yippie, ik kon steak gaan eten. Ik overweeg trouwens Woensdagavond weer te gaan, want dan heb ik nog even wat extra krachtvoer op, voor ik onder het mes ga (is trouwens een waterpomp tang-achtig instrumentje van maar 2 mm, maar dat komt straks nog even)
Als ik weer ga zal ik de menukaart even fotograferen en even berekenen wat een echte Amerikaanse steak daar kost.
Ik zat toch wel vol toen het op was, die soep vulde erg, je kreeg er een aantal plakken van verschillende soorten vers gebakken brood bij en die homp vlees was niet echt klein. Het was dus wel lekker om even een stukje terug te lopen naar het hotel. Ik moest mijn blog nog schrijven en wilde sowieso niet te laat gaan slapen, want de volgende ochtend moest ik weer naar het Yeson om de uitslag van de ecg, de bloedtest en het röntgenonderzoek te vernemen en om analyse van mijn stem en het bijbehorende behandelplan van dr. Kim te bespreken.
De uitslagen waren goed, dus we konden gelijk naar de analyse. Een hele stapel papier had ie bij zich, zowel geprint als handgeschreven, waar alles in stond wat ze maar hadden kunnen vinden.
Kort samengevat; Mijn stem zit dus op 109 Hertz, normaal voor mannen is 100-150 Hertz, dus ik zit laag in het mannelijk spectrum. Vrouwen zitten gemiddeld op 200-250 Hertz. Nu blijkt uit de camera beelden (van een super hogesnelheid camera, waardoor je vloeiend in slowmotion af kunt spelen) dat mijn stembanden een beetje flubberen, om het zo maar te zeggen, en niet goed aansluiten. Hierdoor gaat er veel lucht verloren en dat compenseer je dan weer onbewust en dat kost extra energie. Ook heb ik natuurlijk een mannelijk spraak patroon en om daar vanaf te moet je eigenlijk de hersenen opnieuw programmeren (loskoppelen van het oude systeem). Dat is iets dat ik zelf moet doen onder professionele begeleiding en met de oefeningen die ik van hun meekrijg. Stem is, ja je verwacht het niet, ook een behoorlijk psychologisch gebeuren, wat zich onbewust afspeelt. Ik wist dat allemaal al wel, maar ja als de basis erg afwijkt dan kun je oefenen wat je wilt, dan gaat het gewoon nooit gebeuren.
Normaliter wordt er ongeveer 1/3 verwijderd en daarmee stijgt de stem in hoogte met 75 Hertz.
Dat is dus in mijn geval 109+75 is, jawel 184 Hertz, dan zit je gender neutraal, da's op zich al een hele verbetering, maar niet waar we naar toe willen. Om mijn flubberende stembanden langer en dunner te maken, zodat we in ieder geval die 75 Hertz moet er ongeveer de helft tussenuit. OMG de helft! Ja ongeveer de helft! Ik vroeg gelijk, ben ik dan geen Minnie Mouse. Nee, zei hij, je moet wel natuurlijk blijven klinken, dat is het belangrijkste. Ik heb namelijk rek genoeg in die flubberdingen van mij, dus geen zorgen daarover. Daarmee ga ik dan ongeveer rond de 190 Hertz uitkomen. Da's al aardig in de buurt en zeker niet mannelijk meer. En daarna kan er met training achteraf nog 10 tot 20 Hertz extra gewonnen worden en dan zijn we waar we wezen moeten.
Even een fotootje van hoe ze de operatie doen:
In totaal duurt het na de operatie ongeveer 6-7 maanden, inclusief training, voordat het echte eindresultaat hoorbaar wordt en tot ongeveer een jaar later blijft de frequentie nog langzaam doorstijgen. Het gaat dus in stapjes en zelf ben ik straks heel bepalend in hoe het eindresultaat zal zijn. Nou ben ik daar niet zo bang voor want als ik iets wil, nou ja, dan gebeurt het gewoon. Simpel.
Nou dat was tie weer voor vandaag.
Het aftellen is een beetje begonnen eigenlijk. Ik ga zo slapen en morgen eens kijken wat er nog meer te ontdekken is in de buurt. O ja, ik ben vandaag gewoon vanaf het Yeson komen lopen. Sam zei;" Not far, but you can not walk that distance". Ik had kunnen verdwalen, maar ik zag onderweg voor de laatste bocht toevallig het gebouw waar het steakhouse in zit dus ik had een referentiepunt. Je loopt er wel 35 minuutjes over, maar ja da's weer goeie training :-)
Weltrusten XXX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten