Hoi allemaal, ik zou nog een update geven over hoe het met stem ging. Vorige keer was er nog niet veel te melden, maar langzaam maar zeker komt er geluid uit hoor.
Ik was heel erg schor en dat ben ik nog steeds wel, maar het wordt langzaam wat minder. Ik ben nog wel erg schor als ik net begin met praten, maar als ik eenmaal opgewarmd ben gaat het wel. En dan wordt het later weer erger als ik veel gepraat heb. Eigenlijk mag ik gedurende de maand November nog niet hard, lang en veel praten, maar dat is eerlijk gezegd nog véél moeilijker dan niet praten. Ik vind het nml erg lastig om een gesprek zomaar af te kappen en het is ook wel erg lekker om gewoon weer te kunnen kletsen met mensen.
Hoe klinkt m'n stem dan nu? Volgens de prognose zou ik de eerste twee maanden nog dezelfde stem hebben als voor de operatie, maar dat is geloof ik al niet meer hoor, zelf hoor je je eigen stem altijd anders natuurlijk, maar ik merk wel dat het een stukje hoger licht en anders klinkt. Het duurt nog ongeveer een week voordat de piek van de botox werking over is en dan zou het schorre ook voor een groot deel weg moeten zijn. Verder voelt het enigszins onstabiel, de ene keer zit ik vrij hoog en bijna niet schor, om vervolgens het volgende spreekmoment weer heel schor te beginnen. Normaal denk je daar helemaal niet bij na, maar nu ben ik me daar constant bewust van, da's wel apart hoor. Ik merk wel dat ademhaling ook enorm van invloed is, waarschijnlijk heb ik daarom ook al die oefeningen van het ziekenhuis meegekregen ;-)
In de laatste week van November begin ik met de oefeningen die ik van het ziekenhuis heb meegekregen en heb ik ook mijn eerste afspraak met de logopedie mevrouw, dan gaat het echte werk pas beginnen.
Heb ik in de tussentijd nog iets leuks gedaan? Nou eigenlijk is het belangrijkste de expositie geweest tijdens de diversiteitsdag van de politieacademie, maar daar heb ik alles al over gezegd in mijn vorige blog. Ik heb daar overigens geen link van geplaatst op mijn eigen fb pagina, wel op de Transhealth FB pagina (https://www.facebook.com/pages/Transhealth/461052854001424) die ik samen met Dan de Winter beheer. Een pagina met veel aandacht voor transgender gerelateerde zaken.
Verder wil ik van dit blog gebruik maken om jullie; familie, buren, (sport)vrienden allemaal te bedanken. De reden waarom ik vind dat ik dat moet doen, komt voort uit een reactie die ik kreeg op een link naar een filmpje die ik via de Transhealth pagina had gedeeld. Ik kreeg op het plaatsen van die link een hele korte reactie van een dame: "Dank je wel...". Ik had deze link geplaatst, omdat ik er zelf nogal door geraakt was. De reactie bleek van een moeder te zijn van een, inmiddels 15-jarige zoon (geboren met als toegewezen geslacht: meisje) en toen begreep ik haar reactie.
Ik had zelf al vrij vroeg door dat mijn transitie voor de mensen in mijn omgeving erg vreemd en raar gevonden zou worden, en het hoe en waarom waarschijnlijk niet te bevatten zou zijn. Ik heb daarbij nooit aan de emoties gedacht.
Tot op de dag dat ik naar Korea ging ;-) en afgelopen week na het zien van het filmpje waar die link naar verwees en de reactie daarop van die moeder.
Toen bedacht ik mij dat mijn transitie eigenlijk voor mijn omgeving veel zwaarder moest zijn als voor mij. Ik was juist blij toen ik eindelijk afscheid kon nemen van mijn "oude" zelf met allemaal aangeleerd gedrag dat deels misschien wel, maar voor een groot deel ook zeker niet bij me hoorde.
Voor mijn omgeving lag en ligt dat nog steeds een llein beetje anders denk ik. Bijna iedereen zei me, na mijn coming out, hoe moedig ze het wel niet vonden en dat ze veel respect hadden voor mijn keuze, maar daar ligt nou net het verschil tussen jullie en mij in dit geval. Ik had helemaal geen keuze.
Jullie hadden allemaal wél een keuze en kozen er desondanks toch voor om mij te accepteren als mezelf. In onze zgn tolerante maatschappij is dat echter nog steeds niet de meest vanzelfsprekende keuze en daarom vind ik dat op mijn beurt een zeer moedige keuze en daar heb ik heel veel respect voor.
Dus daarom wil ik jullie bij deze zeggen: DANK JULLIE WEL!!! en voor diegene voor wie het van toepassing is: OSU!!!
Ik hou van jullie,
Diana
P.S.
Mochten er mensen geïnteresseerd zijn in het bovengenoemde linkje, hier is tie: http://vimeo.com/93816674
De titel is wellicht wat misleidend "How to be a girl", want daar gaat het eigenlijk niet over. Het gaat over een ouder met een transgender kind van 3 en hoe je omgaat met de twijfels, angsten, afscheid nemen en alle andere emoties en vragen die zoiets oproept.
Het alleszeggende, ontroerende filmpje is gemaakt onder het pseudoniem Maro Mack, het verhaal en haar blog zijn echter helemaal authentiek en bevatten ook geluidsopnamen van echte gesprekken tussen haar en haar kind. Echt een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten